KERSTVERHALEN

‘Mam ik doe vandaag mijn trouwpak aan’, meldt de kleine man des huizes mij. Ik antwoord hem in het voorbij gaan met: ‘tuurlijk kerel prima, als jij je daarin lekker voelt, waarom niet’… Het is de avond van het kerstdiner op school. En wat wordt hij plotseling groot. Ik help hem aankleden. Het is een geworstel van jewelste, want deze jongeman heeft een hoog ‘friemelgehalte’… Na een menigvuldig ‘sta stil, blijf hier, doe is rustig aan…..’ is het gelukt om het ventje in zijn trouwpak te hijsen. Hij ziet er geweldig uit, al zeg ik het zelf. Natuurlijk is het ons moeder eigen, om onze kinderen de mooiste van de wereld te vinden. Dat is in de genen aangelegd, want ergens diep van binnen hebben we toch onze verborgen arrogantie, die ons vertelt, dat we ondanks alles ‘er nog best goed uitzien’. En jawel, uiteraard dragen we ook dat aan onze kinderen over. Gelukkig maar.....

Het is mij niet helemaal eigen om de laatste in de rij te zijn, omdat ik altijd graag op tijd ben. Maar toch dit jaar is het weer gelukt om als laatste in te schrijven op de ‘lijst der lekkernijen’. Ik ben gebombardeerd tot ‘gehaktballenmoeder’ en waarom niet, het is mij om het even. Ik hou ervan om in de keuken mijn creatieve talenten te botvieren. Op het laatste moment kom ik toch tot de conclusie, dat mijn tijd bijzonder schaars is. Het zijn de donkere dagen voor kerst. Ze doen ons toeleven naar een kindervakantie, waarin we in de relaxmodus kunnen bivakkeren. ‘Wat een heerlijk vooruitzicht’, bedenk ik mezelf nog. Tegen mijn principes in besluit ik mijn leerdoelen van dit jaar tegemoet te komen. Ik ga niks geen handgedraaide ballen maken. Ik maak me er met een ‘Jantje van Leiden’ vanaf. Het worden kant-en-klare-ballen van de super. Simpelweg, omdat ik er de puf niet voor heb en ook zo graag mijn eigen tijd in ere houd. Ik ben gegroeid als moeder dit jaar. Ik calculeer eigen tijd in, waarin ik kan ontspannen en naast ‘mama’ en ‘schat’, gewoon ook weer even ‘Mo’ kan zijn. Wat een geweldig gevoel geeft dat toch J.

Dan is het tijd om naar school te vertrekken. Zowel papa als kleine broer ‘Danterellie’ (hij doet zijn koosnaam rellen eer aan, gniffel…) gaan mee om mijn kleine kerstkabouter naar zijn kerstdiner te brengen. Als moeder ben je dan toch weer zo intens ‘kwestbaar’ te noemen J….. Als alle kindertjes met hun kleine lantaarntjes, zittend op de grond, hun kerstliedjes zingen…. Het maakt me gotvers sentimenteel. Ik slik mijn weke tranen weg en bedenk dat ik met het krijgen van kinderen echt factor drie gegroeid ben in de zin van ‘weekheid’….. We zwaaien en ik kus hem gedag… Dag mooie kleine man, het is Kerstfeest en wat ben je een mooi mensenkind.

Daags voor mijn verjaardag (1e kerstdag) bekokstooft het zelfde kleine ventje met zijn ‘Oma met de kleine’ (lees: glijbaan = een erfenis uit zijn minitijd… J) wat ik voor mijn verjaardag moet gaan krijgen. Mijn antwoord dat een kus en een tekening voldoende is, dat pikt hij niet. Hij, hij vindt, dat ik in de watten gelegd moet worden. En als ik hem probeer uit te horen, gewoon omdat ik nieuwsgierig ben, dan straft hij mij af met mijn eigen woorden: ‘nee mam, ik zeg het niet, het is een lege doos…..’…….

Ik besef me dat ik een rijk mens ben, dat ik twee geweldige mensenkinderen mag opvoeden in deze grote mensenwereld. Juist nu besef ik me meer dan ooit, wat een mooi geschenk dit is. Ik wens alle lieve moeders, moeders in verwachting van…, moeders van ‘verloren kindjes’ een heel mooi  nieuw 2013 toe, in de hoop dat we allemaal mogen vinden wat we wensen.

Lieve kerstgroeten

Mo(nique)

NB> Hierbij doe ik nogmaals de oproep om te doneren aan http://www.stichtingdapperkind.nl/, opgericht door een lieve mama, die dit jaar haar lieve kleine man is verloren. Wat is 5 euries op een mensenleven...