De bevalling.

Het is inmiddels iets meer dan 3 weken geleden maar beter laat dan nooit. De geboorte van Danae.

Het is dinsdagochtend half 6, de wekker gaat. Meteen dat besef: 'Vandaag word ons meisje gehaald'. Gek genoeg ben ik niet zenuwachtig, maar ongeduldig. We maken ons klaar en stappen in de auto om kwart voor 6. We moeten naar het AzM (Acedemisch Ziekenhuis Maastricht) vanuit Heerlen,een rit van ongeveer een halfuur en ik en mijn vriend zijn wat stil. Ik kijk naar mijn dikke buik en leg mijn hand erop, ik voel haar schoppen.. Ik glimlach want over 2 uur word mijn meisje gehaald en kan ik haar eindelijk vasthouden.

We zijn ruim op tijd bij de verloskamers, en een verpleegkundige komt ons tegenmoet. Ik moet eerst een uur aan de CTG.. Daar zitten we dan, met zijn tweetjes, pappa en mamma in spé. Een verpleegkundige komt na dat uur om mij een operatieschort aan te doen, een blaaskatheter in te brengen en het infuus aan te leggen. 'Over een halfuurtje kom ik je halen en dan gaan we naar de OK' zegt ze. Spannend!

'Cyrille', sis ik, ik moet plassen!' Mijn vriend kijkt me niet-begrijpend aan: 'Dan doe dat?'. Ik kijk hem boos aan: 'Ik meen het, ik pis dadelijk in m'n broek!'  'Je hebt toch een katheter' zegt ie. Die had ik ook, maar ik vond het zo raar om gewoon zo te plassen haha!

Om 8 uur word ik gehaald en op de operatietafel gelegd, jeetje en dat met mijn dikke pens, had het idee dat ik eraf ging vallen. Ik moet nog even wachten totdat de OK gereed is, en mijn vriend word meegenomen om zich om te kleden. Ik word voorgesteld aan de anesthesisten, die mijn ruggeprik gaan doen. Na een paar minuten komen ook de twee gyns die mijn keizersnede gaan uitvoeren, wensen me succes en gaan alvast naar de OK. Dan krijgen we het seintje dat we naar de OK mogen.

Jeetje, wat een veel mensen op die kamer! Ik denk bij mezelf ''waar is dat feestje, hier is dat feestje'', haha. Ik mag rechtop gaan zitten voor de ruggenprik, mijn rug word verdoofd en shit, wat is dat spul koud. Mijn operatieschort valt de hele tijd af, daar zitten mijn jut en jul, in volle glorie. Na 4 keer omhoog proberen te houden geef ik het op. Dan word ik geprikt, hij prikt mis.. Het voelt niet erg prettig, zacht uitgedrukt. Na 3 keer proberen is het nog steeds niet gelukt, ik raak langzamerhand in paniek. Een verpleegkundige komt voor me staan. 'Je doet het prima, wat krijgen jullie?' ''Een meisje''. Ik moet mijn rug weer bollen,wat nog niet meevalt met mijn buik.Na nog een paar keer te hebben misgeprikt wilt de anesthesist een algehele narcose uitvoeren. 'Is dat je vriend?' vraagt de verpleegkundige terwijl ze naar een aparte ruimte wijst. Ik kijk op, daar staat mijn vriend, compleet met mondkapje, muts en tenue. Hij kijkt me bezorgd aan vanuit een klein vierkant raampje.

Ik knik. 'Ik moet hem helaas gaan vertellen dat je een algehele narcose krijgt en hij er dus niet bij mag zijn' zegt ze. 'Nee, probeer het nog een keer alsjeblieft' zeg ik.          De gedachte dat mijn vriend niet bij de geboorte mag zijn, en ik hem zelf helemaal niet meemaak, trek ik niet en ik begin te huilen. De ruggenprik word nog 1 keer geprobeerd, en hij werkt! Yes, hij werkt, wat een opluchting!

Na op van alles te zijn aangesloten, gaat het nu echt beginnen. Ik voel wat geduw en getrek, maar ik ben een beetje van de wereld. En dan eindelijk, na wat voor mij eindeloos lijkt te duren, horen we een voorzichtig huiltje. Mijn vriend en ik kijken elkaar aan, daar is ze, ons meisje!

Mijn vriend gaat met haar mee als ze word gecheckt. Terwijl ik word dichtgenaaid, word ze nog even bij me gelegd. Ze ruikt zo lekker! Het besef dat het mijn dochtertje is, is er nog niet helemaal. 'Hoe noemen jullie haar?' 'Danae'  zeg ik terwijl ik naar mijn dochtertje kijk. Danae, voor de wereld ben je klein, maar voor ons ben je de wereld.