IN DE HEMEL

Vandaag  (*mei 2010) denk ik aan een kennis, het waren een paar zware weken voor haar. Gek genoeg laat het me niet los. Haar zus heeft een paar dagen geleden besloten om de 'reis naar de hemel' te maken. En iedereen.... iedereen blijft achter.

Als vandaag zoonlief zijn slaapje heeft gemaakt, doen we wat boodschapjes. En op die rit, zie ik het piepkleine rozenstruikje, dat zijn bestemming heeft. We laten hem inpakken en schrijven een klein kaartje daarbij, voor Esther, omdat ze het zo moeilijk zal hebben nu. En stiekum weg, bekruipt een oud gevoel mij van jaren geleden. Ik deel die ervaring, want wat voel je je machteloos als iemand op die manier afscheid neemt van zijn of haar geliefden.

We stoppen bij de pomp, die kort geleden nog de nominatie kreeg: 'meest klantvriendelijke pomp' en ik als klant kan niet anders zeggen, dan 'zeker wel', het is echt zo. Ik scoor een ijsje voor de kruimel en vraag ondertussen naar de eigenares. Nog geen twee minuten later staan we oog in oog. We omarmen elkaar. Wat warme woorden is het enige dat ik kan bieden en ik druk het roosje in haar handen. Een kleine troost, die nooit het grote gemis kan vervangen van hetgeen dat LEVEN heet.

Als we zijn uitgesproken, stap ik mijn auto in. De mini-mens vraagt mij: 'mama, wat heb je aan de mevrouw verteld'? Zijn vraag is zeker niet onterecht, want de helft van ons gesprek vond voor de auto plaats waarin hij zich bevindt . Ik vertel hem: 'die mevrouw haar zusje is nu in de hemel'. Ik zie een grote denkrimpel op het kleine kindergezichtje van het ventje, genaamd mijn zoon. 'Mama, mag ik ook naar de hemel'? Ik voel me als in een spagaat en antwoord het kleine kruimeltje: 'nee, schatje, jij gaat pas naar de hemel als je oud bent, je bent pas drie'. En om de donder zijn kleine kinderen niet gek. Vervolgens zit ik echt met een mond vol tanden als het kereltje mij vertelt: 'maar mama, ik ben toch bijna vijf'. In alle simpele logica die ik op dat moment nog in mij heb, vertel ik mijn hem, dat mensen pas dood gaan als ze opa en oma zijn. Daarna worden ze en ster aan de hemel. Maar of hij het begrijpt......? Als we later de hond uitlaten zo tegen schemer,  zegt de lieve schat: 'kijk mama, de sterrenhemel'... pffff

Leven, dood, het is allemaal soms te ingewikkeld en zeker om dat over te brengen aan je lieve kleine peuterpuber. 'In de hemel', het is een mooi gezegde, een fijne gedachte, laten we daar als mensen ons maar aan vasthouden. Een beschermengel op de schouder kan nooit geen kwaad.......

Geschreven : mei 2010