Rapley in het ziekenhuis

Sinds donderdag zijn we met Joas (bijna 7 mnd) in het ziekenhuis en elke dag is het weer een feest... de steeds wisselende voedingsassistenten die denken te weten hoe een baby zou moeten eten.

het begint al s ochtends vroeg als ik vraag om een boterham. Automatisch krijg ik de vraag: ' wat wil hij erop?' Zodra ik antwoord dat er niets op hoeft, omdat hij het broodje zo eet, begint de verbazing op de gezichten te komen. Ook geen boter? Weet u het zeker?

Met een argwanend gezicht gaat ze verder: en wat wil hij erbij drinken? Zal ik ranja in een tuitbekertje doen? Dus ik weer: nee dank je, hij drinkt borstvoeding. Ondertussen zie ik een denkrimpel ontstaan en even later komt er prevelend uit: ' ja, dat weet ik wel. maar ik bedoel voor bij de boterham, daar moet hij toch ook iets bij drinken?' precies, borstvoeding dus!

Om een uur of tien gaat de discussie verder als ze langskomt voor het fruit rondje. Hij wil zeker wel een fruithapje zometeen. Hoeveel gram zal ik voor hem maken? Ik vraag haar welk fruit ze hebben, waarop ze antwoord: ik maak altijd een fruithapje van peer, banaan en appel. Dat kunnen die kleinjes goed hebben. Ik negeer de opmerking en zeg: doe dan maar een banaan. Opnieuw kijkt ze me aan met een bedenkelijke frons. Is hij allergisch voor peer en appel? Nee, zeg ik, maar ik wil graag een banaan. O mevrouw, maar het fruit is alleen bedoeld voor de kindjes hoor. Ja, zeg ik, ik wil graag een banaan voor mijn zoon. Ze kijkt me bedenkelijk aan en is zichtbaar opgelucht als ze haar conclusie heeft getrokken. O, nou snap ik u. Hij eet al stukjes fruit. Hoe klein zal ik de stukjes snijden? Niet zo groot nog zeker? Ik kijk haar aan, ze bedoelt het goed. Dus voorzichtig vraag ik nogmaals om een hele banaan. Ze brengt hem even later, al zie ik aan haar gezicht dat ze nog steeds haar bedenkingen heeft.

de rest van de dag gaat ongeveer in dezelfde trant verder. Steeds als ze met het drank-karretje komen leg ik opnieuw uit dat hij nog niets anders drinkt dan borstvoeding en dat hij rond de lunch geen brood eet.

In de middag komt ze weer binnenwaaien. Mevrouw, volgens mij heeft u de etenslijs verkeerd ingevuld. U bent vergeten aan te kruizen dat het gepureerd moet zijn. Nee hoor, antwoord ik vrolijk, het hoeft niet gepureerd. Ondertussen begin ik er wel lol in te krijgen als ik het verbaasde gezicht weer zie. Maar mevrouw, hoe kan dat nu, uw kindje heeft nog geen tandjes! ze is echt ten einde raad.. voorzichtig leg ik haar iets uit over Rapley. Ze kan het bijna niet geloven.

Als ze het eten komt brengen zegt ze niets meer. Alleen: ' eet smakelijk, kleine man. Ik vind je knap hoor!' we hebben een mijlpaal overwonnen... voor het eerst Rapley in dit ziekenhuis.