12 weken echo en een paar uur daarna een dierbare verloren....

Deze afgelopen dagen lijken als een roes aan me voorbij te gaan.Afgelopen maandag mijn 12 weken echo gehad...helemaal in de wolken kwam ik terug.Kindje zag er super uit,alle afmetingen waren perfect...mondje op en neer zien gaan....neusje....handjes in de lucht.....draide alle kanten op en ik kreeg alles op dvd mee.Nou,mijn blijdschap was van korte duur,want krap een uur daarna kreeg ik telefoontje.Mijn tante die me zo dierbaar is, een hersentumor heeft en snel achteruit ging, ging nu wel heel snel achteruit en de tijd om afscheid te nemen was aangekomen.Hup de auto in,ruim een uur rijden.

Mijn moeder,zusje en ik komen binnen en daar lag m'n tante...(onder invloed van een hefige dosis morfine....erg verward....maar gewoon helemaal op.Ze zag me en zei:''daar heb je haar eindelijk....is de baby er al?Ik zei tegen haar dat dat nog een tijdje gaat duren,waarop zij zei:Wat jammer,ik had je kindje zo graag in m'n armen gehad.....maar dat geeft niet.....want weet je:''Ík lig in een weiland vol ''roze'' baby's.....en degene die hier al dagen naast me ligt....dat is jouw baby.En ik pas erop...totdat hij groot genoeg is om op de wereld te komen.''Het is zo'n schattig meisje''....Het was zo hartverscheurend,emotioneel en bizar tegelijk.Ik heb er geen woorden voor.Na een nacht lang met familie aan haar bed gezeten te hebben is ze s'morgens ingeslapen.

Ze schijnt het die dag alleen maar gehad te hebben over ''mijn roze baby''.

Ik ben er zo kapot van en zit met zoveel emoties.Blij dat mijn kindje het goed doet,maar iemand die me zo dierbaar is,is weg komen te vallen.

Wat staat ''het leven'' en ''de dood'' toch dicht naast elkaar.

En toch vraag ik het me af.....ook al klinkt het raar....zou ze echt iets hebben gezien?