Kleine terugval

zoals een aantal van jullie waarschijnlijk wel zullen weten, ben ik manisch depressief.ondertussen ben ik ook alweer 4 jaar "genezen" of laat ik het zo zeggen, al 4 jaar zonder medicijnen en therapie...

altijd ben ik een stevig kind geweest, met een dieptepunt op mijn 16e van 96kg.... daarna altijd rond de 75kg tot 83kg ik schommelde heel erg. maar mijn buik was nooit dik geweest, altijd in balans. tot de zwangerschap dat was voor mij echt een hel! al vanaf dag 1 zag ik mijn buik groeien, wat helemaal niet waar was, ik kon zelfs tot week 22 mijn eigen kleren aan. nou was ik in het begin ook 10kg afgevallen.
maar goed na de bevalling zag het er perfect uit! ik was dunner/smaller als voor de zwangerschap het was alleen een slappe boel. maar nu de weken voorbij gaan en mn lichaam weer tot zichzelf komt heb ik toch een buik!!! ik ben van maat 42 naar maat 48 gegaan, en nog zit dat heel raar, alhoewel ik soms ook maar 44 wel weer pas.

opzich geef ik helemaal niks om mn gewicht en dat ik stevig ben kan me ook niks schelen, maar die buik! het lijkt net dat ik nog zwanger ben, en dat vind ik zo verschrikkelijk!

het liefst zou ik alle dagen naar de sportschool gaan om weer heerlijk te gaan trainen, maar ik weet dat we dat niet kunnen betalen. of teminste theoretisch gezien moet het te doen zijn, zouden wij €500 per maand over kunnen houden maar op de een of andere manier komen wij altijd te kort! en ik snap niet hoe dat kan, want ik geef helemaal geen geld uit. ik sluit me altijd maar een beetje op in huis zodat ik zeker weet dat ik geen onnodig geld uitgeef. maar mijn vriend wil geen openheid geven van zijn rekening. ik wil niet zeggen dat hij het geld opmaakt ik kan ook dingen zijn vergeten bij ons butget, maar aangezien hij niks wil zeggen wat hij moet betalen kan ik alleen een schatting maken.

en verder ben ik nog niet al te gelukkig hier in eindhoven. ik heb wel een paar vrienden hier, maar die wonen ook weer op een half uur rijden en wij hebben maar 1 auto die ook nog eens kei veel benzine zuipt. en verder nog wel een vriendin hier, maar die gaat morgen trouwen en is vestigingsmanager (ongeveer) geworden op een kdv dus die heeft het ook super druk. toch weer een beetje eenzaam gevoel.

dat terwijl ik echt een pracht van een kind heb en echt uren kan genieten van hem. we liggen vaak samen op bed te stoeien. mn vriend is ook echt super lief,alleen bijna nooit thuis. hij vind sven nog steeds eng dus ontloopt ons. we hebben daardoor ook best wel regelmatig ruzie of nouja woorden.

zelf ben ik echt zo bang dat ik weer terug val in een depressie en daar helemaal geen zin in, ik ben sterk genoeg maar het is soms zo verleidelijk om me er gewoon aan toe te geven.

ik moest het gewoon even van me af schrijven, ik zie ook heel er op tegen de vakantie, dat speelt misschien ook wel een rol. ik ben een echte control freak en we gaan met mn schoonouders op vakantie en een aantal kennisen van hun, naar een camping in italie,met de caravan,en je raad het al sven moet bij hun in de caravan en wij in een tent ernaast. en aangezien iedereen bij hun het altijd beter weet dan mij voel ik me kei klote daaronder. ik weet nou al dat ik die week kan zeggen wat ik wil maar niemand luisterd naar mij. dat is nou al 12 weken zo. daarom kom ik ook zo min mogelijk buitenshuis met sven, terwijl ik hem het liefst aan de hele wereld wil laten zien.

gelukkig ben ik na de vakantie nog een paar weken thuis voordat ik ga werken, dan kan ik proberen om alles wat hun die week hebben verpest terug te draaien. als het doorslapen maar goed gaat, maar ik weet bijna zeker van niet, want als hun hier al 's avonds komen moeten ze sven wakker maken, al zeggen wij dat het niet mag. ze vinden het ook onzin dat ik altijd zijn laatste fles thuis wil geven.

nou goed wel weer genoeg gezeurd... ik wil niet ook nog eens jullie dag verpesten haha.....