Deze middag ging ik mijn dochtertje van school halen zoals gewoonlijk. Toen ik ze zag staan in de rij stond ze te wenen.
Ik begreep er natuurlijk niets van, want ze gaat eigenlijk heel graag naar school. Toen ze me zag kwam ze aangerend, huilend vloog ze me in de armen, ik vroeg wat er was gebeurt en toen kwam het er uit.
Mama waarom duurt het zo lang voordat ik een broertje of een zusje krijg, wanneer is het nu eens onze beurt?
Ik kan jullie vertellen dat de tranen in mijn ogen stonden, zo'n intens verdriet die naar boven kwam, mijn kleine meid van drie vindt het niet eerlijk dat ze nog geen broertje of zusje heeft. Een broertje of een zusje die ze kan knuffelen die ze kan helpen verzorgen, niet zoals mijn grote zus in de hemel mama.
We leggen het uit waarom mama en papa niet zomaar zwanger worden, ze begrijpt het wel alleen moet ze heel erg lang wachten, ze heeft onze twee laatste zwnagerschappen bewus meegemaakt en was er ook heel verdrietig oven toen de babytjes er toch niet kwamen. Nu heeft mijn zus onlang verteld dat ze terug zwanger is, daar moeten ze maar naar elkaar kijken en het is al prijs.
Nu zit ik met een schuldgevoel dat Myrthe nog geen broetje of zusje heeft. Maar we zullen er alles aan doen om voor een wondertje te zorgen.
Veel liefs van een verdrietige mama
reacties (0)