Omdat ik de vorige keer zo ontstellend verdrietig was toen ik ongesteld werd en het zo lang bleef, bijna een week, leek het mij verstandiger een keer bij een psycholoog langs te gaan. En de eerste afspraak was vanmiddag.
Nou, ik had weer een goede uitgezocht hoor: een lesbische vrouw die samen met haar partner IUI en IVF heeft doorlopen, 4 keer een miskraam en uiteindelijk geen kindertjes. Als iemand snapt wat ik bedoel, dan is zij het wel!!!
Zij begon te vragen met wie ik was, partner, kinderen..... tja, meteen de spijker op zijn kop, dat was het probleem. Dus ik een beetje vertellen enzo, zegt ze: ben jij iemand van zwart-wit denken. Uhhhm, tja, weer de spijker op zijn kop. Dus ze wilde weten hoe dat zo gekomen was. Mijn jeugd is niet altijd rooskleurig geweest en was eigenlijk van plan om daar niks over te zeggen, vind dat er echt volkomen buiten staan. Maar ja, ik ben zo'n open boek altijd, kon dat natuurlijk niet verbergen.... Dus alle drama's van vroeger binnen ons gezin op tafel gegooid, mijn eigen overlevingsstrategieen er bovenop. En zodoende kwamen we mogelijk tot een bepaalde behandeling. De bedoeling is dat ik wat positiever ga proberen te denken als ik weer ongi wordt: niet van het gaat NOOIT meer lukken maar: deze keer is het ons niet gegund maar er komen nog veel meer kansen.En dat ik dan best even verdrietig mag zijn maar dat ik ook na een tijdje weer kan genieten van het leven. Ik moet niet de komende 10 jaar de helft van de tijd liggen huilen en depressief wezen zijn....
Zij had een bepaalde cursus met mediteren en cognitieve gedragstherapie hiervoor en ik mag haar bellen op het moment dat ik weer ongi wordt, dan kunnen we dan ter plekke het probleem aanpakken.
Dat laatste vind ik erg fijn, maar dat eerste lijkt me eigenlijk helemaal niks. Ik ben geen meditatie typje. Dan moet ik enorm haasten om ergens te komen om dan te proberen weer de rust in me te vinden...... het lijkt me uitermate moeilijk om mijn karakter/ manier van denken te veranderen, maar goed, ik wil het best wel proberen.
Alleen.... ik voel me nu juist zo goed en optimistisch met die IUI dat ik nu eigenlijk denk: ik mag toch ook wel verdrietig zijn als ik ongi wordt? Tja, goed dat ik geweest ben en ik hoop maar dat het volgende telefoontje gaat over: ik ben zwanger, ik kom pas weer bij een miskraam..... en dat ik dan die gedragstherapie mag skippen.....
reacties (0)