Week 9 deel 2 Echo-Geen leven meer

Gister hadden we de eerste afspraak met de VK voor mijn eerste echo. Mijn vriend en ik keken er erg naar uit. Ik vooral omdat ik me zorgen maakte dat er iets mis was en hoopte de geruststellende hartkloppingen te kunnen zien.

Na een korte kennismaking mocht ik gaan liggen voor de (uitwendige) echo. De VK zei al snel dat het er niet goed uitzag. Je zag mijn vergrootte baarmoeder met een stip erin. Er werd gemeten en gezocht en de VK herhaalde dat het niet hoopvol was. Ik mocht (eindelijk) plassen en op de wc begon het slechte nieuws al een beetje door te dringen en kreeg ik de eerste tranen.

Toen ik terugkwam mocht ik een inwendige echo. Natuurlijk hoopte ik dat de VK het gewoon niet goed had kunnen zien bij de uitwendige echo en me nu wel zou geruststellen, maar helaas was het beeld van binnenuit precies hetzelfde. Het leek erop dat de groei was gestopt bij 7 tot 8 weken.

Er groeit niks meer in me en ik moet nu wachten tot ik ga bloeden.. Ik heb sinds mijn zwangerschap geen druppeltje bloed of donkere afscheiding gehad. Nu moet ik wachten op wat naar verwachting een heftige bloeding met krampen gaat worden. Als ik het wil kan het ook gecuriteerd worden, maar ik geef de voorkeur aan de natuur.

Natuurlijk weet je dat dit voorkomt en was ik al ongerust omdat plotseling mijn kwaaltjes (buikpijn en vermoeidheid) ophielden (tegen het einde van week 7) maar je houdt jezelf voor dat het normaal is. Mijn borsten zijn nog steeds gevoelig en mijn buik is opgezet, ik plas nog steeds heel veel, maar dat komt dus doordat ik technisch gezien nog wel zwanger ben, alleen niet langer in verwachting van een kindje...

Mijn dromen leken in te storten en gelukkig was mijn vriend er voor me. Hij is heel lief, geduldig en positief hierin. Hij kan zich richten op de toekomst en sleept mij hier door heen. We kunnen samen zwanger worden maar zullen meer geduld moeten hebben.

Toen kwam het moment dat de omgeving moest worden ingelicht. Ik weet dat veel vrouwen hun familie/beste vrienden pas inlichten na de eerste echo. Ik ben blij dat ik dit wel al eerder had gedaan. Het vertellen is vreselijk maar de steun, begrip en hoop die je van ze terugkrijgt is onbetaalbaar. Ik kan me nu bijna niet meer voorstellen dat ik bang was om mijn ouders te vertellen dat ik zwanger was omdat ik dacht dat ze niet blij zouden zijn. Nu hebben allebei mijn ouders een traantje gelaten omdat ze zo meeleven. Iedereen in mijn omgeving heeft mij positief verrast met hun steun. Mijn zus die het zelf heel moeilijk heeft, maar er toch helemaal voor mij is...

Het is vreemd hoe je je kunt schamen voor het falen van je lichaam, terwijl je rationeel wel weet dat het niet je schuld is. Het is vreemd om iets te verliezen waar je nog maar net aan aan het wennen was. Het is vreemd hoe graag je opeens weer zwanger wilt zijn, terwijl ik die wens nooit eerder zo sterk heb gehad. Het is vreemd hoe onverwacht het komt terwijl je het wel al aanvoelde. Het is vreemd dat je weet dat het niet goed is zonder een druppeltje bloed. Het is vreemd hoe snel je het achter de rug wilt hebben zodat je weer snel een nieuwe kans hebt op bevruchting.

Maar het is mooi om te weten dat mensen er voor je zijn als je lichaam het laat afweten. Het is mooi om te weten dat mijn vriend en ik samen een nieuw leven kunnen laten beginnen.

Ik leef mee met ale anderen die dit mee maken of hebben meegemaakt. En ik heb nog meer respect voor de kracht van vrouwen hier op de site die zichzelf door het verlies weten te slaan van een baby waarvan zij zelfs het hartje al hebben zien kloppen, wat al echt een mensje was!

Iedereen met verlies heel veel sterkte en de zwangeren heel veel plezier toegewenst.

Ik zal verder gaan met mijn site zodra de miskraam of curitage heeft plaatsgevonden. En daarna hoop ik snel weer mijn profiel te kunnen aanpassen naar "Zwanger-ja".