Hoop verloren

He dames,

Ik kan mijn ongi van afgelopen woensdag niet meer van me af zetten. Blijf hopen op een innestelingsbloeding, maar de testen zijn toch echt negatief. Het is gewoon weer niet gelukt. En het wreet aan me. Ik ben al de hele week aan het snauwen tegen mijn vriend, en zodra het woordje baby of zwangerschap valt, barst ik in huilen uit. Zo werd afgelopen vrijdag het rooster voor het komende half jaar op mijn werk besproken (zit in de roostercommissie), en ik kon alleen maar denken aan mijn ongi en de mogelijke IUI deze zomer. Was zooo misselijk steeds. Ik dacht: laat ik het maar gewoon weer op tafel gooien. Dus ik heb aangekaart dat wij deze zomer de stap naar IUI willen zetten en hoe dat op het werk geregeld moet worden. Ik heb gewoon steeds patienten staan, die zullen dan overgenomen moeten worden, en dit niet een keer, maar misschien wel 3-4 keer per week. Zoiets krijg ik er dus echt niet zonder tranen uit, en de reactie was dan ook dat het geen enkel probleem is, dat er wel een oplossing gezocht zal worden en dat ik niet zo moest wanhopen want het komt allemaal wel goed.

Maar dat het allemaal goed komt, ik geloof er helemaal niks meer van. Ben het geloof in een goede afloop volledig kwijt. Ik ontloop vriendinnen die mogelijk zwanger zouden kunnen zijn, mijn ouders die steeds hopen op goed nieuws, en het liefst lig ik de hele dag in bed, ben moe en misselijk en voel me gewoon heel erg verdrietig.

Zaterdagavond waren mijn vriend en ik praktisch ingesneeuwd en daarom hebben we er maar een kaasfondue avondje van gemaakt. Lerkker wijntje erbij, daarna aan de liqour 43. Onder de roes van wat alcohol komen de traantjes natuurlijk ook best wel snel. Maar wel een goed gesprek met mijn vriend gehad. Ik heb besloten dat ik psychologisch hulp ga zoeken. Die psycholoog zal er niet voor kunnen zorgen dat ik zwanger wordt, maar op dit moment ontwricht het mijn hele leven. Misschien dat ie handvaten heeft om er beter mee om te gaan. Als ik er geen baat bij hebt, dan schaad het ook niet. Ik zit nog te denken over een acupuncturist. Had al een keer gebeld maar kreeg hem niet te pakken en hij heeft ook niet teruggebeld. En als dan daarna verhalen hoor 'je bloed is te zwak', dan vermoed ik dat ik meer baat heb bij een psycholoog. Maar.... wie weet, misschien denk ik er later toch weer anders over. Volgende week maandag heb ik een afspraak bij de huisarts, hopelijk krijg ik een verwijzing.

Verder moeten we ons toch proberen te herpakken, vanaf einde van de week komt de periode van de eisprong er weer aan. Vanavond of morgenavond beginnen we al, aangezien mijn afgelopen cyclus ook ineens maar 23 dagen was. Ovu-testen zijn onderweg, en wie weet.... toch een goed begin van 2011?