12 days after

Hoi allemaal!

Ik schrijf deze blog allereerst om een beetje structuur te houden (neuroot als ik ben :-)), ten tweede om mensen in mijn BB omgeving te laten weten hoe het gaat en last but zeker niet least om de mensen die mij (meerdere) persoonlijke berichten hebben gestuurd en/of in hetzelfde schuitje zitten, mijn ervaringen te vertellen. Ik had al eerder willen reageren, maar heb deze tijd blijkbaar toch nodig gehad om even tot rust te komen (in het weekend na de curretage heb ik zelf nog heel wat geschreven, maar daarna lukte het gewoon niet om te antwoorden).

Voor alle zwangeren....ik zou het lekker niet lezen, concentreren jullie je vooral op al het moois. Al wil dat niet zeggen dat deze blog verdrietig is hoor, dat is het niet.

De dagen na het slechte nieuws van de echo was ik in- en inverdrietig en tegelijkertijd kon ik ook nuchter zijn. Het is een natuurlijk proces dat het stopt als het niet goed gaat en dat begrijp ik. Alleen is je gevoel soms anders. Ik heb op zondag zelfs nog bijna een appeltaart die ik gebakken had aan diggelen gehakt en ik zei (sorry voor de gelovigen onder jullie): GVD, er is helemaal geen reden voor een feestje! Dat heeft t/m maandag geduurd, toen ik de afspraak had bij de gynaecoloog. Daarna kreeg het structuur: Frum leeft echt niet meer, ik heb een afspraak gemaakt (medicatie was geen optie ivm littekens van 2 keizersneden, afwachten wilde ik op een gegeven moment niet meer...het zat er al 3,5 week en kwam er niet vanzelf uit) en we konden vrijdag onder het praktische een streep zetten. Ik heb die week ook gewoon gewerkt, was zelfs wel fijn. Mijn directe collega's wisten het (mijn leidinggevende niet), dus ik kon het er ook af en toe over hebben. Ik was die week nog bij een goede vriendin en zij kon die dag testen. Raar eigenlijk he, en gelijk ook zo 'uit het leven gegrepen': waar het ene eindigt, begint het andere. Ze heeft 's avonds pas getest (en het mij gelijk verteld), maar daar kon ik echt 100% blij om zijn, dat zij zwanger is, ook nog eens extra bijzonder omdat het de eerste is. Ook hebben we het gehad over namen enz...Frum zat nog in mijn buik, officieel was ik dus nog zwanger. Je hebt het dus over nieuw leven, maar niet in jouw gezin. Dat was een klein beetje raar, maar tegelijkertijd ook weer niet.

Vrijdag 19-10 om 08.15 uur waren we samen in het ziekenhuis. De meiden waren bij onze ouders en we hadden dus alle 'tijd' wat heel fijn was. In het ziekenhuis waren ze op de hoogte van mijn nare verleden en waarom ik dus geen narcose wilde maar een ruggenprik en ze waren super aardig, al vanaf de voorbereidingskamer waar ze het infuus zetten. De gynaecoloog die ik had, heb ik ook wel eens tijdens de controles gezien: mijn leeftijd, je en jij en gewoon normaal. Dat was prettig. Hij legde ook alles prima uit. De anesthesist leek op Mc Steamy van Grey's :-), maar zette de ruggenprik niet in 1x goed...man, dat gaat echt door merg en been. De gyn (van Bavel) legde alles goed uit wat hij deed terwijl de ingreep plaats vond, dat was prettig. Iedereen was super lief, de één wreef over mijn schouder, de ander informeerde even enz. Tussentijds maakte hij een echo om te kijken of het schoon was en er zat nog iets. Fijn dat hij dat deed, anders zou ik misschien nog een keer terug hebben kunnen gaan. Na 10 minuten/kwartier zat het er op, kreeg ik nog een hand, een 'aai' en ging ik naar de verkoeverkamer.

Was ik de hele tijd nuchter en rationeel geweest, nou, in de verkoeverkamer heb ik me daar toch een potje gehuild. Kanonnen! Mijn harslag schoot ervan omhoog op de meters :-). Ik heb gevraagd of de gordijnen dicht konden. Ik voelde me leeg en verdrietig. Toch heeft het niet lang geduurd. Het gevoel in mijn benen kreeg ik pas na een uur weer terug...was écht lang, zeker in vergelijking met de 2 keizersneden. Ik mocht in ieder geval weer terug naar de kamer. Daar stond J op me te wachten. Raar genoeg ging het goed met me. Heb 4 boterhammen gegeten en toen ik weer op mijn benen kon staan (kukelde eerst nog bijna van bed af :-)) en kon plassen, mocht ik naar huis.

Daar sta je dan, 13.00 uur, het begin van de rest van je leven. Zo voelde het! Lichamelijk voelde ik me beurs, ik had geen pijn, maar dat kwam door de diclofenac en paracetamol. Thuis ben ik naar bed gegaan en heb ik, niet 'des Miepies', rust genomen. Nou, dat had ik wel nodig! Heb behoorlijk wat geslapen. 's Avonds had ik trek in kaasfondue (dat zouden we ook zijn gaan doen als ik niet naar het zh was gegaan...er stond een 2 daags uitje op het programma, skiën in Landgraaf, overnachting en de volgende dag naar Maastricht), dus dat hebben we met z'n tweetjes gedaan. J was super lief. Na dat uurtje ben ik weer naar bed gegaan en later heb ik nog een stuk van The Voice gekeken. Toen ging het licht uit. Zaterdagochtend moest J zijn hobby auto gaan halen en moest dus gebracht worden...ik had mezelf beloofd niets te doen, maar ik voelde me goed (wel ongelofelijk moe!) en heb 'm gebracht. Ik had geen bloedverlies (dat kwam helaas later haha) en ik ging dus. 's Middags ben ik (toch) Floore op gaan halen bij mijn ouders en heb ik maar gelijk 2 planten gekocht (voelt toch altijd fijn, troostuitgaven haha). 's Avonds werd Frederieke thuis gebracht en zijn mijn schoonouders nog even gebleven, heb ik mijn eerste Trapistje met grenadine op en toastjes met filet americain...je moet toch wat. Daarna was het potje met energie meer dan leeg. Zondag idem dito, rustig aan, pyjama dag en helaas heel wat bloedverlies (begon zaterdag namiddag, gek he, als je weer wat doet :-)).

Waarom ik dit zo gedetailleerd vertel? Nou, eigenlijk om zo aan te geven dat vanaf maandag de week weer 'gewoon' begon. Het weekend heb ik gebruikt om rustig aan te doen en maandag wilde ik weer starten. Zo gezegd, zo gedaan. En dat ging en gaat prima. Tot donderdag heb ik nog diclofenac genomen (had behoorlijke last van mijn 'lendenen' en rugpijn), maar dat was het dan ook wel. Ik heb een mooi doosje genomen, daarin heb ik alle kaartjes, kadootje, kasssabonnetjes van zwangerschapstest/prenafem, zwangerschapsdagboek enz, gedaan. Natuurlijk was ik verdrietig, maar het voelde ook 'goed'. Het lijkt wel alsof ik des te meer besef wat ik heb, hoe mooi het leven is en dat ik mijn zegeningen moet tellen. En des te meer respect heb ik voor diegenen die dit al meerdere keren hebben moeten meemaken en nog steeds op een kindje wachten. Dan kan ik echt met 100% overtuiging zeggen: "Miep, het is maar goed dat je niet zeurt, anders zou ik je een schop onder je hol geven, want kijk eens naar wat je hebt." En dat voelt ook echt zo! Dit wil trouwens niet zeggen dat ik het niet begrijp als je juist wel voor een derde wilt gaan, iedereen voelt het weer anders!

Zo is mijn gevoel dus nu echt: ik geniet des te meer van de F'jes, zie een open weg met een mooie omgeving, een hoop kansen en leuke dingen, een fijn gezin, allemaal gezond en zoals ik het nu zie, zonder derde kindje. Gek hè, dat je dat zo kunt voelen. Want o, wat was Frum gewenst (en ook bewust 'gemaakt'). En dat je dan (nu) zo denkt. Een ander zou juist des te meer gefocust zijn op het er weer voor gaan en ik voel juist een soort berusting. Het laat me juist des te meer zien wat ik heb, welke risico's er zijn, waardoor ik des te meer het gevoel heb: het is goed zo. Alsof het zo moest zijn. Ik weet niet of dat zo blijft, het is nog zo kort geleden, het is ook geen zelfbescherming, maar ik weet natuurlijk niet of het zo blijft. Ik keek net bij week 10/11, zo ver zou ik nu ook geweest zijn en dan doet het wel een beetje pijn. Ik moet dus maar niet naar die afbeeldingen kijken. Tegelijkertijd kan ik er juist weer wél goed tegen als het niet om mezelf gaat, zoals meiden die in een andere week zitten. En gek genoeg, voel ik dus geen wroeging of jaloezie. Gelukkig maar! Het zou niet gek zijn, maar gelukkig voel ik het niet. De enige keer dat ik nog tranen gehad heb, was afgelopen donderdag toen ik met een oud collegaatje uiteten ben geweest en alles vertelde. Emoties die er gelukkig zitten en er even uitkomen.

Toen mijn schoonvader gisteren zei dat hij dan maar weer alles op Marktplaats gaat zetten, zei ik voor de vorm dat hij eerst maar eens even moest wachten of we het echt niet nog een keer gaan proberen, maar het voelde meer als voor de vorm. Als het aan J ligt, dan houden we het bij de F'jes en deze ene keer 'proberen'.

Is het dan niet een beetje gek dat het een eenmalig iets was en nu het niet gelukt is, het ook hierbij blijft? Begrijp me niet verkeerd, het was zeker geen impulsieve actie, het was weldoordacht, weloverwogen en iets waarvan ik als kind al zei dat ik het graag wilde (3 kinderen). Toch kan een mens van gedachten veranderen. In mijn hart zal er altijd een plekje zijn voor 3 kinderen, maar als ik heel eerlijk ben tegenover mezelf ben ik zó dankbaar en zielsgelukkig met wat ik heb, dat ik daar meer dan tevreden mee ben. Misschien gaat de droom van 3 dus wel echt in de kast.

Qua bloedverlies is het sinds een paar dagen veranderd in zwart, oud dus. Ik verwacht dat het over een paar dagen over is. Dan pakt mijn lichaam hopelijk haar oude cyclus weer op. Ook qua schildklier is het weer even aanpassen. Over 2 weken heb ik een telefonische afspraak met de gynaecoloog.

Hoe ik het ook allemaal nu beschrijf, niets is zo veranderlijk als de mens. Ik kan altijd teruglezen hoe ik me nu en de afgelopen weken voelde. Ben benieuwd of het zo blijft. Leeftijd speelt ook absoluut een rol en daarmee zijn er voor mij niet veel kansen meer (tenminste, dat is mijn eigen 'lat'...mijn eigen lat lag altijd op voor de 35, maar is nu verplaatst naar 38).

Tegelijkertijd kan ik week worden als ik denk aan Frum...hoe klein hij ook was, het was nieuw leven, een stukje van J en mij, een broertje/zusje voor Fred en Floore, een super mooie gezinsuitbreiding. Frum zal altijd onze Frum zijn en in gedachten bij ons!