Bevallingsverhaal

Nou zoals beloofd zou ik mijn verhaal nog even wat uitgebreider op gaan schrijven. Ik was natuurlijk al een tijdje aan het hopen dat de bevalling zich wat eerder aan zou gaan kondigen omdat er anders bij de gyn. al sprake was van een eventuele geplande keizersnede, wat ik absoluut niet zag zitten. Dit vanwege mijn eerdere keizersnede en omdat inleiden geen optie was wilde ze tussen 40 en 41 weken ons meisje gaan halen.

Afgelopen zondag nacht kreeg ik allemaal steken in mijn vagina (39.4 wkn zwanger)........ik dacht wauw dat zijn dus indalingsweeen!! Ook aangezien ons meisje nog niet was ingedaald leek dat een heel logische gedachte. Om het uur had ik zo een stekende pijn die ik toch wel even weg moest zuchten. Ik ben toen naar beneden gegaan en lekker een kop thee gepakt en wat gegeten. Het zakte maar niet en toen ben ik in de douche gegaan het was toen iets van half 7 in de ochtend. Lekker warm nog van de douche ging ik weer lekker naar bed en na een minuut of tien hoorde ik me toch een knak.....ik dacht eujjjj me buikspier is gescheurd ahahahah maar ik voelde tottaal geen pijn. Ik dacht het zullen me vliezen toch niet zijn dus ik voelde daar beneden of ik vocht voelde maar dat was niet het geval. Ik besloot me daarom om te draaien en nog even te gaan slapen, ik draai me om en jawel hoor het vruchtwater liep er zo uit. Ik ben gauw naar de badkamer gegaan en heb wat water op kunnen vangen, dit leek net een geklopt ei! Heel vies, heb ook gelijk het ziekenhuis gebeld en ik mocht gelijk komen. Dat mocht ik zoiezo als me vliezen zouden breken ook omdat ons meisje nog niet ingedaald was.

Rond een uur of 8 waren we in het ziekenhuis en had ik nog steeds in regelmaat zo'n steek in mijn vagina. Ik werd aan de ctg gelegd om te kijken hoe de baby het maakte en om evt. weeen te registreren. Nou die steken waren dus gewoon harstikke goeie weeen en ze kwamen ook echt om de 3 a 4 minuten. Ik vond het zo'n rare pijn.....bij mijn eerste bevalling heb ik alleen de rugweeen mogen ervaren (vreselijk!!), maar dit paste totaal niet in zowel het plaatje rugwee, buikwee of beenwee, nee ik had gewoon kutweeen!!! Heel raar in ieder geval en ook de verloskundigen vonden dit wel vreemd, maarja zolang deze helse pijnen me ontsluiting zouden geven was het goed natuurlijk. De eerste keer dat dit gemeten werd had ik alleen nog maar een verweekte baarmoedermond......jeetje, nou toen zakte mijn hoop wel even weg hoor! Ik had zo veel pijn dat ik gewoonniet meer wist hoe ik moest zuchten en kreeg ik een ruggenrpik, wat een toestand als je tijdens je weeen in een bepaalde houding word gedwongen pffffff lastig hoor maar na een kwartier was ik superblij en kreeg ik weer praatjes. Zo was het tenslotte wel vol te houden....dacht ik. Na een dik uur inmiddels ook aan de wee opwekkers werkte zomaar ineens mijn ruggenprik niet meer. niemand snapte er iets van! Nouja voor een nieuwe was het nu te laat, ik zat op de 7 cm inmiddels dus kon alleen zo'n druk kknopje krijgen met medicijnen tegende pijn die je jezelf kan toedienen. Nou ik weet niet wat voor spul dat is maar ik begon me daar toch te ijlen! Mijn man schrok zich rot. ''he, waar is nou iedereen'' riep ik steeds???!! Ahahahah Het vruchtwater was inmiddels getest en was inderdaad vruchtwater, met slijm van de slijmprop en bloed en ons meisje had in het vruchtwater gepoept, en dat allemaal door elkaar maakte dat het er zo gek uitzag.

Nou inmiddels was ik behoorlijk aan het einde van mijn latijn en kon gewoon niet meer, ik kon de pijn niet meer verdragen. Ook kreeg ik ineens onverklaarbare pijn in mijn buik die de verloskundige toch wel zorgen baarde......helemaal toen ze zag dat mijn catheter zak ineens vol liep met bloederige urine werd gelijk gedacht aan dat er iets was met mijn litteken van mijn keizersnede. Toen ze gingen voelen hoever ik was met de ontsluiting, plopte de baby ineens uit mijn bekken terug de buik in.......dat was met 9 cm niet echt de bedoeling omdat ze nu juist wel zowat moest gaan indalen. De gyn. werd erbij gehaald en raadde zeker niet aan om zo verder te gaan en om nu toch op weg te gaan maar de ok om toch maar een keizersnede te gaan doen. Zo gezegt zo gedaan, ik werd met volop nog in de weeen op naar de ok gereden deze rit leek wel een eeuwigheid te duren. In de ok kreeg ik een nieuwe ruggenprik die werkte heel snel gelukkig en toen is uiteindelijk om 19:51 onze dochter geboren, ze woog 3440 gram. Niet heel klein niet heel groot, ik was er zo benieuwd naar geworden omdat de gyn. elkaar daar zo over tegenspraken. De ene zei; het word echt maar een heel klein meisje, en de ander sprak steeds over ''die hele grote baby''. En wat is ze mooi!!! WAUW!! Ze is heel fijntjes in haar gezicht......het is al echt zo'n meisje meisje! En haar grote zus is zo trots als een pauw! Ze vind alles even interressant en wil overal bij zijn.

Ik mocht gister weer lekker naar huis vanuit het ziekenhuis.....phoe wat heb ik mijn oudste dochter gemist zeg niet normaal, ik heb zo veel gehuild daar in het ziekenhuis. Nu eenmaal thuis is het wel zwaar, mijn man heeft ineens een zware griep te pakken en we modderen dus maar wat aan hier en alles loopt in het honderd. Niet echt een fijne kraamtijd dus maargoed het is even niet anders. Lichamelijk gaat het wel elke dag een stukje beter, maar tillen is dus nog lang geen optie voor mij, en pak dus ok alle hulp aan die me aan word geboden. Geestelijk heb  ik het gevoel deze keer het goed te kunnen accepteren dat het toch weer een keizersnede is geworden. Ik heb het weer geprobeert deze keer en voor mijn gevoel ben ik ook tot het uiterste gegaan en het kon gewoon niet anders. Als het nu een geplande keizersnede was geworden had ik deze gevoelens van falen wel weer gehad denk ik. Gewoon het idee dat je dan zelf helemaal niks hebt gedaan........al zie ik dat bij een ander helemaal niet zo. Ik zal wel blij zijn als het normale leven hier weer van start kan gaan, het is nu allemaal zo druk en hectisch. Nouja ik doe het voorlopig rustig aan en hou jullie op de hoogte!!!

Groetjes!!