LEO-operatie

LEO behandeling:Laprascopische Electrocoalgulatie Ovariumkapsel (LEO) Via een buis die door een sneetje in de navel en boven het schaambeen in de buik gebracht worden brand de arts met een laserstraal een aantal follikels aan de rand van de eierstokken weg. De eierstok wordt als het ware beschadigd. Een gunstig effect van deze beschadiging is dat er heel vaak tijdelijk een eigen cyclus ontstaat.

Afgelopen dinsdag was het zover ik ging onder het mes. Ik moest om 7u in het ziekenhuis zijn. Normaal is dit voor mij een hele opgave ik ben totaal geen ochtendmens, maar deze ochtend ging dat heel makkelijk. Ik verheugde me gewoon op de operatie. Niet echt het snijden zelf, maar wel dat ik eindelijk weer verder kan en weer kansen krijg. Ik was ook niet eens echt heel zenuwachtig. Ik moest me melden bij de afdeling dagbehandeling dan word je bij een bed gezet waar je uiteindelijk in moet gaan liggen, maar dat moment heb ik zo lang mogelijk uitgesteld omdat je toch gewoon gezond voelt. Ook moest ik een erg charmante papieren onderbroek aan en een operatieschort met een aantal slappe drukknoopjes. Voor de zekerheid moest ik nog plasje voor een zwangerschapstest doen. Maar wat een wonder zou dat zijn geweest als die positief was gebleken en de hele operatie niet doorging, maar zoals verwacht was die negatief. Met bed en al werd ik uiteindelijk om 8u naar de OK gereden. Daar moest ik over gaan op een ander bed, nou ja eerder een harde plank. Vraagt de ok-assistente "Lig je lekker?" "Nou eerlijk gezegd net beter", maar toen legde ze voorverwarmde dekens over me heen en werd het al een stuk aangenamer. Ze reed me een ruimte verder en daar heb ik een tijdje voor me uit liggen staren toen er een heel jong meisje naar me toe kwam om een infuus aan te leggen. Ik dacht meteen o jee heel jong betekent onervaren en dat bleek ook wel. Met bloedprikken had ik altijd veel problemen, maar de laatste tijd ging dat beter. Maar een infuusprikken is bij mij lastig ik heb dunne aderen. Nou was ik voor haar nog al lastig omdat ik het infuus graag in mijn rechterarm wilde omdat ik links ben. Na een hele tijd met hele koude handen voelen/aaien over mijn arm vond ze er een, maar die bleek na het prikken toch niet goed genoeg te zijn. Toch maar mijn linkerarm. Inmiddels kwam mijn gynaecoloog al stuiterend met een tennisbal eens kijken waarom het allemaal zo lang duurde met mij. Nog meer stress voor het jonge ding. De gyn kwam een praatje maken en pakte heel lief mijn hand vast. Want echt dol op prikken ben ik nou ook niet en blijkbaar was dat te merken. Nou eindelijk had ze een ader te pakken met een kindernaaldje. Ik werd meteen naar de ok gereden en daar begonnen de voorbereidingen van de anesthesist. Vloeistof in het infuus "O jee haar arm wordt dik, dit infuus is niet goed" Gelukkig praatte de gyn nog gezellig met mij en door mijn dormicum pilletje kletste ik vrolijk mee alsof ik aangeschoten was. Ik was heerlijk ontspannen. Uiteindelijk vrij snel een infuus in de holte van mijn elleboog en was ik vrij snel onder zeil.

Het eerste wat ik hoorde toen ik net bijkwam op de uitslaapkamer was de overdracht over mij aan de verpleegkundige. "We zijn vrij lang bezig geweest omdat het weghalen van 2 cystes veel tijd kosten" Ik dacht wat, dit moet ik onthouden. "Ook zakte halverwege haar bloeddruk in, maar dat kregen we vrij snel weer onder controle" Zo dat is lekker wakker worden. Ze kregen door dat ik een beetje bij was en kreeg meteen de vraag heb je pijn? Wat voor pijn en kan je het in een cijfer uitdrukken. Nou de pijn viel me erg mee een soort menstruatiepijn ik gaf het een cijfer 4 (10 was het ergst) Met dat antwoord waren ze tevreden en ik werd meteen terug naar de afdeling gereden. Tijdens de rit doezelde ik nog heerlijk verder en even later op de afdeling hoor ik weer een overdracht met daarin de zin. "Haar vriend heb ik gebeld en die komt om 17u". Wat dacht ik, maar dat hadden we niet afgesproken. Ik wil hem nu zien! Gelukkig kwam toen de verpleegkundige die aan mij was toegewezen en ons 's ochtends geholpen had, het was inmiddels 12u. Ik half huilend mijn vriend komt pas 5u hoe laat is het nu, dan? Zij zei meteen dat ze hem ging bellen dat wel even mocht komen. Hij was er echt supersnel! Hij was ook eerst erg teleurgesteld dat hij mij pas om 17u mocht ophalen. Ik was ook zo blij dat hij er was. Ondertussen toen ik op mijn lief wachtte had ik ook al naar mijn buik gespiekt en zag ik 3 pleisters ipv 2? Verrassing nummer 2.

Die 2 cysten waren voor mij geen verrassing dat ze er zaten, maar wel dat ze zijn weggehaald. De grootste zat om mijn baarmoedermond, maar mijn baarmoeder was wel toegankelijk. Ik ben er in 2000 achter gekomen dat ik hem had toen ik niets vermoedend een soa-test ging doen en bleek dat ze ook van binnen moesten kijken en toen allemaal reacties hoorde van kom eens kijken dit is wel heel bijzonder, geen idee wat is etc. Dat was toen wel even schrikken in 2 weken tijd hebben 10 mensen mij toen van binnen gezien. Uiteindelijk bij het VU kon een arts (de 3de) mij vertellen wat het was. Het is een embryoale cyste die ik al sinds mijn tijd in de baarmoeder heb. Niet kwaadaardig. Vorig jaar ben ik voor in de MRI geweest omdat mijn huisarts door de cyste niet goed mijn uitstrijkje kon doen. En toen werd er ook nog een 2de ontdekt, maar ook niet op een verkeerde plek. Die gyn wilde ze laten zitten omdat ze niet kwaadaardig zijn en als je ze weg haalt het juist verkeerd kan gaan. Ik had nu een jaar later weer in de MRI gemoeten om ze op te meten of te zien of ze waren gegroeid, nu vroeg ik aan mijn huidige gyn of hij er meteen even naar wilde kijken nu hij toch zo goed zicht had. Maar ik dacht opmeten en niet weghalen! Maar goed ik ben nu niet boos op hem op hoor, hij is een uur met die cystes bezig geweest om ze zorgvuldig weg te halen. Een half uur met de LEO en de HSG. Dat was verder helemaal goed. Om half 6 ben ik naar huis gegaan. Ik ben bijna 11 uur in het zh geweest. Mijn lief heeft me heerlijk verwend. Ik had me lekker op de bank genesteld. Ik ben echt super emotioneel sinds de operatie. Rond 22.30u wist ik niet waar het zoeken moest met de emoties en de pijn van het gas. Ik kon niet meer zitten/ staan liggen. Het gas is gebruikt om mijn buik op te blazen en drukte heel erg tegen mijn middenrif en boven mijn schouders. Daar heb ik nog het meeste last van gehad. De drie kleine sneetjes gaan wel als ik maar niet te in elkaar zit. Ik heb een onrustige nacht gehad steeds wakker als ik me omdraaide. Ik kon niet op mijn rechterzij en mijn buik liggen en dat vind ik het prettigst. Maar nu dag 2 na de operatie voel ik me weer heel goed. Gister nog goed bijgeslapen. Ik kan nu alleen niet hard lachen dat doet me overal zeer. Nu is het een even afwachten of de operatie ook echt effect heeft gehad. Ik ben in ieder geval een hele ervaring rijker.