Van moeiteloos 8 km hardlopen naar....

... vermoeid na een trap oplopen.

Ik ben moe. Niet een klein beetje... ik ben STUK!

Wat zo'n klein schildkliertje met je kan doen.... het is ongelovelijk!

En de onbegrip is om van te tollen! Ik wou dat ik zomaar moe was, even een paar nachten vroeg op bed maar helaas. Op het moment dat manlief het huis binnenstapt na zijn werk (6 dagen per week) verdwijn ik naar boven, om plat te gaan. 

De kilo;s vliegen er van af en waar ik er eerst blij mee was beginnen de stoelen nu toch wel hard te worden onder mijn kont.

Ik voel me schuldig tegenover de kinderen omdat ik ze niet kan geven wat ze verdienen, ik voel me schuldig naar mijn man.. omdat hij nog zoveel moet doen!

Ik ben jaloers op de overbuurman, die sportief op zijn wielrenfiets stapt om 2,5 uur later bezweet en lachend terug te komen.

De neiging om te gaan smeken om aub die schildklier eruit te halen bij de internist, ik slik liever de rest van mijn leven thyrax dan nog me een week zo voelen.

Nog een paar maanden te gaan...  en ondertussen mijn best doen om te genieten van de kinderen! Want die tijd krijg ik niet meer terug! 

Aanvulling: k krijg geen medicatie omdat dit tijdelijk is. Ik zit nu in een piek waarin hij steeds sneller gaat, dadelijk gaat hij steeds trager totdat hij ermee stopt en daarvoor krijg ik dan medicijnen. Maar nu moet ik de komende maanden hiermee leven.