Barcelona

Ben bijna een weekje nauwelijks online geweest, was met school op studiereis naar Barcelona. Achteraf gezien was het heel leuk, wat had ik een schrik om te vertrekken. Hoe zou het daar allemaal verlopen? Hoe zou papa het stellen met 6 bengels? Zou ik thuis niet te veel missen?

Gelukkig bestaat er zoiets als skype en wifi, zo kon ik mijn gezinnetje toch nog even zien als ik het wou, een heerlijke uitvinding is dat.

Minder was het toen ik woensdag telefoon kreeg om te zeggen dat de jongste erin geslaagd was om een deeltje van haar PEG-sonde uit te trekken (deeltje die de voeding in de dunne darm brengt). Volop paniek natuurlijk en wat voelde ik mij machteloos, ik kon niks doen behalve zeggen wat papa in dat geval moest/kon doen. Het ZH gebeld en we mogen nu even proberen om de voeding via haar maagje te geven. Met een beetje geluk zetten we op het onverwachts een stap vooruit naar herstel. Opluchtig zowel bij mij als bij het thuisfront. Als het niet lukt wordt de sonde onder narcose terug geplaatst, even afwachten wat het doet.

Gisteren ben ik na een lange busreis met weinig slaap terug thuis gekomen, wat was ik blij om mijn mini en papa terug live te kunnen knuffelen.

Daarna nog eventjes rustig met zijn drietjes totdat de cavalerie thuis kwam van school. Er vloeiden toch wat traantjes maar met een klein geschenkje was dat snel over.

Ik heb nu wel de smaak te pakken en zou graag later nog eens terug gaan met mijn ventje. In mei zijn we 20j samen, ik zal hem wel eens een subtiel hintje geven, wie weet, als het maar niet met de bus is. Bovenal was het een leuke ervaring en een goede gelegenheid om mijn klasgnootjes beter te leren kennen, ik voelde me opslag een paar jaar jonger tussen al dat jong geweld. Na de busreis stond ik terug met beide voeten op de grond, voelde elk botje en spiertje in mijn lijf. Vandaag even lekker rustig aan doen en dinsdag terug starten met stage.