Thijmen

Het geboorte verhaal van Thijmen.

Vrijdag 23 januari was de controle bij de gynaecoloog gepland om 11.00 bij 40 weken en 2 dagen zwangerschap. Ik had de vorige keer al gevraagd of het mogelijk was dat ze me dan zouden strippen en dat kon.

De controles waren goed. Er werd meteen een afspraak gemaakt voor een inleiding op woensdag 28 januari. Eerder dan bij 41 weken was echt onbespreekbaar helaas. Ik was er klaar voor, maar de baby moest zelf aangeven wanneer hij geboren wilde worden. Pas na 41 weken was er extra risico voor de baby en was medisch ingrijpen noodzakelijk.

Toen ging ze me strippen. Ik bleek al 3 cm ontsluiting te hebben en het voelde erg week aan. In tegenstelling tot was ze eerder zei mocht ik bellen als ik regelmatig harde buiken kreeg. Dan zouden ze de vliezen doorprikken en zou de bevalling beginnen. Met deze boodschap gingen we weer naar huis.

Thuis kreeg ik inderdaad harde buiken, maar eigenlijk vooral als ik stond en liep. Dus ik heb de hele middag in huis rondgelopen, ik kreeg er spierpijn van. Maar meer dan een harde buik werd het niet. Na het eten, om half 7 belde ik het ziekenhuis om te bespreken wat de verloskundige had gezegd die ochtend. Maar nee, ik klonk nog veel te relaxed, ik moest nog even afwachten en als de harde buiken pijnlijker werden en ook in rust aanwezig bleven mocht ik weer bellen….. balen…..

Deze nacht zou het gaan ijzelen. Daarom kwamen opa en oma Mila halen voor de nacht. De kans was immers redelijk aanwezig dat de bevalling toch zou doorzetten en ik zou me niet relaxed voelen als mila dan bij opa en oma in de auto zou moeten stappen.

Rond half 8 werden de harde buiken pijnlijker en durfde ik wel van een wee te spreken. Elke 3-5 minuten en ze duurden ongeveer 30-45 seconden. Maar ik kon nog wel praten tijdens een wee. Ik wilde niet te vroeg bellen dus wachtte af. Tegen 22.00 zakten de weeen ineens weg. Wat baalde ik! Had ik nu maar gewoon gebeld! Ik vroeg mijn vriend om toch maar te bellen met de mededeling dat ik elke 5 minuten een wee had die 1 minuut duurde. Ik verwachtte namelijk dat ik met mijn ontsluiting toch niet meer naar huis gestuurd zou worden als ik eenmaal in het ziekenhuis was. Maar nee….. je moet eerlijk zijn, dat is toch niet goed voor de baby! Ik werd echt een beetje boos op hem.

Toen ik geaccepteerd had dat ik dan maar woensdag ingeleid zou worden kwamen de weeen weer wat terug om 23.20. Om 0.15 hebben we het ziekenhuis gebeld en we mochten komen. Heel heftig waren de weeen echter niet. We hebben de auto dus ook gewoon op de parkeerplaats geparkeerd en zijn door de wind en de vieskou naar de ingang gewandeld, en zonder rolstoel naar de kraamsuites gegaan.

Ik werd aan het CTG gelegd, gelukkig bleven de weeen komen en leken ze zelfs heviger te worden. Tegen 2 uur werd ik gecontroleerd: 4 cm. De vliezen werden gebroken. Er kwam veel minder vruchtwater vrij dan ik verwacht had. Ik ben daarna even onder de douche gegaan. Of ik heb bijna geen weeen gehad, of ik kon ze daardoor heel goed opvangen, maar dit ging prima. Omdat ik een beetje duizelig werd ben ik daarna weer naar de kamer gegaan. De weeen werden toen wat heviger maar ik kon ze toen goed opvangen. Ik zat op een krukje en als ik een wee kreeg ging ik staan en hangen over het aankleedkussen. Ik besloot toen dat ik geen pijnstilling nodig had, zo ging het wel lukken.

Om 3.15 werd ik weer gecontroleerd: 5 cm, maar ze voelde nog een randje vliezen. Toen deze vliezen gebroken werden kwam er pas echt een plas vruchtwater vrij! En de weeen werden ook ineens veel heviger. Oke, ze werden heel heftig, ik wilde toch dat pompje remifentanyl. Ik moest weer 15 min aan het CTG. Maar jeeee, wat duurde het lang voordat ik die pijnstillers kreeg, en nee, deze pijn was te erg, ik wilde toch een ruggeprik.

Dus op de knop gedrukt en toen de verpleegkundige kwam vertelde ze me doodleuk: nee. Ik zei wat nee en raakte een beetje in paniek. Tegen de tijd dat de anesthesist er is is je baby al geboren. Dus dat pompje werd aangesloten. Opeens voelde ik me warm worden en merkte ik dat de weeen beter te controleren werden. Eigenlijk viel ik tussen de weeen door in slaap. Mijn vriend dacht dat ik ‘wegviel’ en riep een beetje in paniek mijn naam, ik weer geirriteerd dat hij me wakker maakte…..

Zo bracht ik het tot volledige ontsluiting. Ik viel tussen de weeen in slaap en bij een wee had ik veel pijn en probeerde ik te puffen (en volgens mij heb ik ook wel gekrijst en gegild) maar daarna viel ik weer in slaap.

Ineens werd ik wakker gemaakt (5.55), er moest even gevoeld worden. Ineens had ik 10 cm ontsluiting! Bij de volgende wee mocht ik mijn benen pakken en actief mee gaan persen. De pijnstilling zou uitgezet worden.

Toen ik een beetje perste deed het hartstikke veel pijn. Ik kon de omschakeling van slapen naar persen niet maken, ik voelde ook geen persdrang. Ik was bang voor de pijn en smeekte om nog wat pijnstillers maar ik werd vrij streng toegesproken dat dit niet kon omdat ik toch wel de geboorte van mijn kindje wilde meemaken???? Ik begon te huilen, raakte in paniek en dacht echt dat ik het niet kon. Jeee wat deed het pijn. Toen ik toch wat begon te persen (ik had geen andere keus), afgewisseld met huilen en gillen, voelde ik hem ineens naar beneden schieten. Toen deed het pas echt pijn! De gynaecoloog vroeg me of ik wist wat dit betekende. Ja, het hoofdje staat!!! Ze beloofde dat hij bij de volgende wee geboren zou worden. Ik had nog steeds geen echte persdrang maar het was wachten op een wee. Ooooo wat deed het pijn, ik rolde bijna het bed uit! Toen er weer een wee kwam perste ik mee, maar mijn zoontje werd nog niet geboren. Ik had het niet meer, dacht dat dit het einde was. Ik voelde dat koppie tussen mijn benen. Toen kreeg ik ineens persdrang en perste ik hem eruit. Het was toen 6.20.

Thijmen huilde direkt, was mooi roze en werd meteen op me gelegd. Ik was minstens zo gelukkig dat het over was dan dat Thijmen gezond was. Tijdens mijn vorige bevalling heb ik een manuele placenta verwijdering en fluxus gehad. Dus nu was daar extra aandacht voor. Gelukkig viel het bloedverlies mee en de placenta kwam vrij snel, 6 minuten na Thijmen. Er bleek een knoop in de navelstreng te zitten!

Met Thijmen op mijn borst werd ik gehecht. Een van mijn schaamlippen was in tweeen gespeten en ik was een beetje uitgescheurd, 5 hechtingen, waarvan er een paar eigenlijk niet te verdoven waren. Misschien ben ik wat kleinzerig maar dit was zeker ook geen pretje! Tijdens het hechten rilde ik heel erg en ik kreeg krampen in mijn been.

Eindelijk was het dan voorbij. Thijmen werd gewogen: 3884 gram en bleek erg lang te zijn, ongeveer 54 cm, romper maat 50 was te klein. Hij bleek helemaal gezond. Na een flesje werd hij in zijn bakkie gelegd en is hij in slaap gevallen.

Ik was vooral aan het huilen, zo kende ik mezelf niet, maar oooo wat moest ik huilen. Ik was helemaal van de kaart.

Na het douchen, ontbijten en de afwikkeling van de papieren zijn we lekker met zijn drietjes naar huis gegaan. Het was een pijnlijke, pittige bevalling maar gelukkig zonder complicaties dit keer!