Het gaat nog steeds niet goed

Hey kanjer, wat dapper dat je allemaal opschrijft wat je voelt! Ondanks dat bepaalde hormoonschommelingen erbij horen, is dit natuurlijk meer dan dat. Het komt helaas zoveel voor, maar er wordt nog zo ontzettend weinig over geschreven. Werd er maar meer over geschreven, dan ging het taboe er wat vanaf en zou je je misschien wat minder "afwijkend" voelen. Je doet het hartstikke goed en dan te bedenken dat je ook nog een peuterpuber om je heen hebt lopen. Neem in deze periode vooral niet te snel beslissingen. Ik weet niet waar je woont, maar veel ziekenhuizen hebben een POP poli. Dat is een polikliniek in het ziekenhuis waarbij de vakgroepen Psychiatrie, Obstetrie (verloskunde) en Pediatrie samenwerken om vrouwen zoals jij te helpen! Ongeveer twee op de tien zwangere vrouwen en kraamvrouwen heeft een psychiatrische aandoening zoals een depressieve stoornis, een paniekstoornis, een postpartum (na de bevalling) psychose of een postpartum depressie. Niks om je voor te schamen! Een psychiatrische ziekte tijdens een zwangerschap of na de bevalling heeft negatieve gevolgen voor het welbevinden van de (aanstaande) moeder. Psychiatrische stoornissen tijdens de zwangerschap kunnen leiden tot obstetrische (verloskundige) complicaties en na de bevalling tot een verstoorde moeder-kind band. Bovendien keren deze problemen vaak terug (hoge recidiefkans). Met de klachten die jij beschrijft, kunnen ze je echt goed helpen! Hou vol en blijf bij jezelf! Je aanpassen aan de ander, door een masker op te zetten en te glimlachen terwijl je down bent, kost je zoveel energie en die kan je wel op een andere manier gebruiken! Ps. als je VK denkt dat het overwaait, spreek haar er dan vooral op aan dat dat voor jou niet zo voelt. Zij is er voor jou en niet andersom!! Je bent een topper!!!

Och meisie toch!! Wat vervelend! Blijven aankaarten vk/ psycholoog, anders andere dokter! Want dit gaat niet goed!

Jeetje meid wat rot dat je je zo voelt als je ff lkker van je af wil praten of hulp met de kleine meid nodig heb moet je het maar zeggen hoor je woont niet zover van mij vandaan dus je kan altijd even langs komen hoor! Xxx

Ik herken je heel erg. Afgelopen winter een verschrikkelijke depressie gehad en nu met de zws van mn 2e spelen de hormonen ook verschrikkelijk erbij op en voel ik me vaak zo rot en depressief. Ook veel spanningen tussen mij en mn man. Ik heb een dochter van 2 jaar en 4 maand en ze is heel druk en aandacht eisend. Ik heb veel hulp gehad maar ben er laatste tijd ff mee gestopt na 2 jaar. Heb nog wel antidepressiva gelukkig. Het is zwaar en moeilijk meid. Ik wens je veel sterkte en praat ook met je man over wat je voelt en nodig hebt. Ze hebben vaak geen idee wat ze zouden moeten doen om te helpen.

ik zou lekker aan de anti depressiva gaan. een vriendin van mij is voor haar zwangerschap gestopt maar ze viel in een diep dal. halverwege de zwangerschap in overleg met de huisarts weer begonnen en ze kon eindelijk weer genieten van het leven. nu de baby er is voelt ze zich beter dan ooit. Ze slikt nog wel trouw haar anti depressiva. soms heeft praten geen zin maar heb je gewoon dat ene stofje nodig uit een pilletje. Heb je wel dingen waar je wel gelukkig van word? kan je dat niet meer gaan doen? En beetje dom vraag misschien, maar kan je man echt niet de weekenden vrij? dan kan je in ieder geval naar het weekend toe leven en kunnen jullie leuke dingen doen waar je weer positieve energie van krijgt! Sterkte!

Zoek goede hulp via je huisarts!!voordat je dingen doet waar je spijt van hebt! Sterkte

Hey meid ik las je blog en moest reageren. Ik heb 13 jaar lang geleefd met een moeder die manisch depressief was. Ga opzoek na goede hulp en therapie. Ga werken aan jezelf hoe moeilijk ook en pak alle handvaten aan die je kan krijgen aan. Praat veel! Praat over al je gedachtes en schrijf! Scheld en schreeuw en wees vooral boos laat die emoties eruit! Krop niks weg want het komt tien keer zo hard terug!

Ik snap je helemaal. Ik was bij de zwangerschap van mijn dochter ook zover. Willen scheiden enzo komt echt door je hormonen. Zorg dat je iemand hebt waar je mee kunt praten. Iemand bij wie je je hart kunt luchten. Dat heeft mij erg geholpen ook al hebben ze me wel extra in de gaten gehouden na mijn bevalling zelfs nog. Het is momenteel allemaal moeilijk jij wil wel dingen maar je lichaam niet en als je dan iets hebt gedaan dan krijg je daar later spijt van omdat je lichaam je ervoor "strafr". Mocht je willen kletsen dan mag je me wel een pbeetje sturen. Sterkte

Neem zsm contact op met de psycholoog dat de verwijzing NU nodig is, ondersteuning thuis is geen luxe maar een must!!! En geen twee uur per week, maar ruim meer. Opvoedondersteuning zodat je weer meer in je kracht komt als ouder, psychologische ondersteuning voor jezelf en praktische ondersteuning om de boel draaiend te houden (en dit het liefst in een persoon die een paar keer per week bij je kan komen). Je kunt ook morgen de huisartsenpost al bellen of maandag je huisarts. Je huisarts kan rechtstreeks verwijzen naar allerlei vormen van ondersteuning thuis. Dit kan echt niet langer doorgaan zo, voor je kleintjes niet, maar vooral ook voor jezelf niet. Ondersteuning thuis zal je depressie misschien niet oplossen, maar je hopelijk wat meer ruimte geven om het vol te houden tot de ergste storm is gaan liggen. Daarbij moet ook echt je partner gaan bijspringen. Dat hij zoveel werkt, kan inmiddels geen goede reden meer zijn. Ik snap dat het voor hem zoeken zal worden hoe hij dit zal moeten gaan doen, maar wie weet zijn er wel oplossingen. Hij kan het op zn minst met zn baas bespreekbaar maken. Als jij omvalt, moet er ook iets gebeuren, het is slimmer om dat voor te zijn. Misschien is het een overweging om Lizzy de komende tijd (tot ruim na je bevalling) een (of twee) dag per week naar en dagverblijf of oppas te brengen? Kost wel wat natuurlijk, maar geeft jou wel een hele dag rust per week. Of misschien heb je lieve buren die af en toe een uurtje willen opletten, zodat jij kan slapen? Of die tijdelijk iets anders van je kunnen overpakken, het opruimen en aanpakken van het kamertje bijvoorbeeld? Ik snap dat je met een depressie niet meer in acties kan denken, maar ik hoop dat het je lukt om balletjes te laten rollen, zodat je vooruit gaat ipv stilstaan/achteruit, zoals nu.

Joh, dit móet je echt met je man delen. Zo kan het dus niet op dit moment. Jij hebt sowieso meer steun van hem nodig. Dan moet hij voorlopig misschien 2 dagen in de week zorgverlof opnemen ofzo. Maar als het zo blijft, heb je straks niet alleen een prenatale, maar ook een postnatale depressie- en dan moet hij toch ook voor zijn gezin zorgen. Dus beter nu om dat te voorkomen!!! En bel je psycholoog nog eens om te vragen hoe dat nou zit met die hulp... Veel sterkte!!!

Kan je man niet vrij nemen? Je gaat niet weg bij hem toch hoop ik? Al wil je dat doe dat pas over paar maanden. Je zit onder de hormonen en kan duidelijk niet helder denken. Ik vind dat je man even vrij moet nemen van zn werk. Kan dat? Hij moet wel heel goede reden hebben om dit niet de doen!!! Misschien kun je proberen wat voor jezelf te doen waar je kindje ook heen kan. Bijv sportschool met opvang of doe vrijwilligerswerk in speelotheek en dan kan je kindje spelen. Sterkte!

Aww.. zo voelde ik me ook aantal weken geleden, komt echt wel goed na de bevalling! Ik wilde mn hele zs scheiden zonder reden.. En huilen? Dat kon ik de hele dag wel! Ben blij dat ik bevallen ben, maar echt paar weken nog dan voel je je vast een stuk beter!

Och meid toch. Ik heb me nog nooit gewogen bij de VK en ben het een volgende keer ook niet van plan. en verder. Zoek steun!!!! Niemand hoort zich zo te voelen. x

Klinkt echt niet goed, deel dit gauw nog,als met j dokter, zodat j doorverwezen kan worden! Je hebt echt iemand nodig die je hoort.

Hey Ik herken dit heel erg maar dan voor mijn kids heb veel therapie gehad en gelukkig weer op de been ..slik nog wel seroquel 25 mg laagste dosis en dat houd me stabiel voor nu..heb ook geleerd om per dag alles te bekijken en niet meer na morge kijken.. Ik weet hoe kut je je voelt meid..dikke knuff

Och meid! Wat een strijd. Ik weeg ook niet bij de verloskundige, vanwege het anorexia in het verleden. Je mag gewoon weigeren hoor! Prozac mag je veilig gebruiken tijdens zwangerschap, misschien geeft dat wat rust?

heb je ouders die een beetje bij kunnen springen? En msch toch nog eens naar de huisarts gaan en dit allemaal aangeven.