Ik ben kapot van verdriet!!

Afgelopen zaterdag op zondagnacht rond 3.45u wordt ik wakker gebeld door mijn moeder.
Ze geeft aan dat haar vriend niet goed is geworden en dat ik moet komen.
Binnen 10 min ben ik bij hun en de ambulance is ook al ter plaatse.
Ze kunnen de pijl er niet op leggen wat ie heeft, maar hij zegt een paar keer 'ik ga dood'.

Hij wordt meegenomen en naar het ziekenhuis gebracht waar hij gelijk door de ct scan gaat.
Hij blijkt een scheur in zijn aorta te hebben, waardoor zijn halsslagader helemaal dicht gedrukt is.

Hij wordt met spoed direct naar het umcg gebracht om geopereerd te worden.
Tijdens de operatie blijkt ook dat een hartklep kapot is en deze is ook vervangen.
Een operatie van 8 uur is het uiteindelijk.

Na uren in de wachtruimte krijgen we te horen dat de operatie geslaagd is.
Hij wordt naar de intensive care gebracht en ligt aan de beademing.
Ik ben veel bij hem en houd zijn hand vast en vertel hem dat we bij hem zijn.

We bellen veel met de afdeling want het is een uur heen en een uur terug voor ons.

Zondag op maandag nacht gaan ze proberen hem wakker te maken en de beademing te stoppen
Dit gaat goed. Hij is heel onrustig en verward, dus is logisch natuurlijk na zo'n lange operatie en hij is vol paniek de narcose in gegaan.
Hij blijft echter verward. We gaan regelmatig op en neer maar mijn moeder zit in een rolstoel met een dwarslaesie en veel pijn dus voor haar is het heel zwaar.
Mn zusje en ik proberen onze moeder zo goed mogelijk overal bij te helpen, hij was haar mantelzorger dus dst pakken wij nu allemaal op.
En dan heen en weer richting het umcg, de tijd die je daar bent, het gezin en huishouden, mijn reïntegratie.

Het is zoveel maar ik hou me sterk voor mijn moeder, haar vriend en voor mijn zusje die zit in een behoorlijke burn out dus ik hou me zo sterk mogelijk.
Ik voel dat ik het aan kan.

Toch uit voorzorg heb ik vanmorgen mijn psycholoog gemaild of onze afspraak naar voren verplaatst kan worden.

Vanmiddag hadden we familie gesprek. Hij is zo extreem onrustig en verward en wil weg en klimt dan uit bed en trekt alle slangetjes eruit.
Hierdoor hebben ze ervoor moeten kiezen om hem met beide polsen vast te binden aan het bed en hem ook nog in een Zweedse buiten leggen.
Hij snapt er niks van. Het is voor zijn eigen bestwil.
Maar ik vindt het zo ontzettend verdrietig en mensonterend.
We zitten nu op dag 6 en er is totaal nog geen verbetering wat betreft zijn verwardheid en onrust.
Ik ben zo onwijs bang dat hij een flinke hersenbeschadiging heeft en niet meer thuiskomt en naar een verpleeghuis moet.
Hij herkent ons wel, en wou gister even roken dus dst zijn dingen die fijn zijn om te horen.
Maar toch ben ik zo ontzettend bang.. En vanavond brak ik..
Ik ben gebroken.. Ik maak me zo'n zorgen om hem maar ook om mijn moeder gezien haar toestand.
Mijn moeder is ook kapot van verdriet en ze heeft in t verleden wel eens haar medicatie misbruikt door teveel in te nemen. Ze zegt dst ze het niet doet, ik wil haar vertrouwen maar dat is moeilijk.

Ik ben constant aan t huilen..

Het ging zo goed met mij afgelopen tijd, ik heb zo'n zin in mn reïntegratie. Ik heb een doel voor ogen medisch secretaresse worden.
Maar ik heb t gevoel dat ik ineens afglijdt door deze situatie.

Ik moest even mijn verhaal kwijt.