MET VAKANTIE
Ik voel me getvers moe weer. Na een energiekick van een paar weken, lijkt het wel alsof de batterij weer leeg loopt. Nu ken ik mezelf en weet dat ik een mens ben, die nog al veel wil, misschien wel te veel. En laten we eerlijk zijn, in de positie waarin ik verkeer is dat niet alle dagen mogelijk.
Mijn kleine vriend heeft nog steeds zijn ritmeklok op zomertijd staan. Hij meldt zich zo nu en dan ook 's morgens netjes om 5 uur
, maar lange dagen hebben we wel. Met het oog op het feit, dat het slechts nog een kleine maand duurt voordat daadwerkelijk die klok weer wordt verzet, laten we het maar even zo. Een enkele keer boffen we, dat hij zich verslaapt en mogen we uitslapen tot 6 uur. Wie weet dat dat ook bijdraagt aan de staat van mijn fysieke toestand. 
Na een drukke werkdag haal ik het kereltje op bij zijn opa en oma. Onderweg oppert mijn lieve schat : 'mama, kom we gaan een tent kopen bij de Action!'. Ik krabbel even achter mijn oren
en laat me bijna verleiden. Maar als snel hoor ik dat doordringende, opvoedkundige en pedagogische stemmetje in mijn hoofd. Dat vertelt mij verantwoord te handelen. Het is fijn dat de Action zo voordelig is, maar als zoonlief zelf al de koopjes in de gaten gaat houden, volgens mij is dat niet echt een goede ontwikkeling. Als ik hem vraag waar we dat van gaan betalen, antwoordt hij: 'ik heb toch centjes in mijn spaarpot'. Het kind heeft een geheugen als een klok, want elke nieuwe indruk slaat hij op, op zijn harde schijf. Niet al te lang geleden hebben we zijn 'varken' geleegd om hem bewust te leren inkopen van gespaarde munten, gniffel. De discussie is flink op gang, want ik meld hem uiteindelijk, dat we niet richting speelgoedpaleis gaan. Hij is opstandig en vooral teleurgesteld. Aangezien ik rottig moe ben, probeer ik mezelf in deze situatie te ontzien en zoek naar wat creatieve alternatieven. Als we thuis komen, duik ik de schuur in en vertel hem geduld te hebben. Nu is dat van een moeder natuurlijk wel erg harteloos, als je een klein mensje om geduld vraagt, maar het lijkt te lukken. Ik vis ergens van de schuurzolder een pakketje af. 'Hum, dit maakt hem vast wel blij', spreek ik hardop uit voor mezelf.
Eenmaal binnengekomen mis ik zijn vader, wat heb ik op mijn hals gehaald
. Voor mij ligt een pakket en als ik het uitrol, jawel, ligt daar een heuse 'puptent' met de afmetingen van zo'n 3m x 3m. Maar dat mag de pret niet drukken. Pap ontbreekt de laatste tijd nog als eens als het gaat om spoedklussen thuis, omdat zijn werk dat niet toelaat. Dus ik vraag het kereltje: 'laat mam nou even rustig haar ding doen en stoor me even niet, dan is het zo klaar'. De combinatie van dodelijke vermoeidheid en hormonaal verstoord zijn, spelen zijn mama parten. Ze beperken al het logisch denken in een mens. Maar...... zo na een klein kwartiertje staat in mijn huiskamer (gelukkig is deze nog van enig formaat), JAWEL, een echte TENT 
.... 'Kom mama, we gaan met vakantie, je mag ook in mijn tent slapen'. Zowel het zelfstandig naamwoord (vakantie) als het werkwoord (slapen) in deze zin slaan bij zijn mama bijzonder aan. Ik hijs me in trainingsbroek en geef me over aan de situatie die ik uiteindelijk zelf heb gecreeerd
. Niet al te lange tijd erna, wordt er driftig heen en weer gerend en wordt er allerlei speelgoed en ander 'kindvriendelijk materiaal', de bewuste tent ingeschoven. Zoonlief wijst me de plek toe waar ik mag gaan liggen en eerlijk gezegd: 'het lijkt zelfs op vakantie'. Languit probeer ik wat te ontspannen, terwijl een druk opgewonden kakelend kereltje zijn moeder tot aktie maant: 'kom op mam, je moet een boekje lezen'. Ach.... why not. De tent laten we staan, dit weekend zeker. Als is het maar simpelweg om even het gevoel van vakantie te hebben of zou hier toch ook enig zelfbelang in het spel zijn?? Mama moet eerlijk zeggen, dat het heerlijk toeven is in bad, terwijl de kleine man vanuit zijn tent 'finding Nemo' kijkt
Jullie horen nog wel van ons, want momenteel zijn wij MET VAKANTIE!
reacties (0)