Hey meiden,
Dinsdag een superheftige dag achter de rug. De bom was weer eens gebarsten. Ik ga jullie niet vertellen wat er precies gebeurd is tussen mij en mijn vriend want ik weet dat 95% van jullie niet zal begrijpen waarom ik niet keihard met Jolie ben weggerend.
Daarna goed gesproken en de knoop doorgehakt: Hij kiest voor zijn privéleven boven zijn werk. Zowel hij als ik gingen er langzaam (of toch wel snel?) aan onderdoor. Dat heeft ons onze relatie gekost en die zullen we nu uit de brokstukken weer proberen op te bouwen. Hij gaat nu geen dag meer terug naar dat werk. Het zal wel een tijd duren voor ons leven weer op de rails is, maar ik hoop dat hem lukt zichzelf terug te vinden en het mij lukt om hem nog langer te blijven steunen.
Gelukkig was er ondertussen ook nog goed nieuws: Mijn beste vriendinnetje is donderdag bevallen van een gezonde dochter! Ze liggen nog wel in het ziekenhuis omdat het een heftige bevalling was (in 2,5 uur met extreme weeen terwijl het haar eerste was) en omdat haar dochtertje niet goed dronk en dus te veel is afgevallen. Vanavond kreeg ik bericht dat haar borstvoeding eindelijk op gang is gekomen dus ze hoopt morgen te horen dat haar meisje niet verder afvalt en ze dus naar huis mogen.
Met Jolie gaat het trouwens ook echt weer super de afgelopen paar weken. Die huil/jammerfase lijkt voorlopig voorbij. Ze slaapt goed, eet beter dan normaal, ze is weer vrolijk en kan weer lekker zichzelf vermaken. Heerlijk dus! Bij ons kwam het drama dus vrijwel zeker door de tandjes. Ze heeft nu dus ook 2 boventandjes. Ze staan wel ver uit elkaar trouwens! Ik vind dat niet zo mooi en hoop dat het nog bij trekt. Iemand ervaring mee? Maar goed, zolang ze weer haar vrolijke zelf is ben ik allang blij.
Oh wat hou ik veel van mijn meisje! Ik kan soms dus ook zo verdrietig worden als ik er aan denk dat ik haar een nachtje zou moeten missen (ze gaat dus ook echt nooit ergens logeren zonder mij. Ik hoop wel dat dit gevoel vanzelf minder wordt zodat ze op een dag gewoon uit logeren kan gaan), maar vooral de gedachte dat er iets met haar zou gebeuren, maakt me soms echt fysiek misselijk! Ik kan ook nog steeds slecht tegen erge-baby-dingen op tv enzo. Ik denk dus echt dat het geen hormonen zijn, maar worden veroorzaakt door je moedergevoel. Iets van 2 weken geleden zag ik na het journaal zo'n voorstukje over Netwerk waarin het over verslaafde moeders in (..?) ging en toen zag je dus hoe een moeder heroïne rookte met haar 2 kinderen naast haar. De jongste was Jolie's leeftijd en toen pakte ze het gezichtje van haar baby en blies de rook zo naar binnen! Ik was echt kapot van dat stukje en heb dus ook echt niet die aflevering gekeken, maar ik blijf er maar nachtmerries over houden. Ik kan ook zo slecht tegen de gedachte dat er baby's zijn die heel ziek zijn en gewoon niet mogen genieten van het leven door zo'n oneerlijke ziekte.. Pfffffffff ik ben dan ook wel weer zoooooo blij dat Jolie gezond is. Maar ik weet ook dat ik me de rest van mijn leven zorgen om haar zal maken. En ja, zal de volgende weer gezond zijn?? Ik moet gewoon niet aan zulke dingen denken maar soms word je er zo mee geconfronteerd (zoals nu de ramp in Pakistan) en kun je je ogen (en hart) er niet voor sluiten.
Nu eerst maar focussen op het geluk dat ik heb en weer genieten van alles waardoor ik mijn energielevel weer wat kan aanvullen.
Daarover gesproken.. Zal Jolie voor haar eerste verjaardag eindelijk gaan doorslapen?? Zal ze voor haar eerste verjaardag kruipen? "Mamma"-zeggen? Zijn jullie eigenlijk al bezig met voorbereidingen? Pfff wat gaat de tijd hard.
Nu dus maar snel naar bed en genieten van de uurtjes die ze me laat slapen.xxx
reacties (0)