Mijn verhaal in `t kort

Mijn jeugd op zich was nog normaal. 

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 6 was. Mijn pa zag ik zowiezo al amper. Hij is marinier en was destijds 10 van de 12 maand op zee. (En die 2 maand was verdeeld over het hele jaar). dus veel last had ik er niet van, mijn broer ook niet. 

Mijn ma had iemand leren kennen en was meteen bij hem ingetrokken. Na 3 jaar had ze een kind met hem. Dus schelen ik en mijn zus 9,5 jaar. 

Toen mijn zus 3 maand oud was zijn we van haar papa vertrokken. Toen zijn al de problemen begonnen. 

Omdat we letterlijk niks hadden, moesten we in het kleine huisje logeren van men grootmoeder. Na wat zoeken had mijn moeder een huis gevonden, maar kon de huur eigenlijk niet betalen want ze had geen inkomen, en het OCMW wou ons niet steunen. Jarenlang hebben we niet anders gedaan of verhuizen en leven in armoede. 

We hadden het zo slecht dat we brood aten die eigenlijk al niet meer goed was, we haalden gewoon de groene plekjes er af. Vlees was een luxe. Kleren kregen we van mensen maar waren bijlange niet meer in de mode, dus werd ik gepest. 

De jaren verstreken, pesterijen werden altijd maar erger. Ik kon mijn eigen zus niet verdragen. Toen mijn broer vertrok op internaat voelde ik mij verlaten. Hij was de enige die ik had op school. Mijn beste vrienden lieten me in de steek omdat ze de keuze kregen: of met mij omgaan en ook gepest worden of mij laten vallen en mij meepesten. De keuze was snel gemaakt. Had er wel begrip voor. Maar deed daarom niet minder pijn. Jaren heb ik geleefd van dag tot dag. Altijd alleen. Had alleen mijn pc, games en muziek. 

Ben uiteindelijk uit nood aan iets van menselijk contact beginnen gaan op chatrooms en sociale media. Heb zo enkele lange afstand relaties gehad. 

van het 5e leerjaar tot het 3e middelbaar heb ik op dezelvde school gezeten, waar de pesterijen zo erg werden dat ik met de dood bedreigt werd, gewoon omdat ik daar rondliep. Ik liet iedereen met rust dus hadden ze eigenlijk geen reden om mij lastig te vallen. 

De school wist al die tijd van alles maar deed er niks aan. Uiteindelijk hebben ze mij van school moeten sturen omdat ze moeilijk iedereen konden buitenschoppen die mij pestte, want dan was er bijna niemand over op die school. Zo erg was het. Heel de school pestte me. 

Ik liep rond met zelfmoordgedachten. Ik dacht dat ik het niet verdiende om te bestaan. 

en niet alleen op school ging het slecht. Thuis voelde ik me ook al slecht. Mijn moeder doet amper iets. Ik moest bijna alles doen. Ik kon niets goed voor dr doen. Mijn broer deed alles goed. Maar daar ga ik niet zoveel dieper op ingaan. 

Uiteindelijk, na 7 jaar betert de financiele situatie thuis. Mijn moeder had iemand leren kennen en al gauw had hij een huis gekocht en leefden we een iets normaler leven. Maar er scheelde altijd wel iets met mijn zus. 

Ze vertelde hoe ze gepest werd door haar juf. Maar blijkt dat zij vertelde op school dat ze geen eten kreeg. Dus zette ze mijn moeder en de school tegen elkaar op. Alles kwam uit toen de juf mijn zus haar boekentas omkeerde en een valse bodem ontdekte waar er bedorven voedselresten inzaten. Meteen hadden ze door dat alles een leugen was. 

Ondertussen had ik weer een lange afstand relatie met Philipp. Een filipijn die door omstandigheden in Parijs zit en er niet weg kan. En ikben in juli 2013 zwanger geraakt van hem. Toen ik mijn moeder als doopmeter vroeg en mijn broer als dooppeter, begon mijn zus te roepen en te schreeuwen dat ZIJ doopmeter wilde zijn, al wist ze niet wat het was en wat het betekende, maar zij MOEST het zijn. Wij hebben haar proberen kalmeren maar dit ging niet. 

De volgende dag kwam mijn zus niet thuis van school. En opeens kregen wij telefoon dat ze verklaart heeft dat mijn broer haar zou anaal verkracht hebben. Na vele verhoren (en veel stress die je als zwangere vrouw liefst vermijdt) was de politie er zeker van dat ze loog. De school heeft ook getuigt voor ons dat het niet de eerste keer was dat ze erge leugens vertelde. Dus is ze nu afgestempelt als manipulatieve leugenaar en is geplaatst bij haar vader en wij mogen geen contact meer met haar. 

Ondertussen is mijn zoontje 5 maand oud en ze heeft hem nog nooit gezien. 

en ikzelf, heb een verschrikkelijk zelfbeeld door men verleden. Heb geen hoop op een betere toekomst. 

Tijdens het begin van mijn zwangerschap is het misgelopen tussen philipp en ik. 

Na enkele maanden, tijdens mijn zwangerschap, had ik een relatie met mijn grootste crush ooit. Dus ik was ongeloofelijk gekukkig. Maar mooie liedjes duren niet lang, zeker niet in mijn leven. Hij heeft me bedrogen en eindigde zo weer alleen, 2 weken voor mijn bevalling. Lastig als je nog een gebroken hart moet verwerken wanneer je net bevallen bent. 

Ik leef nu altijd met angst. Zo erg dat ik de eerste 2 maand van Noah zijn leven niet durvde een band hebben met hem. Ik was bang dat er weer iets ging gebeuren dus wou ik me nog niet binden aan mijn eigen kind, voor het geval er iets moest gebeuren met hem. Ik stond mezelf niet toe om van hem te houden... 

Alles waarvan ik altijd had gehoopt dat het niet ging gebeuren, is gebeurt. Ontmaagd en gedumpt geweest. Grootste crush heeft me bedrogen. Alleen staande moeder zijn... Elke dag leef ik in angst dat alles alleen NOG erger gaat worden. 

Soms heb ik er daarom nog moeite mee dat ik mezelf toesta om van mijn eigen kind te houden...