Nachtje ziekenhuis met Emma

Gisteren bij thuiskomst door een paniekerige papa bijna uit de wagen getrokken, ons meisje had enkele seconden daarvoor een lelijke val van de trap gemaakt. Een grote blauwe buil op het voorhooft en een bloedneus. Jongste zoon had haar in de armen en ze was niet te troosten. Snel ijs op haar voorhoofdje gelegd en ze reageerde toch niet zoals ze gewoonlijk doet, dus hup in de maxi cosi en samen met de oudste naar de spoedafdeling gereden en geprobeerd om ons meisje tijdens de rit wakker te houden. Bij aankomst ons aangemeld en de verpleegkundige wou haar eerst bekijken. Emma was in slaap gevallen en werd niet echt wakker. Toen werd het paniek, ze werd onmiddellijk naar een box gebracht en we kregen de medeling dat het na zo'n val wel eens levensbedreigend kon zijn, daar sta je dan, slik. Gelukkig kwam er terug beweging in haar, oef. Ze kreunde een beetje. Er werd  geprobeerd om een halskraag aan te doen zodat ze niet kon bewegen maar het kleinste maatje was toch nog ietsje te groot voor ons popje. De kinderarts kwam erbij en stelde een hersenschudding vast. We moesten dus blijven voor het geval er complicaties optraden (gebeurd zelden maar ze wouden het risico niet nemen). Na een slapeloze nacht door de alarmen van de monitor en het voortdurend wekken mochten we deze namiddag terug naar huis met wekadvies voor vanacht. Ze is zichtbaar beter dan gisteren maar wil constant bij mama zijn om te drinken/zuigen als troost/tegen de hoofdpijn. We beseffen dat het veel slechter had kunnen aflopen. Voortaan dus extra aandacht voor openstaande deuren en het dichtdoen van het traphekje.