Even van me afschrijven

Omdat ik niemand van mijn vrienden daarmee lastig mee wil vallen, omdat a: het is al laat en b: denk dat vele toch niet goed weten wat erop te zeggen. Maar je merkt dat soms gewoon van je afschrijven erg helpt. Mijn vriend is hier natuurlijk ook van op de hoogte en heb hem ook verteld, maar hij gaf daar geen reactie op waar ik iets mee kon. Ik weet niet of ik dat fijn of vervelend vind. Want wat kan hij zeggen nog dan dat ik en hij al weten. Tenslotte kan hij niets zeggen dat net zo helpt als het toch van je af te schrijven.

Het zit zo dat, zoals sommige het weten, ben ik half Afghaans. Mijn vader dus. Moslim, blablabla. Hij is niet zo'n moslim die streng of eigenlijk het geloof 'volgt'/leeft. Maar hecht wel veel waarde wat andere denken en weten. Wat altijd heel belangrijk is, status en geen schande binnen een gezin. Dus het was erg moeilijk voor hem toen ik zwanger raakte. Een van de redenen is, hoe moet hij dat aan andere verantwoorden/uitleggen. Want ik ben niet getrouwd, dat is een schande. En ik en mijn vriend hebben besloten dat we nog niet willen trouwen, daar zijn we beide nog niet klaar voor en als we willen trouwen willen we het groots vieren! Nu is daar ook nog geen mogelijkheid voor, zeker omdat de baby zoveel al kost, voordat het er nog is!
Dus hebben wij tot de dag van vandaag niet bekend gemaakt op Facebook. Erg veel mensen wisten het nog steeds niet, en moest ik veel geheim houden op de social media en berichten verwijderen. Ik vond het persoonlijk niet leuk, ik wil dat delen met de buiten wereld en open erover praten. Want wij schamen ons niet en zijn trots en super blij dat we ouders worden! Logisch!
In tussen had ik al vaker een gesprek met mijn vader aangeknopt wanneer hij aan zijn vrienden/kennissen zou vertellen? Want ik heb paar dochters van zijn vrienden ook als vrienden in mijn lijst. Maar elke keer kwam ik er niet verder mee en kreeg ik als antwoord, weet ik niet/ik zie wel.. Hij ontliep het en wilde zichzelf er niet mee confronteren, gewoon uitstellen. Nu kreeg ik er eigenlijk schoon genoeg van. Ik ben al een half jaar zwanger, wanneer wilde hij het vertellen. Als mensen via via erachter zouden komen wanneer onze meid al geboren zou zijn??? Is dat dan niet nog erger, dat hij het verborgen voor hun hield?
Dus ik kreeg vanavond een telefoontje van hem. Ik kon al raden waar het over zou gaan, want hij belt me nooit. En het heeft me gewoon pijn gedaan wat hij allemaal heeft gezegd en de schuld nu weer bij mij legt. Terwijl ik vind dat hij daar zelf verantwoordelijk voor is. Heb hem genoeg tijd gegeven om het bekend te maken. Ik snap sommige dingen zeker! Maar het is onrealistisch gewoon, een keer zou hij er niet meer om heen kunnen gaan draaien. Ons kind komt en zal er zijn, niet geboren binnen een huwelijk. Klaar simpel!

396 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • twitty

    MEIDEN : Ik ben t met jullie eens, maar let wel: wij kunnen niet alles begrijpen over hoe t in een andere cultuur werkt. Dus we moeten een beetje opletten en niet te snel een oordeel geven. Ik ben nu al 10 jr bevriend met een Marokkaanse dame en ik ben er achter gekomen dat sommige dingen gewoon ontzettend ingewikkeld liggen. Helaas was ik in t begin ook heel hard in mijn oordeel en heb dat ook wel kenbaar gemaakt, ook al accepteerde ze dat altijd wel gelukkig. Nu ben ik er wat milder in. Zij is ook in haar opvoeding al gemaakt tot de persoon die ze nu is. Met bepaalde normen en waarden. Nu ze al 10 jaar bij ons werkt begrijpt ze dat haar leven heel beperkt is omdat ze nu ziet hoe anderen leven.

    Ik zie t ook zo : ik heb ook heel lang waarde gehecht aan wat mijn ouders van ons vonden en t is een strijd zonder einde. Je moet in t leven toch je eigen weg kiezen. Hier kwam ik pas jammerlijk genoeg pas achter toen ik rond de 32 was en in een burnout zat. Ik maakte me veel te druk om de mening van mijn ouders. Toen ben ik er pas los van gekomen. Ook zei mijn vriend dat ouders op een gegeven moment er toch niet meer zijn en dan moet je t ook alleen doen. Dus waarom nu al niet ? Jij Mommy F, bent nog jong en t zou jammer zijn als je net als ik er tot je 32e over moet doen om tot dat besef te komen 'leid je eigen leven' Ik vind t jammer dat ik er niet eerder achter ben gekomen. t Had mij een hoop problemen kunnen besparen.. ook binnen mijn relatie. Dus denk maar gewoon 'laat je pa maar lulle met ze ouderwetse ideeen' en laat t probleem bij hem liggen en leg t probleem nu niet bij jezelf. Hij rolt t balletje steeds jouw kant op nu. Ik weet t : vaders en dochters , je wil toch goedkeuring. Maar ik denk niet dat je die gaat krijgen, ook al ben je 50 jaar ! sterkte.

  • proudmom of four

    o wat erg meis
    nou sterkte meis
    veel liefss xxx

  • Umm Umniyah

    Je vader komt uit een cultuur waarbij eer erg belangrijk is. Ik zou het zeker niet zo open en bloot van de daken gaan gillen maar ermee wachten totdat je concreet een afspraak met hem hebt gemaakt. Je zegt dat hij geen praktiserende moslim is, maar opzich komt eer meer op cultuur aan en niet op geloof. Je hebt er goed aan gedaan om je vader kenbaar te maken dat je ermee zit dat je de zwangerschap stil moet houden en hem tijd gegeven om zelf maatregelen te nemen om zijn eer zo min mogelijk te verliezen. Ik weet niet hoe jouw contact is met de rest van zijn familie anders zou ik je vader vragen om nu binnen een bepaalde tijd de familie zelf in te lichten en dat jij het anders zelf doet. Dat je kind niet binnen het huwelijk is geboren kan hij zijn eigen normen/waarden en gedachten over hebben maar ik denk dat het vooral is wat de omgeving zal denken. Sowieso als de vrienden/kennissen al wisten dat jullie een relatie zonder huwelijk hadden lijkt me dat zijn eer toch al geschonden is, dus zo erg zullen de consequenties niet zijn. Is er niemand van de familie die je goed vertrouwd en die je kan inlichten zodat het misschien op die manier openbaar wordt. Ik vind het heel erg voor je dat je niet openlijk kunt genieten van je zwangerschap. Ik hoop dat er snel verandering inkomt.

  • ramoontje01

    Lieverd, ik ben het helemaal met mamavanillias eens, je hebt nu lang genoeg je mond dicht gehouden puur uit respect voor je vader. Je hebt hem òok lang genoeg de kans gegeven om het te zeggen. Je maakt maar een paar keer in je leven een zwangerschap mee en die moet je beleven zoals jij Jet graag wilt. Je hebt al genoeg aan je hoofd dus je moet er niet constant erbij stilstaan wat je wel en niet kunt zeggen. Schat doe wat je hart je in geeft dat is vaak het beste... Als je wilt praten weet je me te vinden he... Xxx

  • mamavanillias

    Meid, wat vervelend dat je in deze situatie zit.. ik begrijp dat je niet bij je vader in 1 huis woont, dus het enige wat ik kan zeggen is: JIJ en je vriend hebben deze keuze gemaakt en jullie zijn er blij mee en dat mag ook in het openbaar.. wat je vader er ook van vindt. een ouder kan het niet altijd met zijn kinderen eens zijn en als jullie kindje er straks is zal ook iedereen het zien. dus schreeuw het gewoon van de daken en laat je blije gevoel niet verpesten!