Het wachtbankje en testjunkies

Mijn eerste drie zwangerschappen kwamen heel plotseling, een tikkeltje onverwachts maar o zo gewenst en op het juiste moment.
Een zwangerschapstestje wagen deed ik pas paar dagen nadat ik ongesteld had moeten worden. Diep van binnen wist ik wel dat ik zwanger was maar symptomen en kwaaltjes? Ik was er niet mee bezig.
Maar nu..

Een wereld van cyclussen, ovulatietesten en kwaaltjes waarvan je zou denken dat ik bijna 13 weken zwanger was. Man o man, wat kan je lichaam je toch voor de gek houden. En dan niet te spreken over de testdrang en lotgenoten zoeken die ook testjunkies zijn. Sjonge jonge maar spannend is het wel en soms ook verdrietig. Vooral als je erachter komt hoe groot de wens is bij anderen en hoe lang het soms duurt met alle onzekerheden en teleurstellingen erbij. Niet wetend of die droom ooit zal uitkomen.
Wij hebben wel die geluk de eerste drie keer mogen ervaren en dat is echt een zegen!

Na onze derde kindje hebben wij altijd onze twijfels uitgesproken naar elkaar als het gaat over een vierde kindje. 
We hadden afgesproken als de behoefte op een gegeven moment zou komen dat we het dit keer dan wel bewust zouden ' plannen' . 
Dat betekend dus bewust sex hebben met de achterliggende gedachte dat het dus ' raak' zou zijn. 
Eigenlijk een stuk minder romantisch dus, verplicht sex anders ben je te ' laat'. Dat is even wat anders dan een wilde nacht tijdens een avondje cocktail party zonder enige druk dat er mis wordt geschoten...
Zo heeft elk z'n moment wel zijn eigen charme.

De laatste zwangerschap was nog geen half jaar geleden. Ook heel spontaan en onverwachts maar uiteraard gewenst.
En ook zo onverwachts ging het toen mis met 16 weken.
Deze zwangerschap en de komst van een vierde voelde gewoon zo goed en compleet. Het klopte gewoon.
Onze twijfel voor een vierde was gelijk ook verdwenen. 

Met dat verhaal zit ik nu officieel op het wachtbankje. 
Dit keer echt voor mijn gevoel omdat ik deze maand serieus heb meegedaan met ovultatietesten. De eerste keer ging dat een beetje klunselig en ik zat te zoeken naar de test in het zakje. Wat een kleine priegeldingen. Op de foto leken ze veel groter. 
Vervolgens heb ik de ovultatiesten keurig geplakt op een A4tje met de datum en tijd.
En vervolgens ook nog eens in de premom app. Er ging een wereld voor mij open.
En dat niet alleen.
Die zogenaamde symptomen zijn ook nieuw.
Misselijk zijn terwijl ik dat nooit was. Telkens in mijn borsten knijpen omdat ik denk dat ze aan het groeien zijn. Elk steekje in je zij of buik kon een teken zijn van innesteling.
Opeens hoofdpijn en vermoeiend zijn.
En dan niet te spreken over te vroeg testen, het lezen over de zin en onzin van earlytests. 
En TUURSTREEPJES. Ik had nooit gedacht dat het bestond en uberhaupt serieus genomen werd. Totdat ik zelf een keer dacht ' iets' te zien. Terwijl mijn kids zaten de bonken op de deur en vroegen wat ik deed... ' Nihiksss, laat me gewoon even met rust' ...  (Ik sta gewoon op de toilet met een test in mijn hand kijkend in het felle licht of ik in de verte verste een streepje zie. )
Toen wist ik wat tuurstreepjes inhield en bestemplde ik mezelf ook gelijk als testjunkie.

Als je bezig bent met zwanger worden wordt het cyclus ook opeens een stuk belangrijker.
Nu weet ik ook een beetje dat mijn cyclus schommelt tussen 24 en 26 dagen. 
Ik kan nu ook eindelijk eens meepraten met de afkortingen en begin ze ook te begrijpen. 
Mijn eisprong is al op CD10 en een redelijke gezonde LF ondanks mijn korte cyclus.
Ik zit nu op 14DPO en morgen of overmorgen is mijn eerste NOD dag.
Ik begin een echte zwanger worden proffesional te worden.
Maar ik hoop niet voor heel lang want de wens is enorm groot. Zeker na het verlies van ons laatste kindje.
En gezegend dat wij zijn met onze drie meiden. Dat is al een rijdom van zichzelf en ben heel bewust dat dit ook een droom en verlangen kan zijn van velen andere (aanstaande) ouders.
Mijn wachtbankje is misschien niet te vergelijken met andere situaties die al jaren bezig zijn en misschien nog zelfs kinderloos.

Een voorspoedige zwangerschap is niet vanzelfsprekend laat staan zwanger worden.

Ik duim voor iedereen mee die op het wachtbankje zit.