Echt, ik ben zo intens verdrietig. Bij de eerste miskraam (20 maart) had ik 2 dagen hevig bloedverlies. Maar bij deze miskraam (19 mei) had ik al 5 dagen bloedverlies, daarna verloor ik plotseling het vruchtje. Het was een grote klont bloed en weefsel en ik zag ook het vruchtzakje. Het was heel raar om te zien. Vanaf die dag ben ik een emotioneel wrak. Ja ik weet het, ik moet blij zijn dat ik al een kindje heb en dat ben ik ook echt wel! Maar dit is gewoon verschrikkelijk om mee te maken. Afgelopen vrijdag belde mijn zusje me op, ze had een zwangerschaps test gedaan en bleek ongepland zwanger te zijn. Natuurlijk was en ben ik hartstikke blij voor haar en haar man. Vandaag heeft ze een echo gehad en ze is gewoon al 10 weken zwanger! Vanmorgen belde ze me voor de uitslag van de echo, ik hartstikke blij voor haar en zij natuurlijk ook. Toen ze daarna ophing was ik weer in tranen... Later vertelde ik mijn zoontje dat tante Sharon een baby in dr buik heeft. Zegt hij: tante Sharon baby buik, mama niet... Weer schoot ik vol. Ik vind het zo moeilijk allemaal... Wist niet dat ik zo emotioneel hiervan kon zijn. Mijn man en ik nemen even een rust pauze, we denken dat dat beter is. Daarna gaan we het wel weer proberen. Het komt vast wel goed.