Zo emotioneel......

Ik heb echt een sirieus probleem, het klinkt vast erg grappig, dat snap ik enerzijds ook, maar voor mij is het dat zeker niet!! Ik durf er op mijn man en een vriendin na, met niemand over te praten. Mensen zullen me voor gek verklaren. Het zit zo.....

Toen ik zwanger was van onze eerste dochter werkte ik als cassiere, ik ben toen met 25 weken zwangerschap gestopt met werken omdat het niet meer ging, ik had erge last van mijn rug maar een veel groter probleem was dat ik klanten niet meer normaal te woord kon staan zonder..............jawel TE HUILEN! Ik zei dan: dat is dan 4,95 en barstte vervolgens in huilen uit, en dat zo een aantal maal per dag. Ik vond dit verschrikkelijk. Er was ook helemaal niks om te huilen, en ben normaal ook echt geen huilebalk.

Nu ben ik 20 weken zwanger van onze tweede dochter en nu begint het weer!! Ooooow ik wil dat niet! Ik kan gewoon nergens meer komen of ik ga weer lopen janken, en niet ff een traantje wegpinken maar als ik me niet inhoud dan sta ik te janken als een klein kind. Mensen snappen er niks van, heel begrijpelijk natuurlijk want het is ook stom. Er is op zo'n moment helemaal niks aan de hand, en het komt dus zomaar ineens op. Ook om hele stomme dingen huil ik, als ik mijn dochter zie genieten bijvoorbeeld, laatst waren we een dagje naar een pretpark, ik heb de hele dag tranen moeten wegvegen, mensen zullen wel denken, wat loopt zij nou te janken!!! Als ik bijv. iets heel triest op tv zie kan ik daar weer moeilijk om huilen, ik huil dus vooral om de verkeerde dingen en vaak om niks. Ik hoop zooooo dat er iemand tips voor me heeft of dat er iemand is die dit ook heeft gehad zodat ik weet dat ik niet de enige ben. Ik ben gewoon bang dat ik straks nergens meer heen durf omdat ik me toch weer niet in kan houden.

Ik voel me verder harstikke goed in mijn zwangerschap, alles gaat perfect heb weinig kwaaltjes en ben helemaal gelukkig met de komst van ons tweede prinsesje.

Bedankt alvast en iedereen een goed weekend gewenst!

399 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • Ize

    Wat een vervelende situatie meis, kan me voorstellen dat je er flink van baalt, Ik heb het zelf ook gehad, maar bij lange na niet in die mate. Nu nog trouwens, op de gekste momenten schieten de tranen me in de ogen. Helaas geen tips. Ja, misschien maar proberen te accepteren dat het even zo is dankzij je hormonen en je maar bedenken dat in ieder geval iedereen kan zíén waarom je emotioneel bent :-)

  • sunspot

    Helpen kan ik je niet maar kan je wel zeggen dat het helemaal herkenbaar is. En bij mij is het na de zwangerschap nooit meer weggegaan. Dus ja ik loop ook te huilen als m'n meisje pret heeft. Of als ze me een knuffel geeft of soms als ik naar haar kijk terwijl ze slaapt. Vind het niet zo erg, teken dat ik gelukkig ben met en door haar.

  • moppie-de-poppie

    jeetje wat lastig!
    Misschien een keer contact opnemen met de ha? Volgens mij bestaan er speciale psychologen voor zwangeren. ie je kunnen helpen om hier mee om te gaan.
    Succes!

  • babyleijen

    heb je het al is aan je verloskundige verteld! je bent echt niet de enige dus er zullen heus wel tips of trucs zijn om het een beetje te minderen!kan me voorstellen dat dit niet een ideale situatie is....of misschien juist aan iets zieligs denken als je daar weer minder om moet huilen???? die hormonen echt!!! een mega ellende!!!!

  • Quicksilver

    Dat lijkt me heel erg lastig inderdaad. Mensen zien het niet zo zwaar, maar ik kan me voorstellen dat het voor jou heel erg rot is. In mijn eerste zwangerschap zat ik om het minste of geringste te grienen. Mijn hubbie moest er wel om lachen, maar ik vond het heel vervelend. Ik had het niet in de mate die jij beschrijft, maar heel veel sterkte. Het jammere is dat ik niet zou weten wat je er aan kan doen... sorry.