Als moeder van een jonge baby kan je leven vol afwisseling zijn. Je hebt van die dagen waarop alles perfect lijkt. Je gaat naar een feestje, verjaardag of de stad in. Je ziet er weer goed uit, want de zwangerschapskilo's zijn weg, maar de C-cup (ipv matige B-cup) is gebleven. Je kleding zit perfect, je bent uitgerust want de baby slaapt (eindelijk) door, je gaat je mengen onder andere mensen en je baby kirt van plezier en flirt en lacht naar iedereen die haar aandacht geeft..
Nadat het keer-op-keer zo geweldig is om mamma te zijn, begin je langzaam te geloven dat het moederschap op je lijf is geschreven. Zeker omdat je naast dat je een perfecte moeder bent ook nog een leuke carriere hebt en genoeg sociale dingen kunt ondernemen... Wat is het leven toch mooi!
Maar dan... Dan komt er een dag als vandaag.. Ik moest met mijn katten naar de dierenarts. Ze moesten gevaccineerd worden. Ik heb er 2, de 1 is een angsthaas, de ander een bengel. Allebei veel te dik. De bengel heeft lang haar en door die hele zwangerschap, bevalling, kraamtijd, gebrek aan nachtrust is die vacht nu een grote klittenbende omdat ik gewoon niet de tijd en energie heb gehad om hem dagelijks te borstelen. Met wat schaamtegevoelens krijg je toch beide katten in hun hokjes en de baby in haar maxicosi en bereik je de dierenarts zelfs een half uur te vroeg..
Dan opeens bevindt je je in een situatie waarin je om je heen kijkt en denkt waar is mijn perfecte leventje gebleven?? Ik zal de situatie schetsen:
Ik sta in een kamertje bij de dierenarts, mijn kat gilt en schreeuwt alsof ie vermoord wordt (de bengel), heeft zijn nagel vastgehaakt in de huid van de dierenarts, poept en plast de hele kamer onder. De andere kat zit te trillen achterin zijn reismand. De baby begint keihard te huilen en loopt rood aan.. En vanuit haar luier mengt haar poeplucht zich die met die van de kat..
Even later lijkt de rust weergekeerd. De katten zijn gevaccineerd en zitten weer in hun mandjes. De baby heft een foldertje om mee te spelen en ik sta bij de kassa met twee reismanden, een maxicosi en een 10-kilozak dieetvoer af te rekenen en een afspraak te maken om de bengel, onder narcose te laten scheren. "Vergeet volgende keer niet te melden dat we Itchy niet meer aanraken zonder handschoenen aan.."
En dan opeens komt er een hond binnen, begint de ene reismand heen en weer te schudden van een kat (de angsthaas) die er een kuil doorheen probeert te graven, uit de ander komt weer geschreeuw& een poeplucht en de baby zit te kokhalzen en loopt rood aan. En ik? Ik gil: "Mijn baby stikt!!"En ren naar de maxicosi probeer haar met 1 hand los te maken en steek een vinger in haar mond.. Ze stikt bijna in een stuk papier wat ze van het foldertje heeft afgebeten. Ik ruk haar uit de maxicosi terwijl de dierenarts haar overneemt en op haar kop houdt en ik daarna met mijn vinger de boosdoener uit haar keel wurm.. Natuurlijk is Jolie daarna totaal overstuur en huilt ontroostbaar terwijl (gelukkig) de wachtruimte leegloopt. Als ik alleen met de doktersassistente overblijf stop ik mijn tiet in Jolie's mond zodat ze stopt met huilen. Maar dan komt er weer iemand binnen en schaam ik me (omdat het gek genoeg not-done is in Nederland om in het openbaar borstvoeding te geven) en ruk ik mijn borst uit haar mond. Met een huilende baby in de maxicosi, een kattenmand in de ander, maak ik mij zo snel mogelijk uit de voeten. De assistente komt de andere kat en de zak voer nog even brengen zodat ik niet terug hoef om de vernederende blikken nogmaals te voelen..
Godzijdank ben ik weer thuis. Jolie ligt te slapen in haar maxicosi, de katten zijn weer rustig en lopen weer los in hun eigen kamer.. En ik? Ik weet weer dat ik géén perfecte moeder ben. En ik weet nu ook dat als ik ooit ergens "een perfecte moeder" zie, ik moet bedenken dat zij ook wel eens een rotdag heeft!
Over twee weken de herkansing, met de scheerbeurt van mijn bengel. Ik hoop dat we dan een betere indruk achterlaten haha..
reacties (0)