Veel gebeurd

Hoi lieve meiden,

Ik heb jullie een beetje verwaarloosd de laatste tijd.

Sorry daarvoor, maar er is ook weer zo enorm veel gebeurd.

Ik ben wel zo af en toe eventjes on-line geweest met mijn I-pad, maar om een of andere reden kreeg ik daarmee geen blog geschreven.

Waar zal ik eens beginnen??

Op zaterdag 6-8 wordt ik door oma gebelt, ze voelt zich echt niet goed (al 2 weken last van luchtweginfectie) en is aan het einde van haar latijn, of ik wil komen?? Prima oma, ik maak Stacey wakker en dan komen we er zo aan. Stacey gewekt, eten, douchen en aankleden en afgezet bij mijn moeder.

Op naar oma,druk onderweg, zoals altijd in het weekend, iedereen boodschappen enzo... maar goed ben er uiteindelijk redelijk snel.

Oma is heel erg benauwd en kortademig, is op de bank wakker geworden, maar weet niet dat ze niet naar bed is gegaan. Valt ook steeds en is heel afwezig, dus HAP gebeld, komt binnen 1/2 uur. De HA vindt dat ze naar het zkh moet, want dit is niet zo goed he mevrouw??? nee inderdaad...

ambulance wordt gebeld. Op de brancard in de lift heeft ze een hartstilstand gekregen. Middels reanimatie is haar hart wel weer gaan kloppen, maar oooooh wat voelde ik me ellendig daar in mijn eentje met een oma die daar maar lag en waarop ingebeukt werd. Met spoed 2e ambulance aangekomen en toen ze "stabiel"was met spoed en sirene naar het zkh.

Daar werd ze direct beademd, want ze bleek zelf niet meer in staat om voldoende zuurstof op te nemen. Ze werd in slaap gehouden om de pijn op haar borst niet te hoeven voelen en heel veel medicijnen.

Begin van de avond kregen we een verontrustend gesprek met de arts, oma haar long bleek een hele grote zwarte vlek te hebben. Dit kon een flinke longontsteking zijn, maar ook longkanker. dat moesten ze dus nog gaan uitzoeken.

Het bleek een dag later dus kanker te zijn. Gezien haar leeftijd, haar conditie en de grote van de tumor was er niets meer aan te doen. Ze konden haar nog van de beademing afhalen zodat ze nog persoonlijk afscheid kon nemen, maar beademing verwijderen betekend ook dat ze uiteindelijk gaat stikken en heel nare dood heeft. Of haar in slaap brengen zodat ze niet meer wakker werd.

We hebben haar na een "mooie"dag waarin ze nog veel heeft kunnen schrijven en gevoelens kunnen tonen laten slapen. Zodat ze een waardige dood heeft gekregen. We zijn de hele tijd bij haar gebleven en dit vond ze echt heel erg fijn. dat kon je zien en voelen aan haar. Maar wat is het moeilijk.

Ze is 85 jaar geworden. Ze heeft een lang, zwaar maar ook liefdevol leven gehad en gelukkig onze dochter, haar achterkleindochter nog mogen ervaren.

Dat maakt het verdriet er niet minder om helaas.

de uitvaart is inmiddels achter de rug. Zwaar maar erg mooi, we hadden Stacey meegenomen, dat was wel een welkome afwisseling, want ze danste op de muziek en liep door de aula heen te kletsen. Iedereen vond het heerlijk om haar te zien en moesten soms gewoon eventjes lachen...

Nu zijn we vollop bezig met de nalatenschap, omdat mijn schoonvader (haar zoon) 2 jaar geleden is overleden moeten wij nu alles regelen... heavy hoor.

en met mijn postnatale depressie op de achtergrond is de depressie helaas weer terug......huisarts geeft aan dat een "posttraumatische ervaring"de reanimatie ervoor gezorgd kan hebben.

Dus nu heb ik medicijnen en ben ik thuis van mijn werk. Ik slaap erg slecht en ben erg sjaggie...maar hopelijk komt dat met de juiste hulp snel weer goed.

Sorry voor mijn geklaag hoor.

Ohja, afgelopen vrijdag 26-8 lees 26=2x13e....

was bezig met wat op te ruimen in appartementje van oma. Wil de zakken in de ondergrondse container gooien, gooi ik haar sleutelbos ermee in.... oliedom natuurlijk. Gemeente gebeld, gelukkig teruggevonden.

's middags nar de notaris, daar klaar, gaan we sleutels ophalen en daarna Stacey bij de oppas, onderweg naar huis rijd er een auto die stond voorgesorteerd om linksaf te slaan rechtdoor door rood en tegen onze auto aan....grrrrhhhh kan er nog wel effe bij.

Dus ik ben op van de spanning en stress.