Rixt 17-12-2008 / 17-12-2009

morgen is het een jaar geleden dat onze kleine Rixt is geboren. Een jaar alweer! En elke dag denk ik aan haar. Ik geloof niet dat er een dag is dat ik niet aan haar denk. Ik weet dat dat voor Edwin ook zo is. Die praat ook tegen het urntje, ik ook. Fijn dat we hetzelfde delen.

Maar het is zo'n vreemd gevoel dat het alweer een jaar geleden is. Ik zie ons nog zo 's ochtends de voordeur uitlopen. M'n ouders bij Emma achterlaten. Zij gaan met haar naar het kerstfeest op de peuter. Wij zijn een en al stress. Eerst moet de vruchtwaterpunctie. Met koude maar zweterige handen zitten we in de wachtkamer. Gelukkig niet lang. De punctie valt me mee. Daarna worden we naar de afdeling gebracht en krijg ik om half 11 (ik weet zelfs zonder nadenken de tijd nog) de eerste medicijnen ingebracht. Ik weet nog hoe koud ik was. Dat ik onder twee dekens lag te schudden. Dat ik onder een loeihete douche heb gestaan. Dat Edwin z'n moeder saucijzenbroodjes meenam, want we hadden zo'n honger.

's Middags zijn m'n ouders nog geweest met Emma. Emma heeft het mandje gezien, waarin Rixt zou komen te liggen. Ze heeft het knuffeltje voor Rixt in het mandje gedaan en het mandje dichtgedaan. Zo zou ze een beetje kunnen zien waar haar zusje in zou komen te liggen. De medicijnen werden opnieuw ingebracht om kwart voor 3. Daarna begon ik vrij heftig te reageren en uiteindelijk is ons hele kleine meisje om half 5 's middags geboren. Ze woog maar 110 gram. Zo klein, maar alles erop en eraan. Na twintig weken in mijn buik was ze er. De spanning was weg, de verwondering maakte eerst plaats. Ongeloof, dat alles zo compleet kon zijn, maar zo klein...

Edwin en ik kijken wel terug op een jaar wat heel zwaar is geweest, maar wat we beiden qua gevoel hebben overgehouden aan de tijd van Rixt; voor dat alles moest, hebben we het goed gedaan. En dat neemt niemand ons af. Want we hebben alles zelf gedaan, asketting en beeldje meteen uitgezocht, zelf naar het crematorium geweest om alles door te nemen en we hebben haar er zelf heen gebracht. En dat voelde wel goed. Wij samen, in ons verdriet, hetzelfde voelend.

En nu dus een jaar later. Ik denk dat ik het bovenstaande verhaal over 20 jaar nog zo intens kan voelen, beleven en vertellen. Want je vergeet het nooit....