Remy geboren! mijn bevallingsverhaal

In de nacht van zondag op maandag rommelde het behoorlijk in mijn buik. Met om het kwartier een behoorlijke kramp die, liggend op mijn zij, maar moeilijk op te vangen was. Ik vloog iedere keer naar het toilet omdat ik telkens dacht dat het vruchtwater gebroken was. Ik had ook niet meteen door dat dit weeën waren en dat het dus eigenlijk gewoon begonnen was. Uiteindelijk rond half 5 maar richting bank vertrokken want daar, half zittend half liggend kon ik de weeën die nog niet langer dan een half minuutje per keer duurde, beter weg blazen. Ik kon zo tussendoor nog een paar hazeslaapjes doen. Mijn man moest die dag vroeg op (kwart over 5) voor z’n werk maar toen zijn wekker ging heb ik hem verteld dat hij dat misschien maar beter kon afbellen omdat ik het idee had dat ik hem weleens nodig kon hebben vandaag. Heel vervelend vond ie dat niet, hij had ook een onrustig nacht gehad. Mijn man bleef thuis en ik ging weer de bank op. De weeën kwamen nog steeds om het kwartier, maar helaas rond 9 uur in de ochtend zakte alles weer af.

Het leek dus een valse start, maar gelukkig gebeurde er iets. Tot aan deze nacht was er helemaal geen teken van een aanstaande bevalling geweest. Aan het eind van de middag hadden we gelukkig nog een afspraak bij de verloskundige en vlak daarvoor kwamen de weeën weer langzaam aan terug. Bij de verloskundige werden de mogelijkheden besproken, nog zo'n nacht waarbij het niet door zou zetten? Wat dan naar het ziekenhuis om bij te slapen, strippen of bij 42 weken laten inleiden in het ziekenhuis? Maar bij het weggaan gaf zij aan dat het volgens haar niet lang meer zou duren als ze mij zo hoorde en zag.

Later thuis kwamen de weeën al iets sneller achter elkaar, zo om de 6 minuten, maar er zat nog niet echt regelmaat in. Ik kon ze nog heel makkelijk en stil weg 'blazen', zo stil dat Mijn man eigenlijk helemaal niets door had. Hij dacht dat weeën zich met pijn en herrie aan zouden dienen...gelukkig van niet. Na verplaatsing van bank naar bed met mijn notitieblokje en mijn stopwatch riep ik rond tienen dat we met een uurtje misschien toch de verloskundige maar moesten bellen want ze kwamen nu iedere 2 a 3 minuten en duurde bijna een minuut. De weeën straalde behoorlijk uit naar mijn rug, gelukkig kon mijn man tegendruk geven door zacht maar ferm op mij onderrug te duwen terwijl ik op mijn ellebogen over ons bed heen hing. Om iets voor half twaalf belde Mijn man het spoednummer van de verloskunigenpraktijk

De verloskundige (vlos) kwam al snel en zag dat de weeën vrij snel en regelmatig kwamen, maar dat ik ze goed op kon vangen met de rugsteun van Mijn man. Bij controle bleek er al 3 cm ontsluiting te zijn(!). “Nou, dan ga ik het ziekhuis bellen om onze komst aan te kondigen”, zei ze dood leuk. Dat was toch wel een kleine schok voor ons, in het ziekenhuis bevallen was wel het plan maar dat we er al zo snel heen zouden gaan.

Na een hobbelige autorit over grachten en drempels kwamen we aan bij het ziekenhuis. Het duurde even voordat we naar binnen gingen omdat ik behoorlijk misselijk was geworden dus even over het muurtje van het terras aldaar staan kotsen, heerlijk. Uiteindelijk om 1 uur “geinstalleerd” en op de kamer brak de vlos mijn vliezen om de weeën zo wat in kracht te laten toe nemen. Rond half twee vertrok de vlos weer en zou om een uurtje of vijf weer polshoogte komen nemen.

Ik begon dat geduw op mijn rug wel zat te worden en zag het me ook niet tot vijf uur vol houden dus wilde ik het onder de douche proberen, ik had gehoord dat dat ook verlichtend kon werken. Dus samen onder de douche. Mijn man (met z’n kleren en schoenen nog aan) zette de warme straal op mijn rug en dat werkte heerlijk verlichtend en ontspannend. Zó ontspannend dat er zich al snel persweeën begonnen aan te dienen. Die drang was echt enorm en heel moeilijk weg te blazen en zuchten. Gelukkig was er een verpleegkundige van het ziekenhuis bij die toch maar even de mening ging vragen van de verloskundige van het ziekenhuis. Zij gaf aan dat we onze vlos weer van haar bed gehaald moest worden. Om kwart voor drie was de vlos al weer terug!

Toen ik weer in bed lag constateerde ze al een ontsluiting van 9 cm bij me met nog een klein randje dus het was echt super snel gegaan. Ik mocht voorzichtig mee gaan persen, maar doordat ik al een groot aantal persweeën had moeten wegpuffen waren ze in kracht afgenomen. We keken het even een half uurtje aan, misschien dat de baarkruk uitkomst zou bieden. Dit was voor mij wel prettig, maar na 1 wee op de kruk werd ik er al weer afgehaald omdat de hartslag van Remy te veel dipte. Toen werd besloten een ctg op het hoofdje van Remy te zetten en mij een infuus met een wee versterkend middel. Tussen een wee door wenste ik de verloskundige die het infuus zou zetten veel succes met prikken omdat dat altijd heel lastig bij mij gaat. En dat bleek nu weer. Twee keer verkeerd geprikt maar gelukkig was er een kinderarts in de buurt en die zijn het gewend om in kleine aderen te prikken. Ik schrok eerst wel van zijn aanwezigheid, was er iets mis met Remy dan? maar gelukkig was het puur mazzel dat hij over de bevallingsafdeling liep op het moment dat hij bij ons zo nodig was. Hij stelde ons niet teleur al merkte ik niet echt het effèct van het infuus.Ook na het infuus duurde het de verloskundige iets te lang. Die kleine had erg veel moeite met het laatste stuk(je). Mijn bekkenbodemspier blijkt nogal sterk te zijn en gaf niet genoeg mee. Dus werd de gyneacoloog erbij gehaald. Want het zou misschien een knip of een pompverlossing moeten worden. Ze constateerde in 1 oogopslag dat inknippen het beste voor mij én Remy zou zijn. Om even voor half vijf na een stevige verdoving en een wel geplaatste knip lag onze schat, zich luid aan de wereld hoorbaar makend bij mij op de borst. “Daar ben je dan eindelijk lief kereltje!” en samen met een prachtig ontroerde man keken we naar dit mooie kleine knulletje. Al met al een snelle en redelijk “makkelijke” bevalling.

Hij liet een week langer dan afgesproken op zich wachten maar het was het langer wachten meer dan waard, onze mooie vent.