Update van onze heftige tijd op dit moment...

Hallo allemaal, 

Hier weer even een update....ik had me eigenlijk voorgenomen om hier niets te vertellen over onze situatie op dit moment maar vanochtend dacht ik...ik doe het wel...kan ik het even van me af schrijven wie weet helpt het!

Het nieuwe jaar begon voor ons heel gewoontjes, geen bijzonderheden, heerlijk vind ik dat. Alleen in de tweede week van januari kwam ik erachter dat mijn man over dingen aan het liegen was. Vooral geldzaken. Financieel ging het heel slecht met ons, mijn man deed altijd de administratie, ik heb me daar verder nooit niet zo mee bemoeit maar toen we aanmaning na aanmaning binnen kregen en brieven van deurwaarders wilde ik toch wel even weten hoe we ervoor stonden. Na een lange week van elke dag wel een leugen ontdekken heb ik mijn man uiteindelijk buiten gezet. Ik was het spuugzat. Dags erna waren we aan het smsen over de kindjes hoe en wat, toen hij ineens zei dat hij met me wilde praten want hij had sirieus een probleem.

Dags erna hebben we dus een gesprek gehad.....een gesprek dat alles veranderde....die de grond onder mijn voeten vandaan veegde.....mijn man biechtte op dat hij al 3 jaar lang verslaafd was aan de cocaine.....

Een behoorlijke shock....nooit verwacht.....nooit niks gemerkt......wat voel ik me stom.

Er is heel veel gepraat en gehuild, hij heeft het die dag ook tegen mijn en zijn ouders verteld. We hebben meteen rondgebeld voor hulp voor hem. Hij is nog een weekje bij zijn ma gebleven, en daarna heb ik de knoop doorgehakt om hem nog wel een kans te geven....dat was lastig....ik heb veel nagedacht, voor zover dat kan als je in shock bent en toch moet zorgen voor twee kinderen. Ik had voor mijn gevoel twee keuzes, bij hem weg gaan of hem nog een kans geven. Ik vond het beide eigenlijk niks maargoed we hebben wel twee kinderen samen en wil ook niet bij de eerste beste tegenslag de handdoek in de ring gooien. 

Nu zijn we ruim 3 maanden verder na ''de bekentenis'' , en ik vind het heel zwaar. Mijn man krijgt inmiddels hulp bij de verslavingszorg en hij zegt dat het goed met hem gaat en hij zegt dat hij helemaal geen drang meer heeft. Ik daarintegen vind dat heel moeilijk te geloven en geloof eigenlijk helemaal niks meer van wat hij zegt. Mijn vertrouwen is weg....niet een beetje maar echt helemaal. Ik ben ook nog steeds heel boos, verdrietig en gekwetst. Hoe heeft hij dit nu kunnen doen???

Ook bepaalde details hebben er bij mij behoorlijk ingehakt.....bijvoorbeeld dat hij is begonnen toen ik hoogzwanger was van de tweede, dat hij gewoon hier op de wc zat te snuiven, dat spul was dus gewoon hier in huis!!! Ook dat wij in verband met de financiele situatie vaak brood moesten eten omdat er geen geld was voor boodschappen....terwijl hij dus wist waar dat geld bleef en zijn gezin aan een dagelijkse broodmaaltijd laat zitten......vreselijk echt vreselijk.... 

Ik weet af en toe niet hoe ik met al die gevoelens van binnen om moet gaan....het zijn er zoveel. Mijn man vind het moeilijk om erover te praten en dat gebeurd dus ook nauwelijks. Dit maakt het nog extra lastig voor mij, ik heb wel erg die behoefte.

De kindjes hebben niet heel veel van de situatie meegekregen, ik zal niet zeggen niks want kinderen voelen zoiets aan. Ik heb bij beide de school wel ingelicht dat er spanningen waren thuis.....voor het geval dat...

Als ik mijn blog nu teruglees....is het weer zo vreemd dat dit echt over ons gaat, ik dacht altijd dat wij zo gewoon waren. Ze zeggen wel eens ieder huisje heeft zijn kruisje....ik heb altijd gedacht dat dit voor ons niet van toepassing was maar helaas!!!!