Heel veel nieuws

Zo. Nu heb ik eindelijk de tijd/zin/moed gevonden om een blog te typen.
Vanaf dat het nieuwe jaar is begonnen heb ik veel om over te schrijven. Maar ik bleef het maar uitstellen en uitstellen.
Zostraks bedacht ik me: Ja Marieke, en NU ga je een blog typen!
Dus bij deze…

En ja…Waar begin ik dan? Even mijn WWW’s op hyves erop naslaan… Oohjaaaa:
Levi brabbelt en brabbelt maar. Hele dagen door.
“mama!! Mama neine!!!” Terwijl hij druk wijzend naar de keukenkastjes bovenin wijst en richting keuken loopt. Meneer wilt een Nijntje-koek. Hij weet het zo goed allemaal….
Of mama helpen met schoonmaken. Ook erg leuk (minder leuk voor mama trouwens…;))!Met een stofdoekje veegt hij druk over de tafel, om vervolgens het stofdoekje achteloos van zich af te gooien en al zn speelgoed uit zn mand te halen en door de kamer te gooien.
Helpen met de afwasmachine legen is ook erg leuk… Maar mama vind het minder geslaagd…
Zodra de afwasmachine uitgepakt moet worden vliegt Levi er naartoe, en pakt stuk voor stuk de lepels/vorken en ja…ook de messen, uit het mandje. Met de grootst mogelijke voorzichtigheid maar mega trots roept hij “Mama TA” , en vervolgens krijg ik elk lepeltje, vork etc aangereikt. Alsjeblieft mama, niet zo schrikken elke keer als ik een mes vast pak aan de “goeie” kant…..
Tja, wat te doen? Verbieden of prijzen? Dat hij lepels pakt vind ik nog tot daaraan toe, maar die messen…Ik blijf er naast staan, zie hoe hij het pakt en wat hij ermee doet (gelijk afgeven aan mama). Maar toch………
Papa wordt ook niet vergeten in huis. Papa hier, papa daar. Samen een boekje lezen, samen spelen, samen hand in hand stukje wandelen. 2 mannen samen.

“Levi waar is je neus????” En heel trots en parmantig steekt hij zijn vinger in zijn neusje en gaat er uitgebreid in pulleken….. Dit heeft hij absoluut niet van ons!!! Hahahaha.
“levi waar is opa?” Heel blij loopt hij naar de kast, wijst omhoog naar de foto van mijn vader en roept heel blij : “OPPA!!!”
“En wat zegt een varken?”  “GGGGGGGGGGGG GGGGGG”
“En wat is dit?” (terwijl we wijzen naar een appel in 1 van zijn leesboekjes) “APPEJ”
“ Wat zegt een schaap?”  Grinnikend en MEEEHHHH in 1 komt er uit zn mondje gerold.
Stappen stappen stappen. Hij rent zowat door het huis heen.
Samen lopend naar de brievenbus, maar dan moet mama niet de hele tijd mijn handje vasthouden, want ik kan best alleen lopen! Behalve bij de stoepranden. Dan wacht hij op mama of papa en steekt zijn handje naar je uit. Klasse!

Omstreeks half Januari had ik het ’s avonds met John over Levi. Dat zijn wereldje alleen uit papa en mama bestaat. Visites niet meegerekend natuurlijk, en ook de oma’s worden niet vergeten. Maar verder speelt zijn leventje alleen maar binnenshuis af, met als veilige bescherming zijn papa en papa.
Prima natuurlijk, maar toch…Toch zie ik ineens scenario’s voor me van Levi die 2,5 jaar oud is en niet naar de PSZ wil. Of de basisschool. Levi die niet kan delen, niet kan wachten, niet kan samenspelen.
Omdat hij niet gewend is om met andere kindjes om te gaan…..
“Zou het een idee zijn om levi 2 ochtenden per week naar een opvang te brengen? Dan kan ik me meer richten op mijn huidige freelance werk, meer uren kunnen maken, en kan Levi met kindjes spelen.”
Want kindjes is hij namelijk dol op. “Kijk Levi! Kindje!!!”
En heel blij kraait en wijst hij naar het desbetreffende kindje en roep heel blij : “TIENDJE” (kindje).
Waar we ook zijn, zodra er een kindje hem passeert moet dat kindje uitgebreid bekeken en besproken worden door onze kleine man. Het zou ook zo leuk voor hem zijn als ie met andere kindjes kon spelen, en tegelijkertijd leert om te wachten/delen/luisteren etc.
Even een andere omgeving. Ander speelgoed, andere situatie.
Na een fijn gesprek met John te hebben gehad besloot ik de volgende dag eens te googlen naar opvang hier in Olst. Algauw kwam ik terecht bij een gastouder. 3 straten verderop.
Ik herkende haar wel van “die vrouw die je regelmatig voorbij ziet fietsen met die bakfiets met allemaal kindjes erin” .
Ik belde haar op, en de volgende dag hadden we een kennismakinggesprek. Leuke vrouw, leuke speelomgeving gecreëerd voor de kindjes, haar visie sluit aan met de onze. Kortom, er is een klik.
Na het nadenken, met John over gehad, aanmelden etc is het dan 3 Februari dan eindelijk zover:
Levi gaat vanaf die dag 2 ochtenden in de week naar  de gastouder toe. 2x per week van 9u tot 13u.
Die donderdag breng ik hem weg. Ik wil Levi een kusje geven, maar die heeft daar geen tijd voor. Er moet gespeeld worden! Moet ik nu opgelucht of teleurgesteld zijn? Ik besluit om voor het eerste te gaan.
En dan kom ik thuis.. Leeg. Geen Levi. Wat ga ik in hemelsnaam doen??? Extra freelance opdrachten heb ik al klaar omdat John in ziektewet zit (ga ik straks uitleggen) en daardoor overdag Levi meer kan opvangen. Wasje draaien, huishouden…Maarja, na een uurtje ben ik al klaar…..
Dan maar hiernaast aanbellen: “Ga je mee buuf, de stad in?”
3 kwartier later zitten we aan een heerlijk appeltaart met een glas sinaasappel/banaan sap aan een tafel in La Place. Heerlijk!
Als ik Levi om 13u weer ophaal heeft hij rode wangetjes van inspanning/vermoeidheid.
In het schriftje van Levi staan leuke dingen. Hij heeft goed gegeten en gedronken. Leuk en lief gespeeld. Voelt zich op zijn gemak tussen de andere kindjes. Van beide kanten was er een “klik” .
De gastouder verteld  enthousiast dat alles goed is gegaan. En Levi? Die krijg ik met moeite mee. Er is ook zoveel te doen daar!
Ik had verwacht dat hij thuis als een blok in slaap zou vallen. Maar niks is minder waar. Klaarwakker is hij! Het middagslaapje heeft hij dan ook overgeslagen.
Toen ik die middag gauw alleen naar de gastouder ging om laatste dingen te ondertekenen vertelde ik dat haar. Vanwege al die nieuwe indrukken natuurlijk waar hij zo vol van is.
Wanneer een jongetje van 2 vraagt aan mij wanneer “LEEFIE KOMT PEELEN” weet ik dat hij hier op zijn plek is! Ben ontzettend blij met deze keuze.

En dan John…Lang verhaal. Heel in het kort gezegd: September aanhoudende rugpijn. Veel sportmassages gehad, sportfysio (John is keeper in hart in nieren) en rust keert de rugpijn langzaam weg, maar komt er een dovend gevoel in bovenbenen voor terug. Wat overgaat in een raar loopje. Alsof hij op zwemslippers loopt, terwijl hij 20 biertjes op heeft. Zoiets.
Hij zou het leuk doen op kinderfeestjes, maar goed is het absoluut niet. Dus naar de huisarts, naar de neuroloog, onder de scan. Uitslag: “Er zit een fikse nekhernia die operatiebehoeftig is, opereren we niet, dan is de vraag of je volgend jaar uberhaubt nog op je benen kan staan.”
Dat hakt er best wel in. Per direct niet meer werken.
Gelukkig ligt ij niet hele dagen in bed, maar doet hij op zijn tempo mee in het gezinsleven.
Voor nu concreet betekent het dat we deze week een datum te horen krijgen wanneer hij geopereerd gaat worden. Verwachting is eind Feb/begin Maart.  In Zwolle. In ieder geval een week opname.
Zo is de situatie nu. Afwachten wanneer hij onder het mes gaat, hoelang hij daadwerkelijk wordt opgenomen, en hoe herstel gaat.

Oohja, en toen kwam ik ook nog even met iets geks aanzetten…..Op een avond (ergens begin Januari) zat ik lekker rustig op de bank. Uur of 20.30u was het. Levi sliep, John had een etentje van het werk, en ik was heerlijk aan het bankhangen met een kop thee en de afstandsbediening binnen handbereik. Vanuit het niets voelde ik me ineens niet lekker worden. Mijn hele buik zwol zichtbaar op, kreeg flitsende zwarte vlekjes voor mijn ogen en voelde me erg dizzy. En ziek. Wat was dit???
John kon ik niet bereiken, die had geen bereik, zo bleek achteraf, in de kelder van het restaurant waar ze zaten. Wat nu??? Mama bellen.. Ik vloog naar de wc, waar alles er ineens uit kwam zetten.
En nog voelde ik me ontzettend ziek. Mama’s stem zorgde voor rust. Maar Levi werd wakker.
Strompelend liep ik naar boven. Zuchtend van misselijkheid, bang van het “gevoel om weg te zakken, en dat met alle macht proberen tegen te houden.”
Ik volgde mama’s aanwijzingen op: Lamp aan op Levi kamer zodat hij zag en wist dat ik boven was, gooi maar wat speelgoed op zijn bedje en ga zelf op je eigen bed liggen.
Uiteindelijk John te pakken gekregen en die kwam er direct aan. Uiteindelijk na 1,5 a 2 uur voelde ik me stukken beter. Alsof er niets was gebeurd! Ik liep weer vrolijk de trap af, had ook wel dorst gekregen en voelde me prima. Achteraf vertelde ik aan mijn moeder dat het de vissoep weleens kon zijn geweest die ik heerlijk had gegeten. Misschien een mossel die niet meer zo goed was?
Dus nooit meer vissoep voor mij!
Op een vrijdag zei ik tegen John: “Ik ga mosselen maken voor ons!”
Zo gezegd zo gedaan. Groente/wijn/mosselmix heerlijk prutje van gemaakt, mosselen erbij, en heerlijk gegeten! Die avond moest ik werken (ik werk als consulente voor een homepartieorganisatie) . Tegen het eind van de presentatie voel ik een enorme buikpijn opkomen. Letterlijk vliegt de knoop van mijn colbert jasje eraf en weer zwelt mijn buik gigantisch op. De gasten merkten niks aan me. Ik laat de knoop voor wat ie is. Ik ga even zitten en laat de dames maar beetje kletsen met elkaar. Ik neem een diepe zucht, in de hoop dat over het gaat. Maar dat ging het niet. Ik vraag aan de vrouw des huizes of ze even meeloopt naar de keuken. Gelukkig een groot huis, met een aparte grote leefkeuken.
Ik wankel met haar mee. Knipperend met mijn ogen, dansende zwarte vlekjes voor mijn ogen.
In de keuken zegt ze: “Gaat het? Je ziet lijkbleek!”
En ik antwoord: “Ik geloof dat ik niet zo lekker…………………………………………….”
Toen werd het donker. Ik knipperde met mijn ogen. Versuft kijk ik om mee heen. Een waslapje wordt over mn gezicht gewreven, ik zit in een stoel. 5 dames om me heen.
Ongelukkig leg ik uit dat ik me niet lekker voelde, en ik leg gelijk de link met de mossel.
Dat verhaal vertel ik aan de dames. Ik krijg weer kleur op mijn gezicht, mijn buik staat niet meer bol,en na een poosje roep ik vrolijk: “Ik ben er weer! Zullen we weer verdergaan?”

Je snapt dat ik gelijk na het weekend bij de huisarts zat. In het ziekenhuis is er inmiddels bloedgeprikt. De uitslag komt deze week.

Nu zijn jullie weer helemaal bij! Hahaha. Verder gaat alles goed hier ;)
Als laatste een heel lief filmpje van Levi op de glijbaan, bij ons in de straat.
Hoor vooral wat hij zegt als hij beneden is...hahaha