Amandelen geknipt bij Roosje

Het is inmiddels alweer een paar weken terug, maar ik wil toch even opschrijven hoe het is gegaan in grote lijnen.

Eerst de klachten: hoesten, snurken, slapen met open mond, bijna continue verkouden, heel vaak ziek, ondergewicht, grote keelamandelen en grote neusamandel.

de eerste keer dat we een afspraak hadden is het niet doorgegaan. Ze had twee onstoken ogen en dat zou besmettelijk kunnen zijn voor andere patiëntjes in het ziekenhuis.

De dag: we moesten vroeg in het ziekenhuis zijn omdat ze nog zo klein was mocht zij als eerste geholpen worden. Ze moest nuchter zijn. Ik ging met haar mee toen ze verdoofd werd. Ze zat veilig bij mij op schoot en was binnen tellen slap in mijn armen. Ik vond het heel heftig. Toen werd ik weggebracht en zij werd geopereerd. Binnen een kwartier mocht ik naar de uitslaapkamer. Daar lag ze. Met bloed uit haar mondje en te draaien van de verdoving die langzaam uitwerkte. Ik vond het vreselijk om haar zo te zien. Ik moest ook een beetje huilen. Om ons heen zag je overal ouders met huilende kindjes. Ze werd snel wakker en snapte er helemaal niets van. Ze wilde absoluut niets drinken. Dit was wel verplicht. Om de  10 min. moest ze iets drinken. Ook toen ze na twee uur huilen eindelijk sliep. Het was vreselijk.

We mochten om 12:00 uur naar huis en daar moest ze om het halfuur worden wakker gemaakt. Ze had heel veel pijn en heeft bijna twee dagen slap op mij gehangen op de bank. Ze wilde niets eten terwijl ze normaal de oren van je hoofd eet. Ze spuugde oud bloed en was extreem zielig en zwak.

De eerste dag (dag na de ingreep) mocht ze vla, dat wilde ze niet en ze viel al iets af, de tweede dag mocht ze soep ook dat wilde ze niet. Toen ze witbrood mocht at ze wel 10 boterhammen op!

Sinsdien ging het alsmaar beter. Ze ging weer spelen en zelf bewegen en wilde niet de hele tijd meer getroost worden. Ze kreeg weer pit. 

Ik schrijf dit verhaal op omdat ik een vertekend beeld had. Er waren andere moeders met mooie verhalen, maar dat van ons ging net iets anders.

Nu weken later denk ik eraan terug met een glimlach op mijn gezicht. Ze snurkt niet meer en haar kwaliteit van slapen is veel beter. Ook heeft ze een sprong gemaakt met praten en begint nu zinnen te zeggen. Ze eet nog meer dan voorheen en komt nu lekker aan!  Ze is niet weer ziek geweest. Ik kan nu zeggen dat het haar heel veel goed heeft gedaan en dat kan ik haar later altijd meegeven.