Echo

Vandaag hadden we weer een echo. De zenuwen waren toch wel weer flink toegenomen, het blijft gewoon erg eng, je bent doodsbang om slecht nieuws te krijgen. Ik bereid me daar toch wel op voor, zo merkte ik de afgelopen dagen. Raar hoor. Of eigenlijk helemaal niet natuurlijk. We hebben natuurlijk vier zwangerschappen lang tijdens de echo te horen gekregen dat onze droom niet doorging. Dus die angst zit gewoon diep en die krijg ik er ook niet uit.

Maar in ieder geval. Mijn allerbeste vriend, de gynaecoloog, zet het apparaat op mijn buik, we zien de baby en hij zegt meteen; het hartje klopt. Nou, dat is gewoon zo fantastisch! Hij snapt mijn angsten en bevestigt meteen wat we willen weten. Daarna heeft hij ons hele baby'tje nagekeken. Hoofdomtrekje was hartstikke goed, dan ben ik geloof ik een paar dagen verder, bijna 15 weken, maar ik houd eerst maar gewoon deze dagen aan. Het heeft al een maagje, een blaas, dus dan functioneren de nieren ook. Was wel grappig, want mijn schoonmoeder zou mee, maar nu was m'n schoonvader vrij, dus die was ook mee. En m'n man was mee. Drukke bedoening dus! Maar wel grappig. M'n schoonvader vroeg aan de gyn; kun je zien wat het wordt? De gyn zei gelukkig nee, maar ik riep ook; nee! We willen dat namelijk niet weten. M'n schoonvader zegt; o, maar ik zie het al, het wordt een jongen. Dus.... tja, dat zien we eind juli wel. Mijn moeder denkt ook dat het een jongen wordt. Ikzelf neig er aan de ene kant ook wel een beetje naar, om dat te denken, maar het maakt me echt helemaal niks uit. Alles is welkom, meer dan welkom!!!

Wij zijn weer helemaal gelukkig en blij, kunnen er weer even tegenaan. De gyn heeft weer mooie foto's afgedrukt, ook eentje voor mijn schoonmoeder. Ik zal proberen dit weekend een scanner te regelen, zodat ik de foto's kan scannen....