Update.

Hallo dames,

Daar ben ik dan eindelijk met een blogje.
Had er totaal geen zin meer in om iets te schrijven sinds Dean er is maar moet ik maar een keer aan geloven.

Laten we beginnen bij 4,5 maand geleden.
We hadden een datum dat we wisten dat Dean zou komen aangezien hij met een keizersnee ter wereld zou komen omdat hij stuit lag.
Ik weet het nog erg goed ik was zenuwachtig als wat haha.
Amanda en ik gingen samen naar het ziekenhuis en kwamen op de afdeling.
Daar aangekomen vertelde de zuster ons het een en ander en de eerste stress kwam bij mij al los.
Wij hadden namelijk de wens aangezien Amanda nog naar de uitslaapkamer ging dat Dean binnen het half uur op mijn borst kon liggen.
Nu zei de zuster dat dat wel iets langer kon duren, en dit terwijl ze ons verschillende keren hadden gezegd dat het wel kon.
Ik beetje emotioneel, want hier baalde ik toch wel erg van.
Maar goed we moesten het er maar mee doen.
Toen het eenmaal zover was en ze Amanda klaar gingen maken voor de keizersnee begon het allemaal echt.
Amanda in een mooi blauw shirt en ik in een groen pak.
Toen begonnen ze met allerlei infusen en de rugenprik.
Toen kwamen er een paar zusters even op apparaten kijken en zeiden tegen elkaar: normaal zou je je druk maken maar ja ze is zwanger he?
Ok dacht ik en bedankt!
Nu maakte ik me dus een beetje druk.
Ze vroegen ook dingen aan Amanda en luisterden wel alleen echt persoonlijk was het niet.
Ze waren ondertussen met van alles bezig en ik vond dat ze het wel iets leuker mochten doen allemaal aangezien dit de mooiste dag in ons leven zou zijn.
Maar goed we gingen naar de operatiekamer.
Daar aangekomen zag ik dat de nooit klagende Amanda toch wel zenuwachtig was geworden.
Ze begon al een beetje kleur te verliezen...
Ik was van binnen erg zenuwachtig maar was vooral met Amanda bezig.
Nu ze tot de operatie over gingen heb ik goed meegekeken want ik wou dit natuurlijk niet missen.
En toen was het zover!!!
Dean kwam ter wereld :D
Ik heb denk ik nog nooit zo instant moeten huilen, want een mooi en perfect mannetje was het zeg.
Nu zeggen alle ouders dat natuurlijk maar jullie moeten het maar van me aannemen haha.
Ik moest even blijven zitten want ik denk dat ze bang waren dat ik van me stokje ging, maar dat ging echt niet gebeuren ik wou iedere minuut hiervan meemaken.
Nu had ik onder de keizersnee met Amanda besproken dat ik bij haar zou blijven tot het einde.
Ik zou eerst met Dean mee gaan maar Amanda kreeg onder de keizersnee erg veel pijn.
Nu zeiden ze dat ze iets hadden gegeven voor naweeen maar het was maar vaag allemaal.
Dit hadden we ook nooit van iemand gehoord.
En aangezien ze een rugenprik had gehad en zoveel voelde was het voor haar erg eng allemaal.
Toen de operatie over was ben ik mee naar de uitslaapkamer gegaan en daar even bij gebleven.
En toen snel naar beneden naar mijn kleine man!
De ouders van Amanda kwamen net aan.
Dus die emotioneel in de armen vliegen en snel naar hun kleinzoon toe.
Amanda kwam redelijk snel ook beneden en daar toen waren we helemaal compleet als kersvers gezinnetje.

Dean is nu 4.5 maand en ik kan niet anders zeggen dat het top is.
De eerste weken hebben we natuurlijk met zijn 2en van ons mannetje kunnen genieten maar toen moest Amanda toch echt weer aan het werk.
Moet zeggen dat ik best zenuwachtig was daarvoor.
Ik moest het toch alleen gaan doen.
Nou de avond ervoor begon het voor mijn gevoel al goed, ik kreeg GRIEP!
Nou toen maakte ik me nog meer zenuwachtig haha.
Toen de volgende dag gekomen was en Amanda naar haar werk ging, ging het eigenlijk allemaal vanzelf.
De zorgen die ik had waren dus echt nergens voor nodig.
Het genieten kon beginnen.
Het was echt of ik nooit anders had gedaan.
Ik moest natuurlijk wel een soort ritme erin gaan brengen en aangezien ik voor mezelf daar erg slecht in ben dacht ik dat zal ook wel moeite kosten.
Maar wonder boven wonder ging dat allemaal ook goed.
Dean zijn flesje ging uiteraard op tijd maar ik had er binnen een week eigenlijk ook wel een goed slaapritme in.
Het fijne van dit alles was dat ik zelf ook regelmaat in mijn leven kreeg.
Persoonlijk heeft het mij dus ook heel goed gedaan.

Maar goed nu zijn we dus 4.5 maand verder en kan ik wel wat meer vertellen.
Dean is echt een heel vrolijk mannetje, hij kan met zijn verschillende huiltjes ook super goed aangeven wat er is dus communiceren kan die wel.
Dat heeft die in ieder geval van zijn vader! :D
Hij babbelt nu ook super veel en dat kan soms allemaal niet hard genoeg.
Nu kan hij natuurlijk ook super hard huilen.
Want als meneertje iets wil dan kan die goed tekeer gaan.
Nou dat is een punt dat ik iets minder graag zeg....
Maar dat heeft die dus ook van zijn vader.
Hij is ook goed gegroeid hij weegt rond de 6100 gram en is 63 cm zeg ik zo uit mijn hoofd.
Er zijn natuurlijk ook dagen dat het iets minder gaat maar moet dat ligt vaker aan mij dan aan Dean.
Ik ga redelijk laat naar bed en als ik dan vroeg eruit ga zit er wel eens een dag bij dat ik niet heel lekker in mijn vel zit.
De dagen dat Dean huilerig is treffen elkaar dan wel eens.
Maar daar komen we ook altijd weer goed uit.
Hij lacht 1 keer naar me en papa is eigenlijk weer zo goed als vrolijk en kan er weer tegenaan.
Ik heb wel 3 weken met een knie gezeten waar ik niks mee kon (kijkoperatie).
En Amanda moest toen zorgverlof voor mij opnemen want dat ging gewoon echt niet.
We hebben natuurlijk ook nog 2 honden en dat was echt te veel.

Gisteren is de fyshio hier geweest omdat Dean teveel een voorkeurshouding heeft en een iets schuin hoofdje krijgt.
Nu moeten we door allerlei dingen proberen het beter te krijgen.
En heb de indruk dat dat best lastig is...
Maar we gaan ons best ervoor doen.

Het laatste even over Amanda.
Hoe zei het doet is veel knapper dan wat ik doe.
Ze geeft Dean in de ochtend om 7 uur de fles en gaat dan naar haar werk.
Super lief want zo kan ik nog even liggen natuurlijk.
Maar als ze dan thuis komt zo rond kwart voor 6 dan is ze natuurlijk redelijk moe.
Nu gaat ze gewoon weer met Dean aan de slag en blijft ze vaak ook nog wel wat langer wakker dan ze eigenlijk wil voor mij.
Ik vond dat ze zo moe was redelijk zwaar omdat ze erg vroeg naar bed ging.
Super lief dat ze dus iets langer wakker blijft voor mij.
Vind van mezelf wel dat ik daar iets meer rekening mee moet houden want ze kan niet alles tegelijk natuurlijk.
We staan met zijn 2en ook erg relax in het ouderschap en dat doet me wel goed.
Als ik om ons heen bij mensen kijken hoe gestressed die erin staan en van alles proberen te doen om de controle te houden dan ben ik erg blij hoe het bij ons allemaal gaat.

Nou jullie zien dat alles echt goed gaat en dat ik me als huisvader best goed staande weet te houden.
En o ja 1 ding nog...
Ik word te moe van alle vrouwen die zeggen als ze me zien lopen: heb je papa dag?
Ik snap dat veel vaders 1 dag hebben dat ze thuis zijn en dat ze dan voor de kleine zorgen maar kom op zeg...
Er zijn geen papa of mama dagen, elke dag is er 1.
Plus ik ben een trotse huisvader en dat papa dag gebeuren trek ik niet zo haha.

Nou dikke kus voor jullie allemaal!