Isabelle

Hey meiden,

Lange tijd stil geweest van deze kant maar had even wat rare rottige dagen. Begon natuurlijk al poos geleden dat mn bloeddruk niet helemaal geweldig was dus aan de medicatie om deze te verlagen. Afspraak was 2 x per week onder controle te blijven staan in het ziekenhuis om te zien of de medicatie zou aanslaan. Ook moest ik per direct met verlof, 6 weken vtv terwijl ik eigenlijk van plan was tot 4 weken vtv te blijven werken. Ik vond t dan ook lastig rust in mn hoofd te vinden aangezien t voor mij nog allemaal niet klopte zoals ik me had voorgesteld. Helaas was de bloeddruk tijdens de controle nog niet veranderd, eerder nog hoger dan ervoor ondanks de medicijnen dus werd ik opgenomen omdat de gynaecoloog het anders niet verantwoord vond. Er werd mij ook een datum gegeven waarop de geplande keizersnede zou plaats vinden ivm de stuitligging van ons meisje. Deze zou plaats vinden op vrijdag 02/07/2010. Even werd gesproken dat ik missch tot deze datum in het ziekenhuis zou moeten blijven, dacht dat ik gek werd, bloedverziekend heet en niets te doen,mocht me beperken tot toilet bezoeken en meer niet, wetende dat je binnen 2 weken moeder zult worden en er nog genoeg geregeld moet worden zowel in als om het huis, dus je begrijpt….je ligt dan niet echt lekker in je ziekenhuisbedje. De medicijnen werden opgekrikt naar een hogere dosis die redelijk aansloegen, bloeddruk bleef hoog maar na 5 dagen mocht ik gelukkig naar huis. Denk dat ze daar ook wel aanvoelde dat ik me daar meer druk maakte dan dat ik thuis zou zijn en dit zeker niet bevoordelijk was voor mn bloeddruk. Wel werd ik ontslagen met de afspraak dat t goed met mij bleef gaan anders zouden ze ons meisje eerder gaan halen wat ik echt niet wilde want ik zou en moest die 38 weken grens halen voor mezelf. Ook afgesproken dat ik 2 x per week terug zou komen voor controle en ctg. Dit was best vermoeiend aangezien t inmiddels bloedheet aan t worden was in ons kouwe kikkerlandje en ik vocht vasthield waar je U tegen zegt. Thuis heb ik me lekker afgezonderd, had ff aan niets en niemand behoefte hoe ongezellig en onvriendelijk dit ook mag klinken, ik was mezelf even niet een paar dagen, was waanzinnig moe van de medicatie en mn ogen stonden standje crack junk. Daar ik normaal t type ben die leeft op haar mobiel en pc was ik nu dagen voor alles en iedereen afgesloten, de enige die ik om me heen wilde waren mn mannetje en mn hondje. Kon ook om t minste of geringste in brand vliegen, al lag er maar iets niet op zn plek dan kon ik al janken, vreselijk gewoon want ik besefte maar al tegoed: dit ben ik niet. Na een paar van dit soort dagen, en janken dat ik ook niet wist wat me bezielde, ( bleek achteraf wel in de bijsluiter van de medicatie te staan maar ja…kan je alles verwijten aan medicijnen?????) heb ik besloten dat dit niet echt de manier was die bij mij paste, dus lekker met mn lieffie erop uitgetrokken, terrasje gepakt enz om weer btje mens te worden en kan je zeggen: dat hielp. Ik was t verplicht thuis zitten en je niet verder beperken dan de bank en t bed zooooo zat, geen wonder dat je een soort van depri wordt. Inmiddels hadden we de laatste dingetjes aangeschaft, boodschapjes gehaald, wasjes gedraaid enz…dus we waren er klaar voor. Wel was ik die bewuste week waarin ons meisje zou komen erg nerveus, we waren al goed voorgelicht wat ons te wachten stond door verplegend personeel en de anesthesist, en langzaam aan sloeg de nerveusiteit mij om de oren. Ik sliep en at slecht, zat soms ‘snachts al beneden achter de pc om info te zoeken over alles….erg onrustig dus en de datum van 02 juli kwam steeds dichter bij. Rare dromen enz staken ook de kop op en toen ineens op donderdag 01 juli rond half 4 moest ik naar t toilet om te plassen, zo gezegd zo gedaan, ik stap terug t bed in en denk OEPS wat is dit nou, ik voel wat lopen. Even flitst er door je hoofd: zouden mn vliezen gebroken zijn maar in een seconde bedenk je je ook: tuurlijk niet, mrg sta ik gepland voor de ks dus dat zou wel heeeeel apart zijn en er is maar een klein procent waar de vliezen vtv bij breken, dat is vast niet zo bij mij. Ik draai me om en woeps weer een plas en dan twijfel je niet meer. Schatje wakker worden, vlg mij zijn mn vliezen gebroken. Heh hoe kan dat dan wordt mij gevraagd en terwijl hij t bed uit jumpt om een glas te pakken en een vaart van mn vruchtwater op te vangen beseffen wij allebei: dit is het!!!!! Ik bel het ziekenhuis en vertel de dame dat mn vliezen gebroken zijn en ik mrg op de lijst sta voor een geplande keizersnede. Even twijfelt zij of mn vliezen wel echt gebroken zijn maar zegt dat ik mag komen en aan de ctg gelegd zal worden. Grappig dat mn vriend op zo’n moment nog vraagt: kan ik nog ff douchen hahaha, t zullen de zenuwen geweest zijn. Omdat er niet bekend is of ons meisje is ingedaald ( de laatste echo was weken geleden) is het advies snel te komen en plat te gaan liggen aan de ctg. Binnen een half uur zijn we er, ik laat een druppelspoor achter en de handdoek en mega maandverband dat er tussen gepropt is om de auto te beschermen is inmiddels geen overbodige luxe, duidelijk is dat de vliezen gebroken zijn. Gekoppeld aan de ctg wacht ik op de co-arts, deze toucheert en mompelt iets over 3 cm ontsluiting. Een snelle echo laat zien dat ons meisje niet gekeerd is. Er wordt mij verteld dat er vandaag eigenlijk geen o.k dag is dus de gynaecoloog moet gebeld worden maar daar wachten ze liever mee tot t 8.00 uur is. Ook vertellen ze dat t eventueel pas in de middag kan worden voor ik mag bevallen indien zich een sproetje voor doet. De tijd verstrekt en ik krijg weeën, eerst om de 7 minuten en later om de 3 a 4 minuten, deze worden ook pijnlijker en langer. De verpleegster komt zo nu en dan even kijken om te vragen of alles nog goed gaat, zij laat weten dat als k t echt niet meer trek ik dit moet melden dan wordt er een gynaecoloog wakker gebeld. Na bijna 2,5 uur vind ik t wel welletjes. De pijn is wel op te vangen hoor maar door mijn hoofd flitst steeds: wat als k nu een weeenstorm krijg en de ruggenprik niet goed gezet kan worden doordat k niet kan ontspannen of wat als t straks in 1x heel hard gaat, de verhalen hier op bb ben ik niet vergeten: zo heb je paar cm ontsluiting en zo ligt je kind er ineens, ik weet dat t soms heel hard kan gaan en omdat ons meisje met de ks moet komen vreesde ik voor een eventueel horror scenario waarin t allemaal zo snel zou gaan dat ik ineens volledige narcose nodig zou hebben en de hele bevalling moet missen. Ik besluit het verhaal wat aan te dikken, tis inmiddels half 7 geweest, bloedheet dus mooi tijdstip voor de gynaecoloog om aan deze dag te beginnen en met wat ik nu al voel aan weeën zie ik t niet zitten dit tot de middag vol te houden. Ik geef aan dat t nu echt vervelend begint te worden en zonder tegenspraak gaat de verpleegkundige de gynaecoloog bellen. Ze laat weten dat er rond 8.00 iemand zal verschijnen maar kan niet zeggen hoe laat ik aan de beurt ben. Afwachten maar….Plots gaat alles heel snel, de dienstdoende gynaecoloog laat weten dat ik voor 10.00 uur op de o.k zal liggen. Een catheter en een infuus worden ingebracht , het o.k schort gaat aan en ik wordt door Edo en een verpleegkundige naar de o.k gereden. Daar staat een heel team van mensen klaar voor de bevalling. Ze merken dat k wel nerveus ben en wat zijn ze allemaal lief voor me en doen hun best me gerust te stellen. Edo wordt naar een andere ruimte geleid om zich om te kleden in o.k outfit en ondertussen wordt de ruggenprik gezet, ik zat er zooooo tegenop, leek me onwijs eng maar t stelt idd niets voor zoals velen al verteld hadden, blijkt dat er zelfs 1 x mis geprikt is ….niets van gemerkt. Zodra deze gezet is valt er een last van mn schouders en kan ik meer ontspannen, Edo is imiddels aangeschoven aan mijn kant en de bevalling wordt in werking gezet. Door de ruggenprik worden mn benen heel warm en gevoelloos, ook werkt t bij mij n beetje door in mn handen, ik kan deze nog wel bewegen maar voelen alsof ze slapen. Vtv had ik al vernomen via ervaringen en info op internet dat soms de ruggenprik ietsjes te hoog wordt gezet waardoor je t gevoel krijgt dat je geen adem meer kan halen, dit schijnt tussen je oren te zitten maar gebeurt vaker, zo ook bij mij, t gevoel dat ik helemaal diep kan adem halen is er niet meer, ik meld dit aan de anesthesist en deze stelt me gerust dat t alleen maar zo lijkt want hij houdt mij goed in de gaten op de monitor en alles gaat vlg t boekje. Met die woorden probeer ik me te richten op mn ademhaling, ik wil namelijk geen hyperventilatie krijgen dus concentreer me daarop en hoor af en toe wat grapjes en mededelingen waar ze nu in snijden via het team dat bezig is….ik laat t maar gebeuren en dan ineens t moment: weten jullie wat t geslacht van de baby is: jaaaaaa een meisje roepen wij …..nou dan hebben jullie t goed, er wordt verteld dat ze benen vast hebben en billen en dan ineens is ze daar…..een klein hompje geluk wordt boven t laken getoond, een luid gehuil volgt en direct gaat ze met papa en de kinderarts mee voor controles en testjes. Heel eventjes wordt ze naast mn hoofd gehouden zodat ik haar een kusje mag geven en dan snel wordt ze meegenomen omdat het op de o.k veel te koud is. We wisten dit vtv maar ojee wat verlang je naar je kindje als je daar ligt. Een polaroid die het medisch team gemaakt heeft van haar wordt op mn laken geplakt zodat ik daar naar kan kijken, het schetst het beeld van een klein wezentje vol huidsmeer en een been recht omhoog ( vanwege de stuit) Ik wordt gehecht, t team doet erg zn best om mij op mn gemak te stellen, daarna ga ik naar de uitslaapkamer waar er niet uitgeslapen wordt, ik vraag hoe t met haar gaat en alles schijnt goed te gaan, ik probeer te ontspannen maar kan mn ogen niet van de klok houden, na ongeveer een half uur mag ik eindelijk naar man en kind. In de kraamkamer zit een trotse papa met een pakketje baby. Hij roept meteen: schat ze heeft zo’n honger, ze sabbelt de hele tijd op mn hand en zoekt naar de borst, ze wordt bij me gelegd, warm, klein, lief, en heerlijk ruikend, mijn kind…..ongeloofelijk. We kleden haar uit voor het huid op huid contact en leggen haar aan en ze zoekt meteen de borst. En dan komt t besef: je hebt zojuist een kind op de wereld gezet, een klein wondertje, van jullie samen. Wat is ze mooi, maar goed dat roept elke ouder over zijn pasgeboren kroost natuurlijk maar voor ons is ze echt t mooiste wat er bestaat. We kunnen onze ogen niet van haar afhouden. En wat helemaal bijzonder is: ze heeft haar eigen dag gekozen om op de wereld te verschijnen, niks geplande ks op afspraak, ze vond t gewoon tijd eruit te komen en daar zijn we heel blij mee, nu is alles niet geforceerd en gepland ggaan, en dat mn vliezen gebroken zijn en dat ik heb mogen ervaren hoe weeen zijn ( ook al zijn ze niet te vergelijken met de dames die de hele klus geklaard hebben natuurlijk) vind ik een verijking omdat ik dit zo graag wilde ervaren. De dagen die erna volgen zijn me enorm meegevallen. Ik had me erg ingesteld dat t herstel erg zwaar kon zijn, ik zou liegen als ik zou zeggen dat dit voor mij ook zo is. De eerste dag na de bevalling denk je: OMG hoe gaan we dit in hemelsnaam doen maar zodra je gedouched bent en zelfstandig een paar keer naar t toilet bent gelopen merk je al dat t beter gaat….langzaam maar t gaat beter. Ik ben erg blij dat dit bij mij zo uitpakt. Isabelle is een heel tevreden kindje, okee ik weet dit kan een omkeer maken en dat onderschat ik ook niet maar tot nu toe is ze heel lief en rustig, is een echt meisje betreft haar houdingen en geluidjes die ze produceert, ze eet goed ( heeft even wat tijd en inspanning gekost om haar aan de borst te krijgen maar met kolven, bijvoeding, tepelhoedjes zijn we nu zover dat ze volledige bv krijgt) Als ze slaapt kan k eigenlijk niet wachten tot ze weer wakker is om haar te knuffelen….als ze krampjes heeft neem ik haar bij me en dan komt ze helemaal tot rust. T lijkt wel zodra ze me voelt of ruikt ze kan ontspannen en dat geeft me een machtig gevoel: dit is mijn kind en ik kan er voor haar zijn. T verbaasd me ook wat een power, oerdrift je kan voelen voor zo’n wezentje, de nachten waren al kort voor de bevalling en nu helemaal natuurlijk, eetlust is er ook niet echt beter op geworden en normaal zou deze combi me nekken maar op eoa manier zijn wij vrouwen onverslaanbaar tijdens de kraamperiode, we maken een stofje aan wat ons zoveel power geeft dat we kunnen blijven functioneren, ik vind t fascinerend dat we zo in elkaar gezet zijn door moeder natuur. Wat betreft de mannen….ik moet even kwijt wat geweldige vent ik heb, ook hij zet zich voor 100% in om een goede papa te zijn en niet te vergeten de beste kraamhulp die ik me maar kan wensen. De dag en de nacht kan ik op hem bouwen en ik weet dat hij t zwaarder heeft in de nachten dan ik en toch zal hij zonder mekkeren er voor ons zijn. Zijn woorden na de geboorte van Isabelle waren: ik ben voor t eerst verliefd op een andere vrouw. En voor t eerst kan ik zonder jaloezie zeggen: ik snap je helemaal.