Hey meiden, lang geen blog van mij en ik reageer ook niet meer zoveel op blogs van anderen.. Dat alles met 1 reden: JANOU
Nu wist ik dat ik geluk had met Jolie die erg makkelijk was als baby, maar nu is de roze wolk ver te zoeken.
Ik ben geen moeder met instantliefde.. Ook bij Jolie moest die liefde groeien in de eerste weken dat ik haar leerde kennen. Maar met Janou gaat dat moeilijker omdat hij gewoon echt heel veel huilt.
Meer dan de helft van de tijd dat hij wakker is, huilt hij om moppert op z'n minst. Godzijdank slaapt hij veel! Maar de laatste week is hij steeds meer wakker en ja dus ook steeds meer aan het huilen. Je kunt hem niet wegleggen want dan gaat het van slapen naar mopperen/kreunen, naar huilen, naar krijsen waarbij hij knalrood wordt en een soort angstaanval lijkt te krijgen. Het is zo ontzettend zielig voor hem. Maar ook als je hem vasthoudt, hem wiegt, met hem wandelt, hem in de kinderwagen rondrijdt.. Bijna altijd huilt hij als hij wakker is. Hij lijkt pijn te hebben want hij krampt veel in elkaar. Ik denk nog steeds dat het zijn darmpjes zijn want het bouwt op naar een hoogtepunt voordat hij zijn luier volpoept en sinds 3 dagen krijg ik daarna toch een glimp te zien van het jongetje dat schuilgaat achter die pijn: een schattig glimlachje en kirrende geluidjes.
Ik heb 3,5 week zonder succes infacol gebruikt ben ben nu sinds 2 dagen overgestapt op abc dofi..? en hoop dat het gaat helpen maar tot nu toe ook geen verbetering zichtbaar.
Foto's maken is lastig want óf hij slaapt óf hij huilt. Jolie is nog steeds lief voor hem maar zegt tegenwoordig standaard "baby huilen" zelfs als hij even stil is..
Ik ben kapot! Het jongleren om huishouden en kinderen draaiende te houden, de gebroken nachten (ook Jolie wordt weer minimaal 1x per nacht wakker), de peuterpuberteit, het continue gehuil.. En dan te horen krijgen (terwijl hij slaapt): "wat een schatje, geniet je er wel van?"
Anderen vinden mijn kind leuker dan ikzelf! Ik wil zo graag de echte Janou leren kennen en hem verlossen van zijn pijntjes..
Ik heb zelfs bij het CB om hulp gevraagd. Natuurlijk wist hij daar weer een uniek moment te timen waarin hij superschattig lag te kirren. Ze namen me dus niet echt serieus en zeiden alleen maar dat ik hem moet inbakeren (puckababy geprobeerd: niet succesvol) en hem veel rust en regelmaat moet geven. Maximaal 1x per dag even de deur uit voor een wandelingetje of een boodschapje.
Naast dat ik al horensdol werd van het huilen, moet ik nu dus ook nog verplicht thuis blijven terwijl ik nog zoveel wil doen in mijn verlof (het oude huis moet nog leeggeruimd worden, we moeten nog allerlei meubels etc uitzoeken). En wat nog belangrijker is: hij wordt wel vaak rustig van autorijden. Dát en een zeldzaam succesje met een speen zijn de enige dingen die hem soms kunnen troosten.
Ik droom dus van de tijd dat hij 3 maanden is en geen darmkrampjes meer heeft. Jammer genoeg moet ik dan weer werken. Tot die tijd is het geen roze wolk maar proberen de dag door te komen zonder door te draaien.

Hier toch een fotootje van hem met Jolie op 1 van de aftastende eerste dagen. Ondanks alles begin ik toch wel erg van hem te houden hoor. En het is nog geen huilbaby en gelukkig slaapt hij 's nachts wel goed (elke 3 uur wakker en soms huilen in zijn wieg maar dan is hij wel snel getroost als hij bij me mag liggen).
Nou we gaan wandelend zijn zus ophalen!
xxx
reacties (0)