Het hele verhaal

Waar zullen we beginnen?

Laten we beginnen bij het begin, en dat was dat ik op 11 juli een positieve test in handen had. Enorm gelukkig ging ik naar de gyn op 16 juli. Daar bleek dat het zou gaan om een bbz. Die dag direct geoppereerd en 3 weken herstel gehad. Een week later werden we op de hoogte gebracht dat het geen vruchtje was maar een cyster wat ze hadden aangetroffen in de verwijderde eileider. Tot week 20 in spanning gezeten. Ik was geoppereerd met week 4,5 net tijdens de aanleg van het hartje. Veel morfine, diclofinax, en narcose gehad.
Met week 16 opgenomen in het ziekenhuis. Uitdrogingsverschijnselen. Ik bleef maar spugen. In totaal 3x terug geweest.
Week 20 kregen we te horen dat we in verwachting waren van een gezonde zoon.
Vanaf week 26 ging ik me beter voelen kon weer meer, en was weer wat vrolijker. Ik durfde nu ecgt geloven dat ik een levend kindje zou krijgen.
vanaf week 30 ging het weer minder. De maagzuur, de bekken en de misselijkheid waren weer vollop aanwezig. Toch door blijven werken tot week 34.
24 maart, mijn vliezen zijn gebroken en het wachten kan beginnen. Binnen 24 uur moet er iets op gang zijn, anders moet ze me overdragen aan het ziekenhuis.
De hele dag gebeurd er weinig. Om de 3 uur temp ik me en heb tussen door nog even contact met de verloskundige.
Ik ga maar slapen misschien gebeurd er dan wat.

03.00 wordt ik wakker, en voel me niet zo heel erg lekker. Ik ga maar weer even onder de douche. Ik schrik want ga me alleen maar slechter voelen. Diarre, overgeven, trillen, klappertanden...
ik wijd het allemaal aan de weeen.

Om 4.15 hou ik het niet meer en bel de verloskundige. Temp maar even zegt ze. Ik hang op en temp mezelf.
40.0 geeft die aan. Ik kijk mijn man wat paniekerig aan. Misschien komt het door de warme douche zeg ik nog.
we tempen nog een keer en het blijft 40.0.
We bellen de verloskundige en die zegt, pak je spullen maar en kom maar richting ziekenhuis.
Zo gezegd zo gedaan.

Ik kom binnen op de verloskamers en ze installeren de ctg. Meteen is het duidelijk dat onze kleine man het moeilijk heeft tijdens mijn weeen. Mij wordt uitgelegd dat ze de weeenopwekkers er in zullen gaan knallen. Het moet sneller dan snel gebeuren anders zullen ze hem op een andere manier moeten gaan halen.

Ze toucheren me om 9.00 en ik zit op 3 cm. Ik vraag aan ze of ik al aan de ruggeprik mag. Ze gaan kijken of hij beschikbaar is. 20 min later kreeg ik het nieuws dat ze me gingen voorbereiden.
Rond 10.00 ging ik naar de andere kamer. Rond kwart voor 11 was ik weer terug.
Maar ik bleef maar puffen. Het hielp voor geen meter.
tegen 11 uur komt de gync binnen en die kijkt verbaasd. Heb je ook geen warme benen vraagt ze... nee niks....
onder tussen wee op wee op wee... zo heftig ik weet niet wat te doen.

de gync. Zegt dat ik maar op mijn zij moet gaan liggen. En ze wat bij zal spuiten.
Maar eerst wil ze nog even toucheren. O al op 5 cm zegt ze.
Ik ga op mijn zij, en zij spuit wat bij.
3 min later begin ik te shaken.. mijn hele lijf gaat heen en weer. Ik ben suffig en geef aan dat ik het niet meer hou...
IK MOET POEPEN.

het is inmiddels 10 voor 12.
Mijn man rent de gang op en roept iemand
het antwoord was; nee meneer net 5 min geleden zat ze op 5 cm.
oke ik hou nog wel ff vol zeg ik.
2 sec later zeg ik bekijk het. Er moeten nu iemand komen!!!
De gync. Komt binnen en voelt. Mw. U mag beginnen met persen.

ik begin met persen, en tijdens elke pers krijgt onze kleine man het moeilijker.
ik wordt ingeknipt om meer ruimte te creeeren. Dit helpt niet echt.
de gync. Staat met de vacumpomp in de hand.
Mijn moeder vraagt om nog even 2 sec te wachten. Ze kijkt me in de ogen aan en zegt dat ik nu alles op alles moet zetten als ik wil dat mijn mannetje zonder hoofdpijn geboren wil worden.
Ik zet alle kracht die ik heb in, en na 3x persen houd de gync mijn jongen in de lucht.

HIJ DOET NIKS!!!

ze leggen hem op mijn buik, en ik blijf maar roepen dat ze niet iets moeten doen. Ze moeten hem nakijken.
zachtjes begint mijn mannetje te roggelen.
In de kamer hoor ik de gync. Met de kinderarts bellen dat ze direct moet komen.

Hij wordt mee genomen naar de neonatologie. Mijn man blijft bij onze zoon.

ik lig nog op het bed, en wordt anderhalf uur lang gehecht door een leerling.
Is het zo goed hoor ik haar vragen, nee haal maar weer uit en begin maar opnieuw.
Voelde me enorm een oefenpop. Wat was ik verdrietig.

Onze man, bleek een infectie te hebben. En heeft een week moeten blijven . Ik moest na 4 dagen het zk verlaten.
Ik had veel bloed verloren, en was slap en futloos
de week was verschrikkelijk. Ik kon niet lopen, niet staan, hem niet verschonen niks!
Ik voelde me compleet waardeloos.

1 april mocht hij mee naar huis. Nog steeds voelde ik me erg slecht.
we hadden nog wel extra kraamzorg, 9e en 10e dag gekregen.
( verder niks)
heel veel visite gehad. Want ja kreeg ik te horen we hebben al 8 dagen moeten wachten.
Kwaad ben ik geworden, en duidelijk gemaakt dat ik hem zelf nog maar een dag had!!

Inmiddels zijn we 5 weken verder.
Boet is inmiddels 5 kilo en 57 cm.
Het is een lief mannetje en doet het goed.
Ik helaas wat minder. En heb als moeder echt opstart problemen.
Ben heel onzeker, en heb het gevoel er niet te kunnen zijn voor hem.
inmiddels ben ik met de borstvoeding gestopt en zit meneer op de fles.
Buiten de kramp om, en het sprongetje waar hij nu in zit gaat het goed.
maar wat ben ik moe, moe van vechten met mezelf om de perfecte moeder te moeten zijn.

ik hoop dat het genieten nu snel een keer gaat beginnen.

Xx