Curettage
Gister de afspraak in het ziekenhuis om 7.00 voor de curettage.
Ik zag er erg tegenop. Gelukkig is het mij alles meegevallen.
De dagen ervoor kon ik er heel goed mee omgaan, maar de avond ervoor knapte ik toch weer. Het definitieve afscheid nemen kwam ineens zo dichtbij.
Ik heb mij de volgende ochtend gemeld bij de afdeling opname. Ik was die nacht om 3.00 uur wakker geworden en had voor mijn gevoel iedere minuut van de klok wel meegemaakt, gelukkig kreeg ik geen last van honger, dus ik denk dat mijn Hcg echt niet meer was zoals het begin van de zwangerschap dat ik 's nachts wat moest eten omdat ik anders misselijk werd) Gelukkig maar, want ik moest natuurlijk de 4 uren ervoor nuchter blijven.
Bij de opname kreeg ik rustig de uitleg dat ik zo'n ziekenhemd aan kon doen. En werd nog even gecheckt of ze de goede persoon voor ogen hadden.
Ik kreeg 2 paracetamolletjes en alvast een pilletje om rustig van te worden. Ik had de kans om door te geven dat ik tegen het infuus opzag en ik kreeg een verdovende pleister wat kinderen ook krijgen. Dit vond ik een geruststellend idee.
Hb waarden waren geloof ik 7,7 uit de bloedtest van 13 oktober, dus was goed.
10 min. later werd ik in mijn bed al richting de operatiezaal gereden. Mijn man kon voor een deel meelopen, maar moest toen afscheid nemen.
Ik kwam op een rij te staan met andere bedden voor verschillende operaties. Nogmaals de check of ze de juiste persoon voor zich hebben en allergiëen etc. Ik kreeg lekker 2 verwarmde dekens, omdat het koud bleek te zijn in de operatiezaal. Dit werkte al lekker ontspannend.
Het was inderdaad koud in de operatiezaal. Mijn armen lagen beiden gespreid buiten het bed. Links werd af en toe mijn bloeddruk automatisch gemeten en rechts brachten ze het infuus in (welke ik toch voelde ondanks de pleister maar ok)
Het wachten was op de anaesthesiste (ja, die **** van het kennismakingsgesprek, gelukkig was ze hier wel goed in!)
Ook werden er pleisters op de borst aangebracht, zodat ze mijn hartslag in de gaten konden houden.
Ik lag helemaal te rillen. Ze dachten van de zenuwen, maar was volgens mij m.n. van de kou. Nog een laatste check op de operatietafel of ik aan wilde geven wat er moest gebeuren bij mijn operatie (wist ik in ieder geval zeker dat ik ook met twee benen weer wakker zou worden!)
Ze brachten wat vloeistof aan in het infuus, dit zou vervelend aan kunnen voelen, maar hier heb ik niks van gemerkt. Wat standaard vragen over je vakantie en toen ik langzaam wat weg begon te zakken kreeg ik het mondkapje .. en weg was ik rond 7.45u ..
Volgende moment werd ik voor mijn gevoel heerlijk wakker uit een diepe slaap op een grote zaal om 8.45uur met een licht ongesteldheidsgevoel. Er liepen wat mensen, maar ze lieten me rustig wakker worden alvorens ze kwamen. Ze vroegen hoe ik mij voelde. "Prima eigenlijk". Ik vroeg hoe het gegaan was en "het was goed gegaan" werd verteld, maar de later die dag zou op de opname afd. iemand van gyn komen om verder toe te lichten. Mijn man was al gebeld en onderweg en kwam vlak na mij aan op de opnameafdeling. Hij vond me nog wat sloom, maar ik voelde mij wakker genoeg om niet meer te hoeven slapen.
Weer terug op de 4-persoonskamer, waar ik meer als enige lag en soms kwam er nog iemand bij. Verder lekker rustig.
Ik lag gelijk al te knorren en er werd gevraagd wat ik wilde eten. Een hoop keus, voelde heerlijk om zo verwend te worden. Ik kwam niks te kort. Daarna moest ik natuurlijk plassen. Ze hadden alleen een maandverbandje geplaatst. Ik had al gevoeld dat ik wat vloeide en dat was erlangs gelekt. Ik kreeg een netten broekje om alles op de plaatst te houden en naar het toilet ging prima. Ik was niet duizelig en bloedverlies daar viel ook mee.
Mijn bloeddruk werd gemeten en was aan mijn ene arm te laag, maar aan de andere arm ging dit beter, dus werd voor de zekerheid meerdere keren gecheckt, maar ik was helder genoeg, dus er waren weinig zorgen. Later lagen de waarden meer normaal.
Rond 13.45u kwam een assistent van de gyn. Alles was goed gegaan. Weinig bloed verloren. Even een check of er inmiddels een afspraak bij de gyn stond ivm de (inmiddels 2) miskramen op onze naam (de BBZ rekenen ze dan niet mee) en we mochten gaan. Ik heb zelfs een flink stuk gelopen naar de auto. Gewoon rustig aan was dit geen probleem. Nieuw verbandje van het ziekenhuis, maar lekkage viel enorm mee.
Vandaag gaat het ook goed lichamelijk. Ik lijk zelfs niet te vloeien, maar er zal nog wel wat komen aangezien ze aangeven als richtlijn 2 weken ..
Geestelijk af en toe een klein dipje, maar valt me alles mee.
We proberen de dag van gister ook te zien als een nieuw begin.
We krijgen veel lieve smsjes en mailtjes van vrienden/ collega's die we nu toch verteld hebben over onze kinderwens en de situatie waar we nu in zitten.
Dit doet ons erg goed. Ik ben ook blij met mijn man die zorgt dat hij overal (echo's en dit bijv) bij kan zijn (de voordelen van een eigen bedrijf hebben:)
Hij zorgt goed voor me. Het is een schat !!!
Al met al is het mij dus meegevallen. Ik lees veel over medewerkers in het ziekenhuis die niet met mensen om kunnen gaan.
Maar over gister heb ik niks dan lof kan ik jullie gelukkig vertellen..
reacties (0)