Bevallings verhaal....

Al enkele weken was het flink onrustig. Elke keer weeen, en dan weer weg.
Met 39 weken gaf de verloskundige aan om te willen proberen te strippen. Dit hebben ze uiteindelijk die week 3x gedaan.
Het enige wat dat opleverde was de slijmprop en veel harde buiken.
Vrijdag ochtend 30 okt, samen met de vk besloten een afspraak te maken in het ziekenhuis om in te leiden.
Beetje teleurgesteld was is wel, dat het dus niet uitzich zelf zou komen.
3 november werd er afgesproken, op de verjaardag van mijn man. Hij vond het een geweldig idee.
Zondag avond 1 nov lig ik op de bank. Mijn man was mijn voeten aan het masseren. Ik zeg tegen hem, mijn buik doet zo zeer het lijkt wel op knappen te staan.
Uiteindelijk naar bed gegaan, en moest ik snachts plassen. Toen ik terug liep voelde ik een stuk of 6 druppels. Ik dacht gelijk aan vruchtwater.
Zo ging het namelijk bij de eerste ook. Maar op mijn handblazen enz had allemaal geen verdere nut, dus dacht dan misschien afscheiding ofzo.
Ben weer gaan liggen, totdat ik om 4.30 wakker werd van een knap in de buik. Meteen erachter aan een warme golf vruchtwater.
Ik druk mijn man wakker en zeg, schat snel een handdoek mijn vliezen zijn gebroken.. Binnen 2 sec stond hij naast zijn bed en gaf mij een handdoek.
Ik probeerde plat uit bed te komen, en toen ik stond kwam er een stortvloed aan vruchtwater. Het bleef maar komen. Gelukkig was het schoon.
Een uurtje later hebben wij de verloskundige gebeld en ze zou langskomen wanneer ze tijd had. Tegen een uurtje of 8 was zij er. Helaas had ik toen nog niks van weeen.
Nou was het zo om herhaling van de vorige keer te voorkomen ik al na 12 uur gebroken vliezen ingeleid zou worden in het ziekenhuis. De verloskundige wou zelf 1.30 aanhouden omdat dat toen toch de eerste druppels waren geweest.
Dus zo gezegd zo gedaan, om 1 uur hebben wij onze spullen gepakt en richting ziekenhuis gegaan. Eerst kreeg ik de ctg enz. Toen infuus en rond 14.15 werd ik aan de weeenopwekkers gekoppeld!
Ze wou nog even toucheren om te kijken hoe en wat, al met al bleek ik al 5 cm te hebben. Terwijl ik nog niets had gehad wat echt pijn deed.
Nou de pomp ging aan, en ik kon nog grapjes maken. Ik had zo'n honger en wou nog wat gaan eten. Ik had deze zin nog niet uitgesproken of de eerste echte weee knalde erin.
Het was inmiddels half 4. De gyn wou mij graag op bed zodat zij een draadje in mijn zoons hoofd kon bevestigen. Zo gezegd zo gedaan, deze was bevestigd en ze gaf aan dat ik al op 6 cm zat.
De pijn werd met de minuut erger. Ik vroeg om pijnstilling! Ik koos voor het middel dat jezelf in kan drukken. Heerlijk roesig werd ik er van. Maar na weee tien bleef ik drukken en deed het zijn werk voor geen meter meer.
O jongens wat heb ik gepuft. Op een gegeven moment had ik het gevoel te moeten poepen... Ik perste al stiekem mee. Toen ze controleerde zat ik op 8 cm. En mocht echt niet persen. Ze was de kamer nog niet uit, 3 weeen later had ik 10cm.
Het ging beginnen. De persweeen waren enorm en niet te houden. Het hoofdje stond en ik kon niet puffen wat wel moest. Ik had het gevoel van voor naar achter uit te scheuren. En na 3 keer persen in 1 perswee was hij daar al.
Hij werd bij mij op de buik gelegd en begon meteen te huilen. Ik voelde mij alleen wat vreemd. Waar ik dacht dat ik zou gaan huilen bleef ik erg gereserveerd! Misschien was ik geschrokken van de pijn, of voelde ik onbewust aan dat het niet goed zou gaan.
De verloskundige was daarna bezig met de placenta, deze wou niet heel makkelijk komen. Ze bleef dan ook maar drukken en trekken. Dit voelde erg ongemakkelijk en hier werd ik dan ook wat chagerijnig van.
Na 20 minuten liet de placenta los en gaf de verloskundige aan, dat ze bang was dat er een stuk achter gebleven was. Maar dat ze dit niet zeker wist en even de gyn mee wou laten kijken. Ze verliet de kamer.
Ik had mijn zoon in mijn armen en schrok van de dreun die ik in mijn buik kreeg. Niet bewust van wat er aan de hand was. De verpleegkundige had mij in mijn buik gestompt. En toen zij dat deed spoot er 1,5 liter bloed uit. Meteen werd er spoed gemaakt. Ik heb dit deel verder niet meer mee gekregen
Omdat ik buiten bewustzijn was geraakt. Wat ik nu dus schrijf zijn de woorden van mijn man. Er was eigenlijk meteen paniek, want het bloed ging te hard. Ik moest op een ander bed, hier hadden 3 dames nogal moeite mee. Het bed werd zo schuin gezet dat mijn voeten hoog in de lucht stonden om niet nog meer bloed te verliezen.
Ik man zag mij weg rijden, buiten bewustzijn, in shock, en in 15 minuten 3,5 liter bloed minder. Het was een slachtveld in de verloskamer. En ze konden hem niet vertellen hoe het zou aflopen.
Om 19.55 werd ik wakker op de verkoever. Daar voelde ik me kut. Ze vertelde wat er was gebeurd en dat ik moest wachten op een bloedtransfusie. Mijn hb was 2,3. Bloeddruk was schrikbarend laag. Toen mijn man om 21.00 even langs kwam was ik nog erg afwezig.
Na het 2 zakje bloed mocht ik naar de kraamafdeling. Die andere zakjes konden daar ook gegeven worden. Mijn man mocht blijven slapen, en het personeel nam de kleine man onder de hoede. Ik kreeg om de 10 minuten controle. Maar ik was zo zwak dat ik er helemaal niet bijwas.
In totaal heb ik 5 zakken bloed gekregen en was mijn hb de volgende middag 5.5. De rest zou vanzelf komen. Aan het einde van de dag mocht ik beslissen of ik een nacht wou blijven of naar huis. Ik heb gekozen voor naar huis.
Nu zijn wij een aantal dagen verder en kamp ik met buikpijn en koorts. Nu wordt er overlegd wat te doen, en wat uit te sluiten. Ben wel een beetje bang, want wil gewoon lekker thuis blijven bij mij mannetjes!
Onze newborn doet het geweldig. S' nachts zit er 6 uur tussen de voeding. Alleen wel wat last van kramp!
Onze andere zoon is nu trotse grote broer. Hij overlaad de baby met kusjes en knuffels. Ik ben zo ongelovelijk trots op mijn gezin. Wat een liefde!!