Het blijft moeilijk...

Weer vrijdag..
Weer weekend.. De kleine is net opgehaald door papa,
En is weer tot maandag bij haar vader..
Ik ben blij voor dat het op deze manier kan, en ook voor mij is het fijn
dat ik in het weekend mijn eigen dingetjes kan doen..
Me beste vriend komt weer langs en hebben een druk weekend voor de boeg..
Maar missen doe ik haar wel..
Haar up en downs.. Hoe heerlijk ze verteld over alles wat ze ziet en meemaakt..
En hoe frusterend boos ze ook kan worden, als iets niet gaat naar haar zin..
Nooit verwacht hier te belanden.. Dat ik me dochter moest gaan delen,
Doordeweeks bij mama en in het weekend naar papa, athans dit is voorlopig
de planning tot we meer op papier hebben staan..
Ik Blijf het moeilijk en vooral heel verdrietig vinden..
Maar sta nog steeds achter me besluit.. Gevoel van egoististme zit me wel diep..
Doe ik dit voor haar bestwil? Of voor de mijne? En heeft ze hier later wel begrip voor?
Het spookt allemaal in mijn hoofd..Doe ik hier wel goed aan?
Maar een ongelukkig papa en mama samen was ook niet het juiste.
Het is moeilijk voor me.. Ik probeer overal van te genieten..
Een goeie mama te zijn maar ook een vriendin richting mijn ex..
Hij heeft het erg zwaar en moeilijk met mijn beslissing en ik ben bereid naar hem
te luisteren, al is dit niet altijd even makkelijk..
Ik vind dit zoo belangrijk..Dat papa en mama normaal met elkaar om gaan..
Ookal zijn ze niet meer samen,
Pff wat een gedoe dat uit elkaar gaan..
Zeker de stress die ik erbij krijg nu ik nog steeds geen leefgeld ontvang..
2,5 maand al zonder leefgeld.. het vreet elke dag aan me..
2,5 jaar me best gedaan om niet meer terug te hoeven naar de voedselbank..
En nu ben ik vandaag alweer voor de 3de keer aan de beurt..
Het doet me vreselijk veel verdriet, dat ik afhankelijk moet zijn van andere,
begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat er een organisatie is zoals de voedselbank..
Maar als jonge meid van 22 vind ik het behoorlijk moeilijk om daar te zijn..
De mensen die daar zijn hebben al vaak jaren problemen, en ik als groentje heb het nu al voor mezelf verpest..
Zo voelt het athans.. Het breekt me, ik wil zooo graag mensen helpen.. en juist niet altijd geholpen hoeven worden..
Maar het kan niet anders, en me hierbij neerleggen kost me veel moeite en vooral veel tranen..
Mijn pyschisch toestand en lichamelijk toestand gaan steeds verder achteruit..
Pyschisch is het vooral veel verdriet wat ik moet verwerken maar lichamelijk wordt ik gek van de pijn..
Alles doet me zeer, En ik moet nog een tijd wachten op hulp voor me spieren..
Ik ben een beetje op..
Mijn beste vriend probeert me op allerlei manieren weer lekker in me te laten voelen,
en dat doet me goed.. Maar ook is het moeilijk voor me.. Omdat ik zo graag iets terug zou willen doen..
Het is allemaal dubbel..
Mijn gevoel voor me ex.. het gevoel wat ik heb voor me beste vriend.. Mijn kindje wat niet snapt wat er aan de hand is tussen ons.. en dan het gevoel wat ik over me zelf heb...
Ik ga nu even slapen..Ben op en in en in verdrietig van de situatie..
Ik probeer sterk te zijn..Maar op sommige momenten is het me allemaal even te veel
en voelt het niet goed..

Thnx voor het lezen van mijn zeurblog.. Moest het ff bij iemand kwijt:'(

Liefs

Meek