Gevoelens en gebeurtenissen
Hoi dames het is alweer een tijdje geleden maar dan toch weer eventjes een blog van mijn kant.
De afgelopen week is een hele heftige week geweest waarin ik mezelf weer eens een spiegel kreeg voorgehouden.
Zoals al heel lang bij mezelf bekend ben ik aardig perfectionistisch van aard, geen probleem op zich, maar soms loop je jezelf dan voorbij. Zoals nu dus ook weer het geval was.
Nadat mijn zwangerschap ook geen roze wolk is geweest had ik gehoopt nu eindelijk eens lekker van het moederschap, onze dochter en mijn zwangerschap te kunnen gaan genieten.
Natuurlijk zijn er wel heel veel positieve dingen gebeurd, zoals de geboorte van onze mooie dochter, echt mijn alles en ons huwelijk, met daarbij een geweldig verrassingsfeest.
Maar toch, naar mijn idee is het hier altijd een puinhoop en heb ik altijd meer rotzooi en ongestructureerde huishouden als menigeen... maar dat ligt aan mijn perfectionisme. Voel me schuldig dat ik lekker ga wandelen met mijn dochter in plaats van de bovenverdieping poetsen.
Het klopt, ik loop ook achter de feiten aan, maar dat komt omdat ik niet weet waar te beginnen en anders zou het gewoon een kwestie van bijhouden zijn.
Maar ik wil alles goed doen, een supergoede moeder zijn, een liefdevolle vrouw zijn, uitstekende kok, poetsende huisvrouw en daarnaast ook nog eens een geweldig in bed, hahaha, nouja dat laatste dat lukt me nog wel. maar de rest valt me momenteel erg zwaar.
Dit heeft niet alleen met de komst van onze dochter te maken hoor, gelukiig of helaas niet. Maar daardoor leer je wel je prioriteiten anders te stellen, want als ik niet met haar bezig ben, dan voel ik me pas echt schuldig.
In mijn achterhoofd weet ik ook wel dat je niet overal in kunt uitblinken en alles goed kunt doen, maarja zie die knop maar eens om te zetten.
Vorige week is er iemand geweest van moeder en baby voor een interventie, dat houdt in dat ze opnames van je maken als je met je kindje bezig bent. Want naar mijn idee deed ik dat ook niet zo goed als mijn mannetje. Vandaag kregen we daar de bespreking over. Ze hadden Stacey gefilmd toen ze in de tummytub ging en hoe ze op mij reageerde en ik op haar. Eigenlijk was het allemaal super positief.
Als ik kijk hoe goed Harry het met haar doet, zie ik hoe ze daar op reageerd en dat ze hem helemaal het einde vindt, maar bij mezelf zie ik het meer als routine, daarom is het voor mijn zelfvertrouwen wel even een oppepper geworden hoor, heerlijk dat snoetje en dat terwijl ik met haar bezig ben en niet papa.
Als ik kijk hoe goed Harry het met haar doet, zie ik hoe ze daar op reageerd en dat ze hem helemaal het einde vindt, maar bij mezelf zie ik het meer als routine, daarom is het voor mijn zelfvertrouwen wel even een oppepper geworden hoor, heerlijk dat snoetje en dat terwijl ik met haar bezig ben en niet papa.
Nou goed, dan nog wat andere dingetjes, we hebben 1 van onze 2 katten weg gedaan. Scarface, met pijn in mijn hart, maar weet dat het beter is. Deze kat kregen we vorig jaar via de buurvrouw, zij is dierenarts en had via de dierenambulance een katje binnen gekregen met 'n ontstoken oogje, dit oogje moest verwijderd worden en ze kon dit beestje niet naar het asiel laten brengen. Ze kon het zelf niet in huis halen, omdat haar man allergisch is. Maar goed wij hebben hem dus "geadopteerd". Sinds het einde van mijn zwangerschap werd er erg veel gevochten door de 2 katten en vlogen de plukken haar door de huiskamer. en omdat ik het graag schoon en netjes heb, werd ik er echt helemaal gestoord van.
Dus na overleg met mijn mannetje, viel me erg zwaar, hebben we besloten om hem weg te doen. Onze buurvrouw is inmiddels verhuisd naar een groter huis, met meer grond, dus ze heeft hem voor ons meegenomen en heeft een eigen kamertje in het huis, waar haar man niet mag komen, hihihi. dus ook dat is een zorg minder.
Dan heb ik al jaren een haat-liefde verhouding met mijn broertje. Het is en blijft mijn broertje maar hij kan niet zo goed voor zichzelf zorgen.
Mijn perfectionisme komt ook eigenlijk doordat hij vroeger al erg moeilijk was en ik probeerde maar zo rustig en goed mogelijk alles te doen, om mijn ouders niet tot last te zijn.
Dat is me dus aardig gelukt, hahahaha. Weet ook wel dat ik vroeger als mijn ouders wel eens ruzie hadden, altijd boos werd dat de ruzie weer eens over mijn broertje ging en nooit om mij!!!
Maar goed, hij is sinds de geboorte van Stacey weer een beetje in the picture, mijn ouders hadden helemaal geen contact meer met hem maar voor onze bruilof suprise party hadden ze hem toch ook uitgenodigd.
Toen bleek het wel heel erg slecht met hem te gaan.
Zijn baan kwijt, huis kwijt, vriendin kwijt, hond kwijt en ook geen geld..... Dus nouja, dan moet er nu echt iets gaan veranderen.
Heb hem toen gezegd dat hij eens met de billen bloot moest en zijn problemen onder de loep moest nemen en de consequenties ervan accepteren en in oplossingen gaan denken.
Dus met hem naar de huisarts voor psychologische hulp, schuldhulpverlening, hulp in verslavingszorg en natuurlijk alles weer op de rit zien te krijgen.
Mijn ouders hebben hem financieel even ondersteund, door zijn woonruimte en borg te betalen, maar omdat hij geen uitkering kreeg had meneer geen inkomen en zat heel erg veel, lees bijna iedere dag, hier op de bank mee te eten en ook nog eens vragen, lees zeuren voor shag/sigaretten.
Sinds vorige week heeft hij een baan gevonden en gaat hij nu voor een 1/2 jaar naar Mallorca. Dit is geen oplossing voor zijn problemen, maar wellicht dat hij nu toch een stukje positieviteit opvangt door alle zon daar.
Dus ook wat dat betrefd is het nu een stuk rustigerd.
Op het werk heb ik inmiddels een gesprek gehad omtrent mijn werkdagen en tijden en de afspraken zoals ik ze gemaakt had blijven. Afspraak is afspraak.
Wel heb ik een boekje open gedaan dat ik het nergens op vindt slaan dat niemand van de leiding contact heeft opgenomen met mij, geen kraamvisite heeft gedaan of zelfs maar een kaartje heeft gestuurd om ons te feliciteren met de geboorte van onze dochter. Alle contact die er in mijn 4,5 maand afwezigheid is geweest is steeds vanuit mijn initiatief geweest en dat vindt ik schandalig.
Wel heb ik een boekje open gedaan dat ik het nergens op vindt slaan dat niemand van de leiding contact heeft opgenomen met mij, geen kraamvisite heeft gedaan of zelfs maar een kaartje heeft gestuurd om ons te feliciteren met de geboorte van onze dochter. Alle contact die er in mijn 4,5 maand afwezigheid is geweest is steeds vanuit mijn initiatief geweest en dat vindt ik schandalig.
Wellicht zou ik het allemaal in wat meer perspectief moeten zien. Ondanks dat het hier nu regent, begint nu langzaam aan de zon weer een beetje te schijnen. Nu maar hopen dat hij echt gaat schijnen en we lekker veel van het mooie weer kunnen gaan genieten, zodat het extra genieten is van onze mooie meid.
Sorry voor dit geklaag, maar het lucht me zo enorm op.
Liefs Karin
reacties (0)