Je zou me vermoorden quote van de week

Wat een week.  Pffff.  Wat een gewone controle moest worden eindigde in een opname.

Dinsdag moest ik op nacontrole bij de gynaecoloog in het ziekenhuis.  Onderweg ernaartoe bleef ik maar huilen; ik zag er zo tegenop.  Terug naar de plek waar we 3 maanden geleden te horen kregen dat we zwanger waren: oooo wat waren we gelukkig.  Vol spanning in de wachtzaal wachten op de echo, opgelucht buitenkomen want het zag er allemaal goed uit.  Twee weken later kregen we daar dan te horen dat ons kindje afwijkingen had; je weet niet wat je overkomt. Hartverscheurend. En dan voor de punctie weer in die wachtzaal zitten tussen de 'gelukkig zwangeren'; ik neem een tijdschrift en doe alsof ik lees want het interesseert me helemaal niet.  Ik wil gewoon niet dat ze me aanspreken.  Waarom hebben zoveel zwangere vrouwen de behoefte om aan wildvreemde andere zwangeren in de wachtzaal te vragen hoever ze is en of het de eerste is?  

Ook dinsdag hoopte ik dat ik niet lang tussen die bolle buiken moest wachten.  Opgelucht was ik toen ik de gynae mijn naam hoorde roepen. Onthutst was ik toen hij me vroeg?  En heb je het al verwerkt?  Aan zijn grijs haar te zien ben ik niet zijn eerste patiënte die dit heeft meegemaakt.  Beseft hij dan niet dat je dit niet kan verwerken?  Hoe moet je op 6 weken tijd verwerkt krijgen  dat je een beslissing hebt moeten nemen over het leven van je ongeboren kind?  Zoiets kan je toch nooit verwerken; het zal een troost voor me zijn te weten dat ik ooit een manier zal vinden om ermee om te gaan.  

Tja, ben gewoon moe maar ja een echo blijkt nodig omdat ik nog steeds bloedverlies heb.  En dan valt het woord 'curretage'; ik weet niet wat ik hoor.  Neee dit wil ik niet, ik wil over vijf dagen gewoon op vakantie vertrekken zoals gepland en daar gaan zwemmen in het supermooi zwembad. Ik wil weg met mijn gezinnetje om samen even zonder zorgen over mijn lichaam samen te zijn.  Ik heb geen tijd voor een opname; ik moet mijn koffers nog pakken (heb dat niet durven zeggen).
Ik wil niet mee naar het ziekenhuis; niet nog een keer geconfronteerd worden met al die emoties.  
Hoezo onder narcose?  Nee dat wil ik niet; doe maar zonder ik wil niet weer een nare bijwerking krijgen.  Doe maar zonder!  Nou dat doe ik dus niet; je zou me vermoorden, was zijn antwoord.  Ik mag eerst op vakantie en de curretage wordt voor na mijn vakantie ingepland.

Maar daar bleef het niet bij; bij mij loopt altijd alles anders.  Gisteren werd ik wakker en ik zat helemaal onder het bloed.  Terug naar mijn grijzaard: de curretage is nu dringend dus vandaag kon ik weer eens richting ziekenhuis.  Er zat nog een stukje placenta heel erg vast aan de baarmoeder en heb redelijk wat bloed verloren.  Ik hoop dat dit het laatste stukje is van de medische mallemolen.  Ik wil gewoon aan mijn verdriet werken; gewoon aan ons zoontje kunnen denken.  

Mijn badpak zal ik niet moeten meenemen; heb dus minder tijd nodig voor het pakken van de koffers.  Heet dat dan positief denken?