Blijdschap en verdriet zo dicht bij elkaar

Kris ademde zelfstandig maar had wel zuurstof tekort gehad tijdens de bevalling. Daroom kreeg hij extra zuurstof.

Kris had een apgarscore van 1/3/7 na 1/5/10 minuten. 10 is normaal.

Om 17 uur hebben wij voor het eerst bij Kris op de kinderafdeling gekeken. De kinderarts heeft met ons besproken dat Kris ivm zijn slechte start en lage bloedgassen naar het UMCG overgeplaatst wordt en daar gekoeld wordt. Dit uit voorzorg om schade aan de hersenen te voorkomen of te beperken. Na dit gesprek heeft Harm zijn ouders gebeld om te vertellen dat ze oma en opa zijn geworden en dat wij nog diezelfde avond naar Groningen gaan. Ze zijn meteen naar ons toegekomen. Wij gingen terug naar onze kamer waar ik voor het eerst ging kolven. De melk (6 ml.) kreeg Kris door een sonde die door zijn neus in de maag liep. Om 22 uur werd Kris door een speciale ambulance die uit Groningen kwam opgehaald. Vanaf dit moment werd hij dan ook beademd. Om 22:10 uur vertrokken ook Harm en ik richting Groningen in een ander ambulance. Rond 22:40 uur waren wij aangekomen in het UMCG op de verpleegafdeling in kamer 41. Om 23:15 uur horden wij van de verpleegster dat ze waren begonnen om Kris op 35,5 graden af te koelen, dat dit 72 uur zal duren en ze hem dan langzaam weer op gingen warmen. Dit zal ca. 12 uren gaan duren. Wij gingen er dus vanuit dat wij vrijdag 15 juli rond de middag samen met Kris weer terug mochten naar het MCL.

Om 01:30 uur mochten wij dan eindelijk bij Kris op de Neonatologie Zuid kijken. Ik kon hem bijna niet zien. Overal zaten slangetjes, plakkertjes en pleisters en dan was hij ook nog ingepakt in een wrap waar koud water doorheen loopt. Om 03:00 uur besloten wij op bed te gaan.

De volgende ochtend begon vroeg om 6:30 uur was ik wakker en ging ik kolven (11 ml.). Hierna mocht ik voor het eerst douchen. Dat was zo een lekker gevoel.

Van 9 tot 10:30 uur zijn wij bij Kris geweest. Hij was de hele nacht stabiel maar wel oncomfortabel geweest. Dit betekend dat hij zich nicht lekker voelt. Hij kreeg wat extra medicatie om wat beter te kunnen slapen. om 10:30 uur gingen wij naar de kamer omdat ik weer moest kolven (12 ml.). Hierna waren wij even winkelen in het UMCG en hebben een knuffeldoek voor Kris gekocht. Een aapje en een ijsje gegeten. Rond 13:30 uur waren we weer terug op de kamer en ging ik weer kolven (12 ml.). De melk die ik kolfde namen we elke keer mee naar Kris en de verpleegster gaf het aan hem via de sonde in zijn neus.

Toen wij om 14:30 uur weer bij Kris kwamen was hij nog steeds niet comfortabel. Hij bewoog erg veel terwijl hij dat niet moest doen. Hij kon niet tot rust komen en kreeg daroom nog wat extra medicatie. De wrap waar Kris in lag gaf steeds een storing aan en daroom hebben Harm en de verpleegster deze verwisselt. Harm kon Kris zo voor het eerst oppakken en voelen hoe zwaar hij was. De verpleegster zei dat wij vanavond voor het eerst konden helpen met het verzorgen van Kris. Hem wassen en de luier verschonen. Dit vonden wij natuurlijk erg leuk om te horen en zo gingen wij ook met een erg positief gevoel terug naar onze kamer. Harm zijn ouders en onze vrienden Sander en Sanne hadden gebeld en wilden rond etenstijd bij ons komen kijken. Dit vonden wij erg leuk.

Om 17:45 uur kwam de kinderarts op onze kamer voor een gesprek. Ze vertelde dat ze Kris had onderzocht en dat ze bij zijn hoofd een afwijking ontdekt had. Zijn fontanel (spleet tussen de schedel bij een pasgeboren baby) voelde hard terwijl het zacht moest voelen. Ze was bang dat er een bloeding in zijn hersenen was ontstaan tijdens de bevalling. Wij moesten er over nadenken hoe veer wij willen gaan… misschien was zijn hersenen wel beschadigd. Ook werd gevraagd of wij gelovig zijn en wij hem willen laten dopen. Wat was dit voor gesprek??? Het ging toch goed met hem… hij was steeds stabil… Ik kon niet meer klaar denken…Toen Harm en ik weer alleen waren besefte ik pas dat het niet goed ging met ons wondertje en dat ik mijn moeder nog niet eens had verteld dat ze oma was geworden. Toen ik belde was ze erg geschrokken en wenste ze ons veel geluk toe voor de uitslag van de onderzoek van de fontanel. Ook Harm zijn ouders en onze vrienden moesten wij vertellen wat de arts zei.

Om 19:30 uur gingen wij samen met Harm zijn ouders en Sander en Sanne naar Kris toe. De artsen waren net klaar met het echo onderzoek van het hooft van Kris. Zij moesten even overleggen en dan zouden wij de uitslag rond 21:00 uur krijgen. Net voor 21:00 uur kwam de kinderarts dan ook bij ons en wij namen afscheid van de visite.

Samen met de kinderarts en de verpleegkundige van Kris gingen wij in de besprekingskamer van de Neonatologie. Kris had idd een bloeding in zijn hoofd wardoor de hersenen erg waren beschadigd. Hij zou het nooit redden zonder beademing, communicatie zou niet mogelijk zijn en hij zou erbij liggen als een kastplankje werd ons verteld. De kinderarts heeft alles goed uitgelegd maar ik hoorde het al niet meer. Ik kon het nog niet begrijpen. Hoe kon er een bloeding ontstaan? Hierop kreeg ik ook meteen antwoord. De klemmen die tijdens de bevalling gebruikt werden worden maar 1 op de 1000 stuitbevallingen gebruikt en 1 op de 1000 van die 1000 houd er een hersenbloeding aan over. Dus was Kris de ene van de 1.000.000 baby’s die aan de gevolgen van een verlossing met klemmen tijdens een stuitbevalling overlijd. Kris was niet meer te helpen en zo moesten wij er over nadenken wanneer wij de beademing wilden stoppen.

Ik wilde alleen nog maar bij mijn baby zijn. De verpleegster heeft mijn bed van de verpleegafdeling gehaald en zo mochten wij voor het eerst samen met Kris op bed liggen. Ik wilde hem zo graag vastpakken en knuffelen en hem trosten voor wat hij allemaal mee moest maken maar dat kon niet ivm de beademing en alle andere apertuur die aan hem vast zat. Het was zo oneerlijk, zo’n kort leven en zo veel te verdragen. Wij hebben tot 2:30 uur bij hem gelegen, aan hem geroken en hem gevoelt. Wij hadden dan ook al besloten om eerst nog tot de volgende dag te wachten om met de beademing te stoppen. Zo konden wij nog even wat bijkomen. Bovendien was het midden in de nacht en wij waren bekaf van alles wat er was gebeurt. Wij hebben met de verpleegster van Kris afgesproken dat ze meteen belt als er veranderingen bij Kris optreden. Maar het bleef rustig die nacht.

De volgende ochtend werd ik om 8 uur wakker gebeld door mijn moeder. Zij en mijn zus wilden graag komen en konden er om 15 uur zijn. Hier was ik natuurlijk erg blij mee. Na het ontbijt gingen wij naar Kris toe. Samen met de verpleegster van hem makten wij afdrukken van zijn handen en voeten en konden wij nog even lekker bij hem zitten.

Na het eten gingen wij samen met de verpleegster Kris uit de wrap halen. Ook bijna alle plakkertjes en slangetjes ging zij verwijderen. Nu zaten er nog maar 2 slangetjes aan hem. De beademing en een de medicatie. Kris werd met zijn bedje en de apertuur van de beademing naar de kamer gebracht waar wij met de hele familie afscheid van hem konden nemen. Mijn bed stond er ook. Na een tijdje wachten kwamen mijn moeder en zus de kamer binnen. Ik was zo blij hun te zien dat ik eerst niet merkte dat ook mijn vader mee was gekomen. Hier had ik niet op gerekend maar ik was er erg blij mee. Samen gingen wij bij Kris zijn bedje staan. Zij waren zo trotse Oma, Opa en Tante. Dat beseften ze pas toen ze hem zagen. Hij heeft het zelfde zwarte bos haar als mijn ouders en zus. Ook Harm zijn familie kwam afscheid nemen. Toen iedereen op zijn eigen manier afscheid van Kris had genomen bleven Harm en Ik bij Kris en hun gingen naar huis.

Het was rond 17 uur toen ik Kris voor het eerst op mijn lichaam mocht voelen. Ik zat op bed en de verpleegster legde hem met zijn buik op mij. Het voelde zo lekker. Ik volde hem ademen en wat had hij zachte huid. Dit gevoel wilde ik niet kwijt maar nog meer wilde ik dat Harm het kon voelen. Zo heb ik Kris na een half uur bij Harm op de buik gelegd en ben ik er zelf ook bij gaan liggen. De kinderarts kwam om het kwartier bij ons kijken en wachtte erop dat wij er klaar voor waren Kris te laten gaan. Om 18 uur was het dan zo veer. Harm zei tegen mij dat hij er van heeft genoten dat hij Kris even bij zich mocht hebben maar dat het alleen maar moeilijker voor ons wordt als Kris nog langer bij ons ligt. Zo hebben wij besloten dat de volgende keer dat de kinderarts kwam het slangetje van de beademing wordt verwijdert.

Kris werd tussen ons in gelegd. Het slangetje van de beademing werd uit zijn neus gehaald en de arts ging de kamer uit. Nu waren wij eindelijk met z’n drietjes maar moesten Harm en Ik ook alweer afscheid van Kris nemen. Na 25 minuten was hij overleden.

Toen Kris was overleden gingen Harm en Ik hem voor het eerst in bad doen. Harm hield hem vast en samen gingen wij zijn haren en lichaam wassen. Na het afdrogen deden wij Kris de kleren aan die Harm en Ik hadden gekocht toen wij bij de eerste echo vandaan kwamen. Toen was ik 9 weken zwanger met hem. Rond 22 uur waren we klaar met het verzorgen van Kris en kwam de fotograf van Make a Memory. Het was eerst een raar idee om foto’s te laten maken van je overleden baby maar nu hebben wij erg veel aan die foto’s.

Wij zaten nog tot ongeveer 23:30 uur te wachten op alle papieren en spullen van Kris van de Neonatologie. Dan mochten wij eindelijk samen met Kris naar ons kamer op de verpleegafdeling. Omdat ik al een tijdje niet had gekolfd kreeg ik die avond erg last van mijn borsten. Ik kreeg hormoonremmers die het aanmaken van moedermelk stopzetten. Om 00:30 uur konden wij dan eindelijk slapen.