Vandaag wordt mijn 2e verlofdag. Na ruim 20 maanden bij Heineken gewerkt te hebben, heb ik afgelopen donderdag en vrijdag afscheid genomen van al mijn lieve collegaatjes en 2 hele lieve managers. Ik kom er niet meer terug omdat ik op detacheringsbasis werk, dus na mijn verlof een nieuw project krijg.
Nu verlof, altijd iets onwerkelijks geweest voor mij om voor te stellen aangezien ik een workaholic ben. Thuis doe ik meestal ook heel veel, maar tijdens deze zwangerschap heeft mijn lijf aan de bel getrokken zodat ik heb moeten leren om zowel op het werk als thuis rustiger aan te doen.
Nu mag ik dus echt mijn eigen tijd indelen. Alleen hoelang heb ik nog? Hoelang kan ik nog alles? Wanneer komt ze?
Gister begonnen met wassen, strijken en opruimen. 's Middags kwam mijn moeder op bezoek dus kon ik relaxen. Vandaag begin ik denk ik weer met wassen en strijken. Op mijn to-do lijstje staat namelijk het volgende:
Strijk van afgelopen jaar (!!!) wegwerken, adreslijst maken, geboortekaartjes uitzoeken, langs bij alle KDV's, 2 KDV's stalken tot we een plekje hebben, naar het ziekenhuis voor rondleiding, (laten) verven stukken babykamers, knutselen (een spaarpot verven, een tas iets aanpassen, schilderijtjes maken, slingers maken etc etc), vluchttas klaarzetten, zwangerschapszwemmen, zwangerschapscursus, naar Duitsland, bij vrienden langs, auto voor beurt wegbrengen (eerst uitzoeken waar dat moet van leasemaatschappij), administratie van afgelopen 1,5 jaar opruimen en uitzoeken etc etc..
Ik begin dus maar met de strijk haha, daar zie ik al maanden letterlijk als een berg tegenop!
Maar zelfs daar geniet ik nu van omdat ik er eindelijk de tijd ervoor heb! Ik had ook erg uitgekeken naar het genieten van de bewegingen in mijn buik. Tijdens mijn werk zat ze namelijk vaak te bewegen en wilde ik me graag alleen daar op concentreren, maar ja het werk ging door. Nu ligt ze opeens met haar ruggetje aan de andere kant en lijk ik haar daardoor minder goed te voelen. Vannacht was er nog wel een aardverschuiving aan de hand, dus hopelijk ligt ze nu weer in haar oude vertrouwde positie waar ik haar goed voel!
Heerlijk toch, zo'n klein hummeltje?? Ik word ook steeds nieuwsgieriger naar haar. En nerveuzer voor de bevalling en voor alles wat mis kan zijn. Opeens weer de angst voor het syndroom van Down (ik heb bij 12 weken niet getest). En voor uitscheuren enzo natuurlijk. Of dat ze opeens enorm groot blijkt te zijn (gister hoorde ik weer van een kennis die bevalen was van een baby van ruim 4,5 kilo!).. Tja, kan ik het wel? Bevallen? Ik ben de eerste van mijn generatie in mijn familie die het gaat doen. Aan mijn vaderskant ben ik het jongste kleinkind maar de 1e zwangere. Aan mijn moederskant heb ik heel veel nichten en neven en zit ik qua leeftijd ergens in het midden. En ook daar ben ik de eerste van al mijn nichten.. Ik ga dus de volgende generatie starten! Allebei mijn oma's worden dit jaar 90 en dus ook overgrootoma.
Het blijft een wonder hè, moeder worden!!
Zo en nu strijken!!
reacties (0)