Jolie 3 jaar en Janou 1 jaar: wat een drukte!

Lieve dames,
Long time no blog! Na bijna een half jaar geen blogs is het hoog tijd dat ik weer 'ns wat schrijf. De reden dat ik niks schrijf omdat ik niet wil klagen, maar helaas: ik klaag!

Ondertussen is Janou eind september 1 jaar en Jolie eind oktober 3 jaar geworden. De tijd vliegt als je kinderen hebt! Of valt het gewoon meer op doordat ze zo snel groot worden??

Janou liep al vanaf 8 mnd aan de hand en eigenlijk heeft hij sindsdien stilgestaan. Hij loopt nog altijd niet los omdat hij het niet lijkt te durven. Natuurlijk is het normaal voor zijn leeftijd, maar met zo'n vliegende start verwacht je wat haha. Qua taal ontwikkelt hij bijna niet. Jolie kon toch echt wel duidelijke woorden zeggen op zijn leeftijd en zwaaide bijv met ca 8 mnd. Hij zwaait niet en maakt alleen oergeluiden.
Ik maak me lichtelijk ongerust en koppel het aan de heftige bevalling (hij kwam paars en opgezwollen ter wereld). Misschien overbezorgd of misschien is het schuldgevoel.. Bij het CB weten ze het goed aan te wakkeren.. Na een bezoekje daar voelde ik me nog schuldiger dat ik bij hem geen tijd kan vinden om samen een boekje te lezen, alles te benoemen en vol op met hem bezig te zijn.

Jolie vraagt vaak om veel aandacht waardoor Janou mij nooit echt voor zichzelf heeft. Als ik vrij ben zijn we veel op pad. Waarschijnlijk is dat omdat ik zelf ook het meeste tot rust kom als ik met ze wandel en dingen bekijk. Het zijn allebei echt schatjes maar allebei apart zijn ze zo veel leuker en relaxter.. Aan de andere kant is het ook geweldig om te zien hoe gek ze op elkaar zijn. Ze kunnen ontzettend in een deuk liggen samen. Janou vind jolie's grappen hilarisch en Jolie kan hem wel doodknuffelen. Meerdere keren per dag zegt ze vertederd: ' wat een schatje hè?'

Jolie is echt op een leeftijd dat ze veel kopieert en dat kan zo confronterend maar ook heel grappig zijn. Als Janou in zijn luier staat voordat hij in bad gaat zegt ze: 'oeh nakie: seky Janou!' Als we niet gehoorzaam zijn zegt ze met opgestoken vingertje: ' ik tel tot 3: 1,5,8!'
Als we onze stem verheffen zegt ze: ' niet doen, doet pijn aan mama's oren!'
Helaas zegt ze sinds een week ook 'domme' (verdomme) als iets niet lukt. Maar gelukkig kopieert ze ook goede dingen waardoor ze heel vaak 'dank je wel' zegt (zelfs als je bijv sorry tegen haar zegt) en ze elke dag meerdere keren zegt dat ze mama zo lief en mooi vindt haha.

Ik vind het ook echt leuk dat ze nu in een fase zit waarin ze heel leuk met (leuk!) speelgoed speelt. Nu mag ik dus ook af en toe weer ongestoord bouwen of met playmobil spelen. We spelen vaak nog even samen voor we gaan slapen. Ook lees ik haar dagelijks voor. Helaas lukt dat bij Janou niet. Janou kan heel vrolijk zijn maar als hij moe is en niet à la minute kan slapen gaat hij enorm dreinen. En zijn vermoeidheid komt echt uit het niets opzetten. Zodra we dat merken moeten we dus snel met een huilend kind naar boven, uitkleden en naar bed. Op dagen dat ik werk mis ik hem dan ook echt. 's Ochtends rennen we alleen maar en om half 7 haal ik ze op van het KDV. Als we thuiskomen moet hij snel eten en is het alweer bijna bedtijd (half 8).

Jolie zal ik ook meer gaan missen want die begint haar middagdutje over te slaan waardoor ze s avonds opeens om 8 uur in bed ligt ipv 10 uur..
Jolie slaapt nog steeds maar 50% van de nachten door. En doordat Janou vaak ziek is en daardoor slecht slaapt heb ik nog altijd veel gebroken nachten. En ik kan je vertellen dat 3 jaar gebroken nachten je echt gaat opbreken. Als ik eerlijk ben weet ik dat ik overspannen ben. Ik neem het mezelf niet kwalijk: 3 miskramen, 2 kinderen, een verhuizing, 32 uur werken, een baanwissel, hoge werkdruk, gebroken nachten, een man die niet veel helpt(maar wel veel kritiek heeft).. Mijn omgeving weet het ook, maar wat kan ik er aan doen? Je kan niet even vrij nemen van moeder-zijn. Ik ga dus door en hoop op meer rust in de toekomst..

Mijn huidige strohalmen zijn:' het wordt vast makkelijker als Janou ook kan lopen' en '.. als Jolie op de basisschool zit.'
Ik sluit mijn oren voor mijn eigen gemoedsrust als ik hoor dat het dan juist nog drukker wordt haha..

Moeder zijn is voor mij echt topsport, maar ik zou het voor geen goud willen missen! Het veroorzaakt veel drukte maar zorgt ook voor heel veel ontspanning en momenten van intens geluk!

Ik hou zo ontzettend veel van die twee kleintjes en ze geven me nu al zoveel liefde terug!

Ik hoop echt dat mijn Bb-vriendinnetjes die (sommigen al zo lang!) op een (2e) wondertje wachten ook snel mogen genieten van hun eigen 'bundel-of-love'.. Het is jullie zo gegund!