Lisa

Gisteren was echt een fantastische dag!

Mijn schoonzus werd vanaf eergisteren ingeleid. Maar dat begon met wat tabletjes om de baarmoedermond te doen rijpen. Daar kreeg ze wat harde buiken van, maar meer ook niet. Omdat ze was opgenomen in het ziekenhuis waar ik werk kon ik natuurlijk lekker vaak op bezoek komen. Om 8 uur kregen we nog een sms dat er die dag niks gebeurd was. Hele nacht niks gehoord. Volgende ochtend sms ik nog: nieuwe dag, nieuwe kansen, zou de baby dan vandaag geboren worden??? Daarna ben ik naar mijn werk gegaan en had ik een volle poli die ochtend. Uiteraard zat mijn telefoon wel in mijn jas verstopt.

Om half 11 werd ik gebeld op mijn telefoon. Er zat een patient tegenover mij dus ik kan niet opnemen. Toen ik de beller wegdrukte zag ik dat het mijn broertje was!! Jeee, die zou nooit gewoon bellen, zou eerder een sms krijgen! Toen belde hij weer, maar ik kon echt niet opnemen, dus zei heel kort dat ik zo terug zou bellen. Mijn broertje helemaal beteuterd: oo, oke. Daarna werd ik weer gebeld: mijn moeder, ook maar weggedrukt, maar nu wist ik zeker dat er iets gebeurd was. Heb de patient zo'n beetje de deur uitgeschopt en toen snel bellen. Mijn broertje was in gesprek, dan mijn schoonzus proberen.

En toen hoorde ik het: Ik was peettante geworden, van Lisa, 3380 gram, geboren die dag om 7.33. Alles was goed en ik mocht langskomen! Fantastisch, tranen in mijn ogen. Nadat mijn schoonzus om 20.00 nog even in bad was gegaan zijn de vliezen spontaan gebroken en kwamen de weeen snel opgang en hebben de hele nacht geduurd.

Tja, en toen moest ik nog 5 patienten. Ik kon amper mijn concentratie erbij houden en ik wist niet hoe snel ik na de poli richting gynaecologie moest rennen. Ik was de eerste die Lisa zag (na mijn broer en schoonzus natuurlijk). En wat was ze mooi en klein!!! Ze gaf geen kik en heeft alleen maar geslapen.

In de avond ben ik nog even met mijn vriend en ouders geweest. Ze lag nog steeds net zo tevreden te slapen. Tja, en als we dan toch samen in het ziekenhuis zijn is het toch ook wel verleidelijk om effe langs mijn eigen afdeling te lopen voor dat echo apparaat. Dus mijn vriend en ik hebben ook nog even naar onze eigen kleine gespiekt.

Toen ik de echokop op mijn buik zette gebeurde er eerst 10 sec niks. Kruimeltje lag doodstil en mijn hart stond even (10 sec) stil. Maar ineens begon hij te springen, mijn vriend die schrok er gewoon van: hij beweegt! Ja, dat had hij nog niet gezien. Dit keer kon je heel goed zien dat er 5 vingertjes aan de handjes zaten en dat hij echt al een voetje met hak ed heeft. Lekker aan het spartelen en volgens mij ook duimen.

Daarna uitgeput naar huis. Ik was op deze fantastisch dag 12 weken en 4 dagen zwanger. En de enige klachten die ik nu nog heb zijn forse moeheid op het einde van de dag en soms wat duizelig en slap op de benen. Maar meer niet. Begin heel langzaam wat dikker te worden en daar ben ik maar wat trots op!