En dan ben je mamma!

Noah's eerste week ging supergoed. Borstvoeding liep lekker, maar meneertje schiet wel erg in de paniek als het niet snel genoeg gaat naar zijn zin (als mamma niet meteen klaar zit als 'ie wakker wordt), en dan kan 'ie heerlijk z'n koppie heen en weer slingeren, mèt tepel in z'n mond, en dan ineens loslaten, maar met z'n mond nog in standje vacuum-zuigen. AUW! En omdat 'ie in het begin lange periodes sliep en niet zo best wakker werd voor het drinken, was 'ie vaak erg hongerig en dus in paniek. En mamma had wat melkblaren die pijnlijk waren, dus ik was ook wat minder relaxed, al met al niet ideaal dus en uiteindelijk ging het dan ook mis. Kort samengevat: ondanks het commentaar van alles en iedereen dat het zo goed ging en dat het aanleggen zo makkelijk ging (nadat z'n tongriempje geknipt was op dag 2) en dat 'ie zo goed toehapte.... toch kloven. En niet zo zuinig (links is het alsof 'ie een hap genomen heeft!). En dan wordt voeden heel pijnlijk. Na 5 dagen voeden met ibuprofen en toch nog tranen in de ogen... eindelijk een afspraak bij de borstvoedingskliniek: positie aangepast want die was niet goed meer (waarschijnlijk omdat ik me zat te forceren omdat het zo'n pijn deed...), en toen kon ik ineens weer bijna helemaal pijnloos voeden. Dat was afgelopen dinsdag en nu gaat het alweer zoveel beter! De kloven zijn aan het helen en psychologisch kan mamma het ook weer aan. (Ik durfde niet meer aan te leggen op een gegeven moment want ik was bang voor de pijn...) Vandaag voor het eerst in een week (sinds m'n moeder weer naar huis is gegaan) weer naar buiten geweest voor iets anders dan de supermarkt/drogist. Gezellig wezen buurten op m'n werk, daar 2x gevoed, fijn als dat allemaal weer lekker loopt! En nu ben ik dus gewoon trots want ondanks alles heb ik het volgehouden, zonder spenen en flessen, want dat wil ik echt niet zolang de borstvoeding nog niet 100% is. Heb wel nog wat ze noemen vasospasmen, dat is echt niet fijn, maar er is weinig aan te doen. Bloed trekt dan uit je tepels, die helemaal wit worden en pijn doen als wanneer het heel erg koud is, maar 10x erger. Gebeurt bij temperatuurswisselingen zoals na het voeden, maar bij mij gaat het zowat de hele dag door. Schijn je helaas niet veel aan te kunnen doen... Mee leren leven dan maar! Verder zou ik wel wat minder melk willen hebben en een iets minder actieve toeschietreflex (help ik lek!!!!), maar goed... Ik geef borstvoeding, wat ik echt, echt, echt heel graag wilde (motivatie te lezen uit de rest van het verhaal...) en dus ben ik allang gelukkig!