Bevalling

jeetje wat een belevenis.....

om 21 april om 7 uur 's ochtends waren we welkom in het ziekenhuis voor een inleiding, dit omdat mn bloeddruk te hoog was...
bij aankomst gelijk goed nieuws, ik had al 4 cm ontsluiting, waardoor ze gelijk konden overgaan met het breken van de vliezen.... iell het is echt een vies gevoel dat er vanalles uit je stroomt en je kunt het niet tegengaan...
maar goed de ontsluiting wou niet vlotten, al had ik wel weeen, dus aan het infuus om weeen op te wekken... nou dat heb ik geweten, pff de ene rugwee na de andere... het was niet te houden, ik kon niet meer liggen zitten of staan van de pijn, helemaal overstuur naar de ok voor een ruggenprik.... wat een opluchting daarna zeg!!!! ik voelde de weeen nog wel, maar het was meer een kramp in mn buik, geen last van, maar goed ik vond de weeen ook niet erg maar die rugpijn hield ik niet meer.....
om 2 uur had ik volledige ontsluiting, maar moest even wachten op de gyn want de overdracht van artsen kwam eraan....
half 3 begonnen met persen, pff dat was even wennen hoe ik dat voorelkaar moest krijgen, maar het lukte wel aardig, zn bolletje was te zien, dus ik dacht pff nog even en dan is hij er... maar helaas het wou niet doorzetten...
toch even een echo gemaakt hoe hij erbij lag, dat was dus verkeerd om, zn gezicht lag naar boven geloof ik.... in elk geval kon hij zo de draai niet maken, dus moest ik op mn zij liggen en zelf maar 2 uur persen om te kijken of hij anders ging liggen....
na 2 uur nog een poging gedaan... ruim 1,5 uur bezig maar nog steeds niks, hij ging niet verder, en ik had bijna geen puf meer....
besloten om in te knippen want er was toch wel een beetje haast bij aangezien hij toch al een behoorlijke tijd klem lag....
na het inknippen ging hij nog niet draaien en er was genoeg ruimte maar hij lag gewoon vast..... dus nog een arts erbij om op mn buik te drukken, maar daardoor voelde ik niet meer wat ik deed en ging het persen niet....
ik overstuur en in paniek, de pijn sloeg best toe, mn ruggenprik was bijna op (ze dachten dat ik al bevallen zou zijn dus geen nieuwe maar op lage stand) toch maar besloten om de vacuumpomp erbij te halen, want het werd voor ons mannetje ook gevaarlijk....
de eerste pomp knalde eraf en ik was echt kei geschrokken en nog meer gestresst en in paniek....
mn vriend begon het ook moeilijk te krijgen want die zag natuurlijk hoe ik tekeer ging dus hij ook schreeuwen dat ze hem moesten halen want het ging niet meer....
nog een 2e poging met de pomp en toen eindelijk was hij er.....
onze sven.....
en het rare is, ik was gelijk die hel van het half uur ervoor vergeten haha....
wat een schatje is het toch, maar hij had wel een ei op zn hoofd, dat had ie al omdat hij ruim 1,5 uur klem had gezeten, en door de pomp was het niet beter geworden natuurlijk.... zn neus lag ook in de kreukels, maar die trok al heel snel weer bij....
maar in het ziekenhuis, de verloskundige en de kraamhulp vinden het heel bijzonder dat ons ventje zo rustig en stil is....
omdat het toch een zware bevalling was, hij huilt alleen als hij honger heeft, verder slaapt hij eigenlijk de hele dag....

met mij gaat het overgens ook eigenlijk super goed, ik ben nog wel beurs en stijf, maar heb geen last van de hechtingen en ben soms wel moe, vooral als ik net wakker wordt dan kan het me allemaal wel eens teveel worden, maar zodra ik even wakker ben ben ik juist kei fit....

onze Sven is trouwens op 21 april 2009 om 19:57 geboren met een gewicht van 2850gram en ongeveer 47cm