Vandaag 38 weken zwanger en elke week kijk ik uit naar de volgende week en de volgende week. Want het moment dat we onze meisje mogen verwelkomen is dan een stap dichterbij. Zo ongelofelijk als dat zwanger zijn was, is het zo ongelofelijk dat ik binnen 3 weken ons meisje in me armen heb. Naar haar kan kijken, knuffelen, voeden, verzorgen, houden, aankleden..
Dat speciaal moment komt steeds dichterbij en ik vraag me steeds af hoe ik het in hemels naam ga doen!? Dan zegt ook een stemmetje in me hoofd, dat het goed komt en dat ik ook kan wat andere eeuwen lang al doen. Een mensen leventje op de wereld zetten!
De voorweeen zijn begonnen.. Goed te doen, maar zeker zeer vervelend.
Laatste dagen zat het even niet mee en nu is ook m'n vriend ziek. Ik kan niet tegen om mijn geliefden ziek te zien en 'pijn' te lijden. Hoeveel moeite zal ik dan later wel niet hebben met mijn meisje!?
Nou hopelijk word meneer snel weer beter, want het idee alleen al dat hij zo ziek is en ik misschien wel ieder moment kan bevallen, bevalt me niet.
Zelf voel ik me ook niet helemaal top. De hele nacht al hoofdpijn, 6 paracetamols verder, nog steeds geen verbetering. Vaak slaap ik het dan 'eruit', maar lukte niet echt naast een hoestende, piepende en snurkende zieke papa in spe :( Verder ook voelde ik me ineens niet lekker worden, misselijk, pijnlijke harde buiken..
Verder heeft ie mij belooft om nog een en ander te doen in huis, al maanden lang.. Nog steeds niets van gekomen en ben bang dat dat ook niet zal gebeuren voor de geboorte.. De tuin is ook een rommeltje nog, ze zijn of eigenlijk waren daar bezig en nog niet af.. Daarover piekeren heeft geen zin, dus dat wordt maar accepteren dan maar.
(vervelendst is, dat hij niet naar mij luistert, terwijl ik gelijk heb, dat is zo frustrerend)
reacties (0)